Το φεγγάρι των ονείρων

Έσκυψε το φεγγάρι
κι αγκάλιασε τα όνειρά μου.
Το μεσονύχτι,
όταν συναντηθήκανε
τ΄ άστρα λαμπυρίζανε
σαν φώτα σ΄ ανοιχτή λεωφόρο.
Θαρρώ πως ήταν ο γαλαξίας
τόσο φωτεινός,
πίσω απ΄ του φεγγαριού την σκιά.

Και τ΄ όνειρο τι να κάνει;
Πώς να συναγωνιστεί
το θάμπος τ΄ ουρανού;
τη φωτεινότητα του γαλαξία;
την ομορφιά των αστεριών;

Πώς;

Άνοιξα τα μάτια
και τα κατάργησα.
Ονειρεύομαι τώρα
τον Ουρανό και του Φεγγαριού
τη χάρτινη ομοιότητα,
με των ζωγράφων τη Δημιουργία.
Είναι, τώρα, ένα όνειρο
διαφορετικό,
με της καρδιάς το πύρωμα
και του νου
τη ζωντανή εικόνα
της καλλονής φύσης,
που χέρι θεϊκό,
έχει τακτοποιήσει τα ουράνια,
«εν τάξει», έξω απ΄ το Χάος.