Νυχτερινή περιπέτεια

Θυμάσαι τη βόλτα στα Τρία Γεφύρια;
Πόσα δε ζήσαμε τη νύχτα εκείνη.
Πόσο αβίαστα εβγήκανε στο φως.
Θυμάσαι;
Πόσες αλήθειες κρυφές φανερώθηκαν.
Πόσα εμπιστευτήκαμε Μυστικά!
Με μάρτυρες το φεγγάρι και τ΄ άστρα.
Δεν ξέραμε όμως
Πως είμαστε ριγμένοι σε παγίδες
Στημένες στο κατώφλι της χαράς
Και γύρισαν οι γέφυρες ανάποδα.
Δεν το ξέραμε.
Έτσι μας βρήκαν τότε τα μεσάνυχτα
Ν΄ ακροβατούμε στα πεσμένα ερείπια
Χωρίς κανένα στήριγμα βοήθειας.
Μετέωροι!
Ύστερα ξεπετάχτηκαν ήσκιοι θεόρατοι.
Γερόντισσες ασούσουμες, μοιρολογήτρες
Κουκουλωμένες όλες μαύρα τσεμπέρια.
Ήρθανε πέτρινες στιγμές, ήρθε βροχή.
Τριγύρω απλώθηκε καπνός πνιγερός
Και μυρωδιές που θύμιζαν λιβάνι.
Τότε.
Σε κυρίεψε φόβος, πίκρα, παράπονο.
Τα μάτια σου κουτσουνάριζαν, έτρεμες.
Παρακαλούσες πεσμένη στα γόνατα
να φύγομε, να φύγομε γρήγορα.
Να λυτρωθούμε από την κόλαση τούτη
και τ΄ απάλευτα της νύχτας αερικά.
Τώρα.
Μην κλαις.
Δε χρειάζονται λύπησες. Δεν ωφελούν.
Δεν ανοίγουνε δρόμους τα ευχολόγια.
Ούτε ασημένια τάματα στις εκκλησιές.
Μα ούτε κ΄ οι ουρανοί κάνουνε θάματα.
Να θυμάσαι μόνο, κάπου κάπου, να θυμάσαι.
Πώς δίδονται κάποιες μάχες, πώς χάνονται.
Πώς γράφεται το ριζικό των απροσκύνητων.
Κι εκείνη τη βόλτα στα Τρία Γεφύρια…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ