Ο Αυτοκράτορας

“Ευτυχισμένος όποιος πεθαίνει μυημένος,
γνωρίζει το τέλος της ζωής,
γνωρίζει τη δοσμένη από το Δία αρχή!”.[1]

Ντυμένος με τον πορφυρό μανδύα
ακουμπά σκεφτικός στο γραφείο του.
Γύρω οι φιλόσοφοι της εποχής[2]
τον κοιτάνε και ρωτάνε,
γιατί είναι προβληματισμένος.
-Είναι που δεν μπορώ
να συλλάβω το νόημα τού θανάτου.
Η απάντηση τού Αυτοκράτορα
τάραξε τούς σοφούς.
Γνωρίζανε ότι ο Ιουλιανός
διέθετε φιλοσοφικό νου.
Λογική δανεισμένη από τον Πλάτωνα
και τούς μαθητές του.
Ήταν ο ίδιος συνεχιστής
τής πλατωνικής φιλοσοφίας
και μπορούσε να δώσει
μοναχός του την απάντηση.
Ώ, ναι, η απάντηση!
Την έλαβε στις 26 Ιουνίου
τού 363 μ.Χ.,
όταν έπεσε
από το δολοφονικό χέρι
χριστιανού στρατιώτη του.[3]
Ήταν η προδοσία τού ελληνισμού.
Ήταν ο θάνατός του
η αθανασία
τού Αυτοκράτορα Ιουλιανού.
τού Έλληνα.


[1] «Όλβιος όστις ιδών κείν΄ είσ΄ υπό χθόνα, οίδε μεν βίου τελευτάν, οίδεν δε διόδοτον αρχήν». Επίγραμμα στον τάφο του Ιουλιανού.

[2] Αιδέσιος, Μάξιμος από την Πέργαμο, Πρίσκος από την Αθήνα, Κέλσος και Ορειβάσιος από την Πέργαμο, Λιβάνιος από τη Νικομήδεια κ.ά.
[3] Το έγραψε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.