Οι παγωμένες αναμνήσεις

Άκου τη σιωπή των νερών,
άκου τη σιωπή των αηδονιών,
άκου τη σιωπή της νύχτας,
άκου τους χτύπους της καρδιάς μου.

Πέτρωσε η φωνή μου,
καθώς εσύ δεν απαντάς
στο κάλεσμά μου.

Πέτρωσε και της ψυχής το ρίγος
έγινε θανατερό συναίσθημα,
αφού εσύ έφυγες,
ουράνια καλλονή,
ανάμέσα σε μενεξέδες
και κόκκινα τριαντάφυλλα.

Είναι των νεκρών η τιμή,
είναι των ζωντανών οι μνήμες,
μέσα στη σιωπή των νερών

και στης νύχτας το μαύρο σκοτάδι!