Η κυρά του πάθους

Κυρά μου,

γιατί στέκεσαι ακίνητη;

Γιατί με ατενίζεις

με γαλήνια θαλπωρή,

ενώ η ψυχή μου ταράσσεται;

Κυρά μου,

μην είσαι τόσο νωχελική,

δεν αντέχω τη σιωπή σου,

τη γαλήνια στάση σου,

την ώρα που φλέγομαι

από το όραμά σου,

από την ομορφιά σου

κι από την ελπίδα ότι κάποτε κάποτε

φουρτουνιάζεις

και δίνεις περιεχόμενο

στην αέναη επικοινωνία μας,

που φέρνει πιο κοντά

εσένα και το πάθος μου,

την αγάπη μου,

τον έρωτά μου

κυρά μου,

μεσολογγίτισσα

λιμνοθάλασσά μου.