Ρουμελιώτικη κουζίνα

Από το βιβλίο των Μιχάλη Οικονόμου-Παντελή Παπαστάθη «Αγροτοποιμενική Διατροφή Φλωριάδας Αιτωλαοακρνανίας» (Λαογραφία).

Πρατίνα ψ(η)τη
Η πρατίνα η ψ(η)τη, άμα ξέρεις να τα΄ φκιάσεις, είναι ανώτερη κι από αρνί.
Για να φας καλό κριάς από πρατίνα πρέπει να την κάνεις μανάρα, δηλαδή να την ταΐσεις κάμποσο καιρό να παχύνει. Άμα είναι φτωχιά, δεν τρώγεται. Πρέπει να ψηθεί με το πάχος που έχει.
Το μυστικό στις παλιοπράτ(ι)νες είναι, όπως είπαμε, να ΄ναι μανάρα κι να την ψήσεις σε λίγη φωτιά και για πολλές ώρες, δυό ώρες απ΄ ό,τι θέλει ένα αρνί.
Και το τελευταίο είναι, μόλις τ΄ βγάλεις απ΄ τα΄ φωτιά, να την τ(ου)λουπώσεις με το σεντόνι στο σκαφίδι για να μαλακώσει, να γίνει λουκούμι.

Τουλουπώνω: τυλίγω, φασκιώνω με πανί, ρούχο. Τουλουπάνι, (το): λεπτό ύφασμα, από το οποίο φκιάνουν την τσαντήλα για να στραγγίζουν το γάλα. Από την τσαντήλα έχουμε και το επώνυμο Τσαντήλας [παράγεται από το τουρκ. Tülbend: λεπτό ύφασμα].

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο Ρουμελιώτικων συνταγών κάντε κλικ εδώ