O ΦΑΡΑΩ ΑΚΕΝΑΤΟΝ

Ο μύστης βασιλιάς του μονοθεϊσμού

Ο Μύστης Φαραώ Ακενατόν ίδρυσε για πρώτη φορά στον κόσμο, την ανοιχτή θρησκεία του Ενός Θεού, του Φωτεινού Ατόν. Ένας μυστικισμός αιφνίδια παρουσιάστηκε γύρω στα 1500 π.Χ. Αυτός ο περίεργος Φαραώ ενώθηκε μαζί με την ίδια Πρωταρχική Μονάδα και αποκάλυψε την υψηλή Αλήθεια της Μοναδοΰπαρξης.

Οι μυήσεις της τότε εποχής, στην Ηλιούπολη, στις Θήβες και στη Μέμφιδα, έδωσαν τους μύστες τους δικούς μας, που μυήθηκαν εκεί, από τον Ορφέα, ως τον Θείο Πυθαγόρα. Ο Μονοθεϊσμός του Μωυσή διδάχτηκε εκεί, για ν’ αποβεί αργότερα ο εβραϊκός Ιεχωβά και του προφήτη Μωάμεθ του δοξασμένου του Αλλάχ.
Η Αιγυπτιακή Μύηση προέρχεται από παλιούς πολιτισμούς (Δράβιδες).

Με τον Ιουδαϊσμό η πολυθεϊστική εποχή άρχισε να παρακμάζει, ενώ αντίθετα η μονοθεϊστική άρχισε να ανεβαίνει. Είχαν ήδη υπάρξει απόπειρες για τη δημιουργία μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, στην αρχαία Αίγυπτο από τον Φαραώ Ακενατόν, ο οποίος διαλαλούσε τον ηλιακό θεό της κάτω Αιγύπτου, Ατόν, σαν τον υπέρτατο και μόνο θεό. Το όνομα Ακενατόν σημαίνει στο έλεος του Ατόν. Οι αρχιερείς των παλιών θεών τον μισούσαν γι΄ αυτό που είχε κάνει, και αμέσως μετά τον θάνατό του επανέφεραν την παλιά θρησκεία και έσβησαν το όνομα του Ακενατόν από κάθε έγγραφο ή επιγραφή μπόρεσαν να βρουν.

Ενώ στον πολυθεϊσμό η μαγεία όχι μόνο επιτρεπόταν, αλλά ήταν ένα απαραίτητο κομμάτι της θρησκείας και της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, με τον μονοθεϊσμό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο θεός του μονοθεϊσμού καταδικάζει την μαγεία, γιατί η μαγεία αποτελούσε πάντα την προσπάθεια του ανθρώπου να συλλάβει τις δυνάμεις του θεού. Η τυπική βιβλική εξήγηση είναι πως με την μαγεία οι θνητοί παραβιάζουν την τάξη στο σύμπαν του θεού - προσπαθούν να φτάσουν γνώσεις που δεν προορίζονται γι΄ αυτούς (παρελθόν, μέλλον κ.τ.λ.). Ο Αδάμ και η Εύα εκδιώχθηκαν απ' τον παράδεισο επειδή είχαν την δυνατότητα "να γίνουν σαν κι Εμάς". Ένας μονοθεϊστικός θεός δεν θέλει διαμάχες και ακόμη και η προσωποποίηση του κακού, ο Σατανάς, υπάρχει μόνο επειδή του το επιτρέπει ο θεός. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ένα εδάφιο που λέει πως ένας αληθινός πιστός δεν πρέπει να επιτρέπει σε μία μάγισσα να ζήσει. Παρόλα αυτά οι ιερείς του ναού της Ιερουσαλήμ πραγματοποιούσαν τελετές χρησιμοποιώντας τα εντόσθια ζώων. Σήμερα είναι δύσκολο να κάνεις κάποια διάκριση μεταξύ Εβραϊκής και Καβαλιστικής μαγείας. Σύμφωνα με τον θρύλο η Καβάλα ήταν μία θεϊκή επιστήμη η οποία δόθηκε από τον θεό στον Αδάμ όταν τον έστειλε στην Γη. Παρόλα αυτά το 1ο Καβαλιστικό χειρόγραφο χρονολογείται από τον 7ο αιώνα μ.Χ. και η Καβάλα αναπτύχθηκε (ή έγινε κοινή) γύρω στον 12ο-15ο αιώνα μ.Χ. Μετά από αυτό βρίσκουμε παραλλαγές όπως, Χριστιανική Καβάλα και μουσουλμανική Καβάλα. Η Εβραϊκή μαγεία αποτελεί μάλλον ένα παράγωγο της Αιγυπτιακής μαγείας, όπως ακριβώς το εβραϊκό αλφάβητο αποτελεί μία απλούστευση των Αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Μπορούμε να βρούμε πολλές πληροφορίες για τον Μωυσή και τις Αιγυπτιακές ρίζες του στην Βίβλο. Ο Μωυσής αποτελεί για πολλούς τον μεγαλύτερο Εβραϊκό μάγο, αλλά ήταν πολύ διαφορετικός από την συνηθισμένη εικόνα του μάγου που έχουμε. Δεν απέκτησε τις δυνάμεις του μελετώντας ή με το να τον διδάξει κάποιος άλλος, αλλά απευθείας από τον θεό. Δεν υπάρχει αναφορά στην Βίβλο για πράξεις του Μωυσή, οι οποίες δεν ήταν εμπνευσμένες από τον θεό, ή που δεν γίνονταν για τους σκοπούς του θεού. Μπορούσε να επαναλάβει τα ξόρκια των Αιγυπτίων μάγων αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν τα δικά του, αλλά αυτό αποτελούσε αποκάλυψη της δύναμης του θεού, όχι του Μωυσή. Ο Μωυσής ήταν προφήτης, όχι μάγος. Οι προφήτες είναι συχνά μάγοι, αλλά οι μάγοι είναι σπάνια προφήτες.

Ο ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ ΘΕΟΣ ΓΙΑΧΒΕ ΚΑΙ Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΜΕΝΟΣ ΑΥΝΑΝ

Ο αυνανισμός είναι το συνώνυμο αυτού που κοινώς ονομάζεται "μαλακία" και ο αυνανιστής αυτός που ονομάζεται "μαλάκας". "Μαλάκας" ονομάζεται ο ανίκανος να κάνει έρωτα με γυναίκα λόγω ατολμίας και γι αυτό καταφεύγει στην αυτοϊκανοποίηση. Μεταφορικά επίσης σημαίνει τον ανίκανο να φέρει αποτέλεσμα εκεί που ο μέσος άνθρωπος μπορεί. Δικαιολογεί όμως η ιστορία του Αυνάν τις δυο παραπάνω σημασίες;

Ένα σημείο κλειδί για να δει κανείς τι πράγματι κρύβεται πίσω από την Παλαιά Διαθήκη είναι η Ιστορία της Αιγύπτου, περί το 1350 και το απόσπασμα που περιγράφει την ιστορία του Αυνάν:

O Μωυσής ήταν ο τελευταίος θρησκευτικός αρχηγός των μονοθεϊστών Αιγυπτίων με μοναδικό θεό τον Ήλιο, στα αρχαία αιγυπτιακά (τα οποία έχουν πολλές ομοιότητες με τα εβραϊκά) ΟΝ, που σημαίνει ήλιος και που με το όνομα αυτό αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη με την φράση "εγώ ειμί ο ΟΝ", που βλακωδώς μεταφράζεται "εγώ είμαι ο υπάρχων", αφού δεν θα μπορούσε να υπάρχει φράση "εγώ είμαι ο μη υπάρχων", επειδή δεν μπορεί να μιλά "ο μη υπάρχων".

Οι μονοθεϊστές μετά από ένα μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο με τους πολυθεϊστές γύρω στο 1350, στα χρόνια του Φαραώ Ακενατόν Δ΄, ηττήθηκαν και αυτοεξορίζονται στην έρημο του Σινά. Τους ηττημένους μονοθεϊστές αιγυπτίους ακολουθούν και οι νομάδες εβραίοι, αλλά πολυθεϊστές (το "σύμμεικτο πλήθος" κατά την Π.Δ.), που εκείνη την εποχή με καθεστώς δουλοπάροικου βρέθηκαν στην Αίγυπτο και πολέμησαν μαζί τους. Στο όρος Χωρήβ ο Μωυσής με το πεθερό του Υοθώρ αποφασίζουν το σχέδιο με όλες τις λεπτομέρειες για τη κατάκτηση της περιοχής, της πολυτεμαχισμένης Γης Χαναάν που κατοικείται από Ελληνικά φύλα και αφού γίνεται προσπάθεια ενοποίησης των παραδόσεων Μονοθεϊστών Αιγυπτίων και Εβραίων και επινόησης νέων, ώστε να υπάρξει εθνική ενότητα, και μετονομάζονται σε Ισραηλίτες. Τα βασικά στοιχεία του σχεδίου είναι όλες οι πρακτικές για την ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού (οι αυτοεξόριστοι ήταν 70.000), ο καθορισμός σαν θεϊκή υπόσχεση του στόχου της εδαφικής κατάκτησης, διατάξεις που εξασφαλίζουν την σιδερένια συνοχή των Ισραηλιτών, την κατεργασία πολεμικών υλικών και τεχνικών δόλου εναντίον των λαών των οποίων σχεδίαζαν να καταλάβουν τα εδάφη, την καλλιέργεια της ψυχολογίας της υπεροχής απέναντι στους άλλους Ελληνικής καταγωγής λαούς, που κατοικούν την περιοχή, την καλλιέργεια του ανθελληνισμού και όποιες άλλες λεπτομέρειες σχετίζονται με το σκοπό αυτό.

Τις πρακτικές αύξησης του πληθυσμού που περιγράφουν πολλές διατάξεις της Π.Δ. ορίζουν τι υποχρεούται ή δικαιούται να κάνει η γυναίκα αν εκλείψει ο άνδρας. Οι περιπτώσεις καλύπτουν όλα τα ενδεχόμενα, όπως όταν δεν υπάρχει εβραίος άνδρας αναλαμβάνει ο πατέρας ή ο πεθερός αν δεν υπάρχει αδελφός του άνδρα. Αν υπάρχει αδελφός του άνδρα, αναλαμβάνει ο αδελφός, που αν αρνηθεί έχει συνέπειες. Αν λείπουν όλοι αυτοί τότε αναλαμβάνει ο ιερέας. Και για αποφυγή αδικαιολόγητων θανάτων που θα προκαλούσαν αδικαιολόγητη μείωση του πληθυσμού, καθορίζει πόλεις καταφύγια για τους εξ αμελείας ανθρωποκτόνους που κινδυνεύουν από αντεκδικήσεις.

Η προσταγή "αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε" αφορά αποκλειστικά τους Ισραηλίτες. Για τις άλλες φυλές είναι γεμάτη η Π.Δ. από οδηγίες που τείνουν στο "μειούσθαι και ελαττούσθαι". Μάλιστα στο κείμενο για τον Αυνάν ενώ το ζητούμενο είναι να γεννοβολήσει η νύφη του Αυνάν και ο ΓΙΑΧΒΕ θανατώνει τον Αυνάν που αρνείται να συμβάλλει γι΄αυτό, αν και παντοδύναμος δεν κάνει ο ίδιος κανένα θαύμα να γκαστρωθεί η γυναίκα. Στο κείμενο για το "νταβατζιλίκι" του Αβραάμ ΓΕΝΕΣΙΣ Κ΄, που πασάρει για χρήματα την Σάρα στον βασιλιά Αβιμέλεχ των Γεράρων, ο ΓΙΑΧΒΕ συνεργάζεται μαζί του σαν κοινός εκβιαστής και "κλείνει από έξω κάθε μήτρα" στον οίκο του βασιλιά! Δηλαδή αποτρέπει το "αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε" των εχθρών του Ισραήλ. Έτσι για αυτούς υπάρχει η τεχνική του "κλεισίματος από έξω της μήτρας" των γυναικών, δηλαδή γι΄αυτούς ισχύει το "μειούσθαι και ελαττούσθαι" με μεθόδους που επινόησε το Ισραηλιτικό ιερατείο!

Η περίπτωση του αδελφού που αρνείται από ιδιοτέλεια περιγράφεται στο παρακάτω απόσπασμα, αποτελεί ένα από τα κείμενα κλειδιά για την κατανόηση της Π.Δ.

ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕΦ ΛΗ΄ Εγένετο δε Ήρ πρωτότοκος Ιούδα πονηρός έναντι Κυρίου, και απέκτεινεν αυτόν ο Θεός. Είπε δε Ιούδας τώ Αυνάν. Είσελθε προς την γυναίκα του αδελφού σου και επιγάμβρευσαι αυτήν και ανάστησον σπέρμα τώ αδελφώ σου. Γνούς δε Αυνάν ότι ούκ αυτώ το σπέρμα, εγίνετο όταν εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού αυτού, εξέχεεν επί την γήν του μη δούναι σπέρμα τώ αδελφώ αυτού. Πονηρόν δε εφάνη εναντίον του Θεού, ότι εποίησεν τούτο, και εθανάτωσε και τούτον.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Και έκανε ο πρωτότοκος γιος του Ιούδα, ο ΄Ηρ, πονηριά απέναντι στον Κύριο, και τον σκότωσε ο Θεός. Και είπε ο Ιούδας στον Αυνάν. Κάνε έρωτα με την γυναίκα του αδελφού σου και γκάστρωσε την για να αφήσεις απογόνους για τον αδελφό σου. Όμως ο Αυνάν σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν δικοί του οι απόγονοι και όταν έκανε έρωτα με την γυναίκα του αδελφού του, εκσπερμάτωσε στην γη για να μην δώσει απογόνους στον αδελφό του. Και φάνηκε πονηρό στο Θεό αυτό που έκανε και τον σκότωσε και αυτόν.

΄Aξια προσοχής στο παραπάνω κείμενο, για την κατανόηση όσων κρύβονται κάτω από την Π.Δ., είναι τα εξής:

1. Ο ΄Ηρ, ο αδελφός του Αυνάν έκανε κάποια "πονηριά" απέναντι στο θεό, δηλαδή το Εβραϊκό ιερατείο που προωθεί τον σκοπό που έχει αναθέσει ο θεός των εβραίων ΓΙΑΧΒΕ στους Ισραηλίτες, και ο ΓΙΑΧΒΕ τον θανάτωσε. Δεν μας λέει όμως ποιά πονηριά, παρόλη την μεγάλη ποινή! Ο ΄Ηρ, όμως, μας δηλώνει ότι είναι πρωτότοκος, δηλ. είναι ο υιός που παίρνει όλη την πατρική περιουσία.

2. Το όνομα του πατέρα, Ιούδας, είναι ο γιος του Ιακώβ, αυτός που πρότεινε να πουλήσουν τον Ιωσήφ σαν δούλο αντί να τον σκοτώσουν και είναι ο γενάρχης της σπουδαιότερης εβραϊκής φυλής που θα κυβερνά το Ισραήλ. Έτσι υποδηλώνεται ότι η διαταγή δεν είναι του πατέρα, αλλά της φυλής! Και ο Θεός ΓΙΑΧΒΕ εκτελεστής των διαταγών του Ιουδαϊκού ιερατείου, παρακολουθώντας τον Αυνάν που "εκσπερμάτωσε στην γη". Δηλαδή στις προσταγές και αυτού του "ανθρώπου", του Ιούδα που πουλά τον αδελφό του, ο μπανιστιρτζής ΓΙΑΧΒΕ εμφανίζεται συμπαραστάτης του Ιουδαϊκού ιερατείου, αρκεί να υπηρετείται το σχέδιο της αύξησης του πληθυσμού του Ισραήλ, και χωρίς καμιά ηθική αναστολή!

3. Ο στόχος του "αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε" που διατάζει, επιβάλλει κάθε Ισραηλίτης να αφήνει απογόνους, ακόμη και εκείνος που θανατώνεται για παράβαση του νόμου του ΓΙΑΧΒΕ, όπως ο ΗΡ. Ακόμη κι αν η γυναίκα του είναι αλλόφυλη όπως η Χανανέα γυναίκα του ΄Ηρ, η Θάμαρ, την οποία στην συνέχεια γκαστρώνει ο πεθερός της Ιούδας και γεννά δίδυμα, τους Φαρές και Ζάρα. Το γκάστρωμα της Θάμαρ έγινε με πονηριά της, παριστάνοντας μεταμφιεσμένη μια πόρνη. Πουθενά δεν καταγράφεται καμιά οργή του ΓΙΑΧΒΕ που πριν οργίστηκε με τον Αυνάν που παράκουσε την εντολή του Ιούδα, ενώ και αυτή κοροϊδεύει τον Ιούδα αυτό "πονηρόν ΔΕΝ εφάνη εναντίον του Θεού". Ούτε καν μια έμμεση αποδοκιμασία. Και αντί γι΄αυτό επιβραβεύεται, αφού απόγονος, από ένα από τα νόθα παιδιά με τον πεθερό της, τον Φαρές, θα είναι ο Ιησούς. Δεν μπόρεσε φαίνεται να βρεί ο ΓΙΑΧΒΕ άλλο πιο "καθαρόαιμο" γενεαλογικό κλάδο για τον γιο του.

4. Ο Αυνάν αρνήθηκε να γκαστρώσει την νύφη του, επειδή η πατρική περιουσία θα πήγαινε στους απογόνους του Ηρ και όχι στους δικούς του. Δηλαδή αρνήθηκε από ιδιοτέλεια και αυτό δεν το συγχωρεί το Ισραηλιτικό ιερατείο, ενώ στο ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΕ' 5 στον αδελφό που αρνείται να γκαστρώσει την νύφη του επειδή απλώς δεν τη θέλει, η ποινή είναι δημόσια διαπόμπευση, αλλά όχι θάνατος.

5. Η ιστορία του Αυνάν, όπως και οι άλλες παρόμοιες, είναι διδακτικές, αλλά φανταστικές ιστορίες, κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι παρουσιάζει τις Ισραηλίτισσες να υπόκεινται σε άλλη βιολογία, αφού συλλαμβάνουν με το πρώτο και οποιαδήποτε μέρα του έμμηνου κύκλου τους. Αν αυτό αποτελεί θαύμα κατόπιν θεϊκής ενέργειας, γιατί δεν επεμβαίνει θαυματουργικά κατευθείαν γκαστρώνοντάς τες π.χ. με "άγιο πνεύμα" ή "κρίνο", αλλά τις εξαναγκάζει σε παρανομίες ή εξευτελισμούς προκειμένου να γκαστρωθούν, όπως των δυο θυγατέρων του Λώτ που γκαστρώνονται από τον πατέρα τους. Πού είναι η παντοδυναμία του, όταν μάλιστα η βούλησή του είναι το "αυξάνεσθαι και πληθύνεσθε"; Αντί να θανατώσει τον Αυνάν ελέγχοντας που εκσπερματώνει, δεν θα ήταν θεϊκότερο να γκαστρωθεί θαυματουργικά η Θάμαρ αλλά και κάθε χήρα Ισραηλίτισσα;

6. Ίδιο καθήκον αύξησης του Ισραηλιτικού πληθυσμού, αναθέτει ο Παύλος στο γράμμα του στους εβραίους της Κορίνθου (ΠΑΥΛΟΥ Α΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΚΕΦ. Ζ.36΄ (7.36), όπου απενοχοποιεί τον πατέρα που παντρεύεται την κόρη του!

Οδυσσέας Επικουρίδης, 21.04.2004