Ομηρικός ύμνος στη Δήμητρα, στ. 75-104

Της καλλίκομης Ρέας θυγατέρα ω Δήμητρα άνασσα
θα μάθεις• γιατί σέβομαι πολύ και συμπονώ
τη βαριολυπημένη εσέ για το καλλίσφυρο παιδί σου• άλλος κανείς
απ' τους αθάνατους δεν είναι ο αίτιος πάρεξ ο νεφεληγερέτης Ζεύς,
που την παρέδωσε στον αδερφό του Άδη θαλερή του ομόκλινη
να του είναι• αυτός μες στ' ομιχλώδες σκότος
αφού την άρπαξε την πήγαινε με τ' άλογα ενώ εκείνη δυνατά ξεφώνιζε.
Αλλά θεά πάψε τον μέγα θρήνο• ούτε σου πρέπει
ανώφελα έτσι να εξοργίζεσαι• μήτε για σένα ανάξιος
είναι γαμπρός μες στους αθάνατους ο άρχων των νεκρών ο Αϊδωνεύς
ο αδερφός και ομόσπορός σου• του έλαχε η τιμή
πρώτη φορά όταν έγινε η μοιρασιά στα τρία•
σε κείνους που μαζί τους κατοικεί νάναι ο άρχοντάς τους.
Σαν μίλησε έτσι τ' άλογά του κάλεσε κι αυτά στην προσταγή του
γοργόσυραν πλατύφτερα το ευκίνητο άρμα ως όρνεα•
τότε δεινότερο και πιο άγριο άλγος στην καρδιά της φώλιασε.
Έπειτα χολωμένη με το μαυρονέφελο του Κρόνου τέκνο
αφήνοντας τη σύναξη των θεών και τον πανύψηλο Όλυμπο
στις πόλεις και στους εύφορους αγρούς έφτασε των ανθρώπων
παίρνοντας για πολύ καιρό αλλιώτικη όψη• απ' τους άνδρες
κι απ' τις βαθύζωστες γυναίκες που την κοίταζαν κανείς τους δεν τη γνώρισε
μέχρι στο ανάκτορο να φτάσει του ανδρείου Κελεού
που τότε της ευώδους Ελευσίνας ήταν ο άρχοντας.
Και με θλιμμένη την ψυχή της κάθισε στο δρόμο
κοντά στο φρέαρ το Παρθένιον, όπου οι πολίτες έπαιρναν νερό
στη σκιά, που είχε φυτρώσει επάνωθε θάμνος ελιάς,
ολόιδια με πολύχρονη γριά, που πια από τοκετό
κι από της φιλοστέφανης της Αφροδίτης δώρα έχει αποκλεισθή,
παρόμοιες είναι και οι τροφοί για τα παιδιά των δίκαιων βασιλιάδων
και οι οικονόμες στα πολύβουα τ' ανάκτορα.

Ομηρικοί Ύμνοι, Μετάφραση: Δ. Παπαδίτσας, Ε. Λαδιά, Εκδόσεις βιβλιοπωλείον της "Εστίας", Αθήνα 1997.