Τον ήξερα φίλε, τον ήξερα...

Ρωτήσαμε τον ποιητή πού αναφέρεται τούτο το ποίημά του
και η απάντησή του «Μα, στον Κώστα Μητσοτάκη!».
Το παραθέτουμε ως δείγμα αγάπης
των συμπατριωτών του μοιραίου πολιτικού.

Τον ήξερα φίλε, τον ήξερα.
Ήτανε γνώριμος. Γνώριμος πολύ
από το βάθος της μνήμης
κι από το μάκρος των αιώνων.
Ολόιδιος! Όπως πάντα!..
Με την ίδια ξιπασμένη πορπατηξά
Με το ίδιο σαρδόνιο χαμόγελο
το ίδιο μαστίγιο
και στο μέτωπο
το μίσος γραμματόσημο κολλημένο.

Τον ήξερα φίλε. Τον ήξερα καλά.
Και δε με ξάφνιασε καθόλου
όταν τον είδα σήμερα στην πλατεία
-διαλεχτός προσκεκλημένος-
κοντά στις μουσικές και τις παράτες.
Δίπλα στα αγάλαματα
και ανάμεσα
στα «πλήθη τα αλαλάζοντα»...
μόνο τα πουλιά πετάξανε μακριά.
Αλήθεια
τι αισθητήριο έχουνε αυτά τα πουλιά!
Καταλαβαίνουνε, λέει
εκείνους που γκρεμίζουνε τις φωλιές.

Γιάννης Χατζηδάκης

Από την ποιητική συλλογή «Γράμματα σ΄ ένα φίλο»,
βιβλίο δεύτερο, σελ. 16, Κάστρο Κρήτης 1992.