ΝΑΪΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού, ή Ναϊτών, που αποτέλεσε για σχεδόν 200 χρόνια μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις του 13ου αιώνα στην περιοχή των Αγίων Τόπων. Στρατιώτες, μοναχοί, αλλά και τραπεζίτες, που έθεσαν τη βάση του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος και ίσως θεματοφύλακες κάποιου μεγάλου, επικίνδυνου μυστικού, που προκάλεσε τελικά και την πτώση τους. Ιπποτικό τάγμα, δίνει μέχρι σήμερα τροφή σε υποθέσεις, μυθιστορήματα, ακόμα και σύγχρονες θεωρίες συνωμοσίας. Μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων οι Ναΐτες εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, όπου στις 13 Οκτωβρίου 1307 αρχίζει ο αφανισμός τους. Ο αριθμός 13 οφείλει τη φήμη του ως γρουσούζικος σε αυτό ακριβώς το συμβάν. [...] Ποιο ήταν το μυστικό των Ναϊτών Ιπποτών; Τα Γνωστικά ή Απόκρυφα Ευαγγέλια, που δεν εντάχθηκαν στην Καινή Διαθήκη, από τα οποία προκύπτει ότι ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ανδρόγυνο, είχαν σαρκικές σχέσεις και μια κόρη, τη Σάρα, η οποία κυοφορείτο την εποχή της Σταύρωσης; Ο "θησαυρός" που ανακάλυψαν στο Ναό του Σολομώντα, δηλαδή η Κιβωτός της Διαθήκης ή το Ιερό Δισκοπότηρο. ήταν η πραγματική πηγή της δύναμής τους, καθώς κατείχαν τον ίδιο το "Λόγο του Θεού";

Όλα αυτά που περιέχονται στο βιβλίο και την ταινία «Ο Κώδικας Ντα Βίντσι», δεν είναι καινούργια, αλλά κυκλοφορούν στην Ευρώπη επί αιώνες και ακολουθούν τους θρύλους πολλών φράγκων και άγγλων βασιλέων.

Μεροβιγγιανή Δυναστεία

Στις αρχές του 5ου αιώνα οι απόγονοι του Ιησού και της Μαγδαληνής, οι Fisher Kings, ενώθηκαν με τους Σικαμβριανούς Φράγκους με γάμο, και μια καινούργια γραμμή της Μεσσιανικής Δυναστείας ξεκίνησε. Αυτοί ήταν οι Μεροβιγγιανοί Βασιλείς, που εγκαθίδρυσαν την Γαλλική Μοναρχία.

Από την Μεροβιγγιανή διαδοχή, ένα άλλο κομμάτι της οικογένειας ίδρυσε το ανεξάρτητο Ιουδαϊκό Βασίλειο στην νότια Γαλλία: το Βασίλειο της Σεπτιμάνια, που τώρα είναι γνωστό ως Λανγκουεντόκ. Οι πρίγκιπες της Τουλούζ, της Ακουιτανίας και της Προβηγκίας συγγένευαν με την Μεσσιανική οικογένεια του Άγιου Δισκοπότηρου. Η Σεπτιμάνια εντάχθηκε στον Βασιλικό Οίκο του Δαυίδ το 768 και ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Σεπτιμάνια αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Καρλομάγνου.

Από τους Fisher Kings ήρθε και άλλο ένα παράλληλο κομμάτι της οικογένειας που μετείχε στην διαδοχή της Γαλλίας. Όπως οι Μεροβιγγιανοί Βασιλείς συνέχιζαν την πατριαρχική «αρσενική» κληρονομιά του Ιησού, η άλλη γραμμή διαιώνιζε την μητριαρχική κληρονομιά της Μαγδαληνής, σε μια «θηλυκή» γραμμή. Αυτές ήταν οι δυναστικές Βασίλισσες του Άβαλον στην Βουργουνδία, ο Οίκος των ντελ Ακς, που σημαίνει «από τα νερά», ένας οίκος αφιερωμένος στην Μαγδαληνή, όταν περιόδευε στην Θάλασσα της Προβηγκίας.

Όσοι θυμάστε τώρα τον μύθο του Αρθούρου σίγουρα αναγνωρίζετε την τρομερή σημασία που έχουν οι Μεσσιανική δυναστεία των Fisher Kings, οι Βασίλισσες του Άβαλον και ο Οίκος των ντελ Ακς (που στο Αρθουριανό ρομάντζο παραφράστηκε σε ντε Λακ).

Οι απόγονοι του Ιησού αποτελούσαν πάντοτε μια μόνιμη απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γιατί ήταν οι νόμιμοι ηγέτες της πραγματικής Ναζαρηνής Εκκλησίας.

Ο Ιησούς γεννήθηκε το 7 π.Χ. και τα γενέθλια του ήταν την 1η Μαρτίου, με «επίσημα» βασιλικά γενέθλια στις 15 Σεπτεμβρίου, για να ταιριάζει με τους κανόνες της Δυναστικής κληρονομιάς.

Τον 4ο αιώνα, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος εισήγαγε την 25η Δεκεμβρίου σαν την ημερομηνία γέννησης του Χριστού, για να πέφτει μαζί με την παγανιστική γιορτή του Ήλιου που γινόταν την ίδια μέρα. Αργότερα, στην Οικουμενική Σύνοδο του 664 που έγινε στο Γουίτμπυ, οι Επίσκοποι έκαναν το ίδιο και με την Κέλτικη γιορτή του Πάσχα (στα κέλτικα Εόστρε), που ήταν η Βασίλισσα της Άνοιξης και της Καρπερότητας, και «κόλλησαν» την γνωστή χριστιανική γιορτή, μαζί με αυτήν της Κέλτικης, και την έκαναν να συμπέσει με την Εβραϊκή γιορτή του Πάσχα (το γνωστό πέρασμα των Ιουδαίων).

Παρόλο τον πόλεμο που τους είχε επιβάλλει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι Μεσσιανικοί απόγονοι συνέχιζαν να κυριαρχούν, ιδρύοντας συνεχώς Ναζαρηνές και Κέλτικες Εκκλησίες και εγκαθιδρύοντας Βασίλεια στην Ευρώπη και κυρίως στην Βρετανία. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, γιατί κρατούσαν ένα ηθικό και κοινωνικό κώδικα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προσταγές της. Αυτό ήταν αρκετά φανερό όταν γύρω στον 13ο αιώνα, οι Ναΐτες Ιππότες, είχαν αναπτύξει τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, που οφείλονταν στην πεποίθηση τους για την Μητέρα του Δισκοπότηρου, την Βασίλισσα Μαρία Μαγδαληνή.

Προ των Μεσαιωνικών χρόνων η ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής ήταν αρκετά γνωστή και όχι μόνο μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων. Αλλά όταν ξεκίνησε η βάναυση Ιερά Εξέταση το «θεάρεστο» έργο της, όλη η Ναζαρηνή και Μεσσιανική κληρονομιά αναγκάστηκε να «θαφτεί» για να επιβιώσει. Γιατί όμως όλο αυτό το μένος εναντίον των Μεσσιανικών υποστηρικτών; Ίσως, επειδή οι Ναΐτες Ιππότες είχαν γυρίσει από τις Σταυροφορίες στους Άγιους Τόπους, φέρνοντας μαζί τους σημαντικά έγγραφα που υπονόμευαν το έργο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και έφτιαξαν τις δικές τους εκκλησίες σε αντίθεση με την Ρώμη. Αυτές ήταν τα μεγαλύτερα θρησκευτικά μνημεία που χτίστηκαν στον Δυτικό κόσμο: οι καθεδρικοί ναοί της Νότρ Ντάμ στην Γαλλία.

Παρά την σημερινή τους εμφάνιση, αυτοί οι εντυπωσιακοί Γοτθικοί Καθεδρικοί Ναοί δεν είχαν καμία σχέση με την τότε Χριστιανική Εκκλησία. Χρηματοδοτήθηκαν και χτίστηκαν από τους Ναΐτες Ιππότες και ήταν αφιερωμένοι στην Μαρία Μαγδαληνή-Νότρ Ντάμ, την οποίαν αποκαλούσαν «Δισκοπότηρο του Κόσμου». Αυτό φυσικά, ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που δίδασκε η εκκλησία, και οι επίσκοποι απάντησαν με αφιερώσεις άλλων ναών στην Μαρία, την Μητέρα του Χριστού. Παρήγγειλαν όμως, όλα τα έργα τέχνης που απεικόνιζαν την Μαρία, να την δείχνουν να φοράει μόνο μπλε και άσπρα χρώματα, ώστε να μην διεκδικεί ιερατικά αξιώματα από την αντροκρατούμενη Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Η Μαρία Μαγδαληνή, από την άλλη απεικονίζονταν πάντα, από τους λαμπρότερους καλλιτέχνες του κόσμου, φορώντας την κόκκινη τήβεννο του Καρδινάλιου η την μαύρη ρόμπα της Ναζαρηνής Ανώτατης Ιέρειας και η Εκκλησία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Το μόνο ίσως, που μπορούσαν να κάνουν -όπως και έγινε- ήταν να διακηρύξουν πως αυτή η πρακτική ήταν αμαρτωλή και αιρετική.

Ήταν, άλλωστε, και η εποχή αυτή που διάλεξε το Βατικανό να κηρύξει τον θεσμό του Δισκοπότηρου σαν αιρετικό. Η αυθεντική Ναζαρηνή Εκκλησία του Ιησού έγινε αυτό που λέμε «υπόγειο ρεύμα», βοηθούμενη από επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και άλλοι.

Εκείνες τις μέρες η εκκλησία «γυάλιζε» τα περισσότερα καλλιτεχνικά έργα, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό που «έβγαινε» προς τα έξω. Για ν΄ αποφύγουν την λογοκρισία οι πιστοί της παράδοσης του Δισκοπότηρου, έκαναν τα γραπτά τους αλληγορικά, με μυστικούς κώδικες και κρυφά μηνύματα, διανθισμένα με εσωτερικές γραφές, χαρτιά Ταρώ και συμβολικά καλλιτεχνήματα.

Μα γιατί ο μύθος του Δισκοπότηρου και τα κείμενα του Μέρλιν αποτελούσαν τέτοια απειλή για την Ρωμαϊκή Εκκλησία; Μάλλον επειδή αυτά τα κείμενα περιέγραφαν την πραγματική ιστορία του Δισκοπότηρου και της γραμμής αίματος που την ακολουθούσε, την οποία είχαν αποκηρύξει οι Πάπες και οι Επίσκοποι, που είχαν εκλεγεί για να συνεχίσουν την «Αποστολική Διαδοχή».

Η οποία Αποστολική Διαδοχή υποτίθεται πως είχε παραδοθεί σε αυτούς από τον πρώτο επίσκοπο Ρώμης, τον Απόστολο Πέτρο. Το μόνο πράγμα που έχει να κάνει κάποιος, είναι να κοιτάξει στα αρχεία των Αποστολικών Θεσμών, για να διαπιστώσει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Πέτρος δεν ήταν ποτέ Επίσκοπος Ρώμης η οπουδήποτε αλλού. Οι Αποστολικοί κανόνες αναφέρουν πως ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης ήταν ο Πρίγκιπας της Βρετανίας, Λίνος ο Α΄.

Τοποθετήθηκε εκεί από τον ίδιο τον Άγιο Πέτρο, και η θητεία του διήρκεσε περίπου 12 χρόνια. Από τα 1100 περίπου, οι πανίσχυροι Ναΐτες Ιππότες και οι Καθεδρικοί Ναοί τους αντιπροσώπευαν μια απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βγάζοντας στην φόρα την κληρονομιά του Ιησού και της Μαγδαληνής.

Οι Καρδινάλιοι γνώριζαν πως το δημιούργημα τους (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θα κατέρρεε αν άφηναν τους Μεσσιανικούς απογόνους να πάρουν το πάνω χέρι. Έπρεπε να διαλυθούν! Και έτσι, η βάναυση Ιερά Εξέταση εξαπέλυσε απάνθρωπο διωγμό εναντίον αυτών που παρέκκλιναν από τις διδαχές της.

Όλα ξεκίνησαν το 1208, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ έστειλε 30.000 στρατιώτες στο Λανγκουεντόκ, μια επαρχία της Νότιας Γαλλίας. Αυτό ήταν το σπίτι των Καθαρών, που έλεγαν πως ήταν οι Φύλακες ενός μεγάλου και ιερού θησαυρού-ένα μυστικό που μπορούσε να αναποδογυρίσει την Εκκλησία και την Χριστιανοσύνη. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε από τον Πάπα, Αλμπιγκεσιανή Σταυροφορία και κράτησε 36 χρόνια, στην διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες αθώων σφάχτηκαν, αλλά ο μυστικός θησαυρός ποτέ δεν βρέθηκε.

Το κύριο σώμα της Ιεράς Εξετάσεως ιδρύθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ, κατά την διάρκεια αυτής της σφαγής, το 1231, και τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή εναντίον όποιου υποστήριζε την αίρεση του Δισκοπότηρου. Έως το 1252, τα βασανιστήρια για τους «αιρετικούς» ήταν ήδη επιβεβλημένα καθώς και η εκτέλεση τους στην πυρά. Η λέξη «αίρεση» ήταν μια κατηγορία που φόρτωναν στα άτυχα θύματα τους, που υποχρεώνονταν να ομολογήσουν πως ήταν όργανα του διαβόλου. Όταν ομολογούσαν, τους εκτελούσαν. Αυτοί οι διωγμοί και τα μαρτύρια, συνεχίστηκαν για περισσότερα από 400 χρόνια, και επεκτάθηκαν σε Μουσουλμάνους, Εβραίους και Προτεστάντες. Η Ιερά Εξέταση παρόλα αυτά δεν διαλύθηκε ποτέ. Μόλις το 1965, μετονομάστηκε σε «Ιερό Συμβούλιο» και οι αρμοδιότητες του, θεωρητικά, ισχύουν μέχρι σήμερα.

Ανεξάρτητα από τους διωγμούς της Ιεράς Εξέτασης, το Ναζαρηνό Κίνημα ακολουθούσε τον σκοπό του, και η ιστορία του Δισκοπότηρου διαιωνίστηκε μέσα από την λογοτεχνία, όπως «το Μέγα Άγιο Δισκοπότηρο»(Grand Saint Grail) και η «Ανώτερη Ιστορία του Άγιου Δισκοπότηρου» (High History of the Holy grail). Αυτά τα κείμενα χρηματοδοτήθηκαν από τους Ναΐτες Ιππότες, από τους Οίκους του Δισκοπότηρου στην Γαλλία (Οίκος Champagne, Anjou κλπ) και σε αυτό το στάδιο, τα Αρθουριανά ρομάντζα έγιναν το δημοφιλές όχημα για την συνέχιση της παράδοσης του Δισκοπότηρου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δημοτικότητας ,οι Ναΐτες Ιππότες έγιναν στόχος της Ιεράς Εξέτασης το 1307, όταν ο Πάπας Κλήμης V και ο Βασιλιάς Φίλιππος IV, γνωστός ως Φίλιππος ο Ωραίος, συνεργάστηκαν για να τους διαλύσουν. Ο Φίλιππος συγκέντρωσε όλους τους Ναΐτες και τον Μεγάλο Μάγιστρο Ζακ ντε Μολέ τους οποίους μετά από βασανισμούς τους εξόντωσε. Η τεκτονική διδασκαλία έχει αφιερώσει ένα μεγάλο βαθμό μύησης, που ιστορεί τη σύλληψη και το θάνατο των Ναϊτών και του Ζακ ντε Μολέ. Τα παπικά στρατεύματα, όργωσαν κυριολεκτικά την Ευρώπη για να ανακαλύψουν τους περίφημους θησαυρούς των Ναϊτών και τα πολύτιμα έγγραφα τους, αλλά όπως συνέβη και στον πόλεμο με τους Καθαρούς, δεν βρήκαν απολύτως τίποτα. Παρόλα αυτά, πολλοί Ναΐτες βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, και όσοι σώθηκαν διέφυγαν σε άλλα μέρη στην Ευρώπη, μακριά από την Παπική εξουσία. Αλλά οι πιστοί των Ναϊτών δεν είχαν χαθεί εντελώς. Όσο τα στρατεύματα του Βατικανού έψαχναν μάταια να βρουν τον θησαυρό, αυτός και τα απόρρητα ντοκουμέντα τους βρίσκονταν κλειδωμένα στο Chapter House Treasury στο Παρίσι. Ήταν υπό την προστασία των Μεγάλων Ναϊτών Ιπποτών του Αγίου Αντωνίου (Templar Grand Knights of St Anthony) η όπως αλλιώς ονομάζονταν «οι Φύλακες Πρίγκιπες του Βασιλικού Μυστικού», οι οποίοι φόρτωσαν ένα βράδυ όλα τα μυστικά τους σε 18 γαλέρες του Στόλου των Ναϊτών στο Λα Ροσέλ.

Κατά το χάραμα, ο στόλος σαλπάριζε για την Σκωτία, και κατά την άφιξη, τους υποδέχτηκε ο Βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρούς, ο οποίος μαζί με όλο το Σκωτικό Έθνος βρισκόταν σε δυσμένεια από τον Πάπα, γιατί πολεμούσαν με τον Καθολικό Βασιλιά Εδουάρδο της Αγγλίας. Οι Ναΐτες και ο θησαυρός τους παρέμειναν στην Σκωτία και πολέμησαν στο πλάι του Μπρούς, το 1314 στην περίφημη μάχη του Μπάνοκμπέρν και κέρδισαν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από τον αφόρητο ζυγό των «κατακτητών» Άγγλων.

Μετά την Μάχη του Μπάνοκμπέρν, ο Μπρούς και οι Ναΐτες του Αγίου Αντωνίου, ίδρυσαν την νέα Τάξη των Μεγαλύτερων Αδερφών του Ροδόσταυρου στα 1317, από την οποία οι Βασιλείς των Σκώτων, έγιναν κληρονόμοι του τίτλου Μεγάλοι Δάσκαλοι, με τον κάθε διαδεχθέντα Βασιλιά Στιούαρτ να κρατάει τον επίσημο -όσο και μυστηριώδη- τίτλο του Πρίγκιπα του Σεν-Ζερμαίν.

Γιατί όμως, ο Βασιλιάς Αρθούρος ήταν τόσο σημαντικός για τους Ναΐτες Ιππότες και τα τάγματα του Δισκοπότηρου της Ευρώπης; Απλά, γιατί ο Αρθούρος ήταν «μοναδικός», με την έννοια, ότι ήταν συνεχιστής και κληρονόμος της Μεσσιανικής διαδοχής. Ο Αρθούρος παρουσιάζεται σαν γιος του Βασιλιά Αιντάν της Νταλριάντα (τα Δυτικά Χάιλαντς, η όπως αλλιώς λέγεται σήμερα, Αργκάιλ), ο οποίος ήταν ένας αυθεντικός Βρετανός Πέντραγκον, από την συγγένεια με τον αδερφό του Ιησού, Ιάκωβο. Γι αυτόν άλλωστε τον λόγο οι ιστορίες του Αρθούρου και του Ιωσήφ της Αριμαθαίας –ο οποίος μετά την σταύρωση του Ιησού πήρε την έγκυο Μαγδαληνή και έφυγαν για τη Γαλλία- είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στον μύθο του Δισκοπότηρου. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς, κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του Άβαλον, απόγονος της Μεσσιανικής κληρονομιάς από την μεριά της Μαγδαληνής.

Ένα πράγμα που πρέπει να τονίσουμε, είναι πως όλοι οι Μεσσιανικοί διάδοχοι, δεν θεωρούνταν ως Κυβερνήτες τόπων η κρατών, αλλά Κυβερνήτες του Λαού. Έτσι, οι Μεροβιγγιανοί μονάρχες, δεν ήταν Βασιλείς της Γαλλίας, αλλά Βασιλείς των Φράγκων, όπως και ο Βασιλιάς Αιντάν, ο Ρόμπερτ Μπρούς και οι διάδοχοι Στιούαρτ ήταν Βασιλείς των Σκώτων και όχι της Σκωτίας.

Αυτό φαίνονταν άσχημο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που προτιμούσε να έχει εξουσία πάνω στους Βασιλείς κρατών, ώστε να εξουσιάζει μέσω της θρησκείας, τους ανθρώπους. Αυτό που επεδίωκε η Παπική εξουσία, ήταν να «κατακτήσει» τους απλούς πολίτες, γι αυτό όποτε κάποια τέτοια Κυβέρνηση εμφανιζόταν, ερχόταν σε σύγκρουση με το Βατικανό.

Στα 751, οι Επίσκοποι κατάφεραν να απομακρύνουν την Μεροβιγγιανή διαδοχή της Γαλλίας και να ιδρύσουν μια καινούργια παράδοση, όπου οι Βασιλείς έπρεπε να εγκριθούν και να στεφθούν από τον Πάπα. Αλλά η εκκλησία δεν μπόρεσε να διασπάσει τις Μεσσιανικές επιρροές της Σκωτίας, παρόλο που τα παλιά Κέλτικα Βασίλεια της Αγγλίας είχαν υποκύψει στις δυνάμεις των Αγγλο-Σαξόνων από τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ακόμα και μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ευρώπη η Ναζαρηνή Εκκλησία επεβίωσε στην Ευρώπη. Η αρχή των Μεσσιανικών Μοναρχών ήταν αυτή της Υπηρεσίας προς τον συνάνθρωπο, σύμφωνα με τον κώδικα που πρώτος επέβαλλε ο Ιησούς όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στον Μυστικό Δείπνο. Έτσι, οι πραγματικοί Μεσσιανικοί Μονάρχες ήταν Βασιλιάδες και Φύλακες των παραδόσεων και των υπηκόων τους, αλλά ποτέ αφέντες τους. Το μήνυμα είναι σαφές: Ελευθερία, ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ και υπηρεσία προς αλλήλους.

Αυτό το μήνυμα είχε προσπαθήσει να περάσει και ο Ιησούς, όταν ήρθε σε αντιπαράθεση με τα Εβραϊκά Συμβούλια. Εκείνη την εποχή η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία βρίσκονταν υπό την Ρωμαϊκή Κατοχή, με τον Βασιλιά Ηρώδη και τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, να έχουν διοριστεί σε αυτές τις θέσεις από την Ρώμη. Όμως ποιος αντιπροσώπευε τον λαό; Ο λαός δεν ήταν Ρωμαίοι υπήκοοι, ήταν Ιουδαίοι, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι και λοιποί. Εκτός από αυτούς υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Σαμαρειτών, φυλών της Αραβίας και άλλων ξένων. Αυτούς ποιος τους αντιπροσώπευε; Η απάντηση είναι «κανείς», μέχρι που ο Ιησούς το έκανε αυτό αποστολή του.

Αυτή ήταν η αρχή του Δισκοπότηρου. Ανιδιοτελής υπηρεσία προς αλλήλους, μια αρχή που διαιωνίστηκε με τους Μεσσιανικούς Μονάρχες, που ο κανόνας τους έκανε «Κοινοτικούς Πατέρες» για τον λαό. Ο κώδικας του Δισκοπότηρου είναι βασισμένος στις αρχές της Ελευθερίας, της Αδελφότητας και της Ισότητας, και αυτό φάνηκε στην Αμερικανική και στην Γαλλική Επανάσταση, όπου και οι δυο πολέμησαν τον αυταρχισμό της Αριστοκρατίας. Τι αντικατέστησε αυτόν τον κώδικα; Τα μεγάλα κόμματα και οι κυβερνήσεις που δήθεν υπηρετούν τον λαό.

Όπως ο Βασιλιάς Αρθούρος, έτσι και οι Βασιλείς Στιούαρτ κατάγονταν και από τον Ιησού, αλλά και από τον αδερφό του Ιάκωβο. Για την ακρίβεια, από τα 1370 περίπου, ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής κληρονομιάς και κράτησαν την εξουσία στα χέρια τους, περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δυναστεία στην Ευρώπη. Βασίλεψαν για 317 χρόνια, ώσπου τους απομάκρυνε από την εξουσία η Αγγλικανική Εκκλησία το 1688.