Το ρόδο του Μπέργουντ

Αυτό το ρόδο,
στον ανθώνα της ξενιτιάς,
με τα δάκρυα της αχιβάδας
πάνω στα φλογισμένα
πέταλά του,
έλαμπε το πρωινό,
-και κάθε πρωινό,-
κάτω απ΄ τις αχτίνες
του ζωοδότη ήλιου,
του ίδιου λαμπερού ήλιου
με της πατρίδας μου.

Αυτό το ρόδο, κάθε πρωινό,
μού χάριζε το χαμόγελό του,
κι ένα πρωινό έμεινα σιωπηλός,
χωρίς τη ρόδινη συντροφιά
της φωτιάς,
γιατί βέβηλο χέρι
έκοψε το ρόδο απ΄ τον ανθώνα
της ξενιτιάς.

Aισθάνθηκα τόσο μόνος,
δίχως το πορφυρό
χαμόγελο του Ρόδου!

VAL All rights reserved 2005