Με ρώτησε ο γιος μου

«Δε δέχουμαι τα σύνορα,
δε με χωρούν τα φαινόμενα,
πνίγουμαι!».
(Νίκος Καζαντζάκης,Ασκητική, «δεύτερο χρέος»).

Με κοίταξε καλά στα μάτια έτοιμος για ερωτήσεις και κουβέντα. Μου άρεσε να με κοιτά στα μάτια. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που σε κοιτάνε απευθείας στα μάτια, που δεν σκύβουνε το κεφάλι τους προς τις μύτες των παπουτσιών τους. Δείχνουνε φόβο στους ανθρώπους, μειονεξία και έλλειψη αγαθής πρόθεσης.
Ε, λοιπόν, ο γιος μου συνήθιζε να κάνει ερωτήσεις, ενώ σε κάρφωνε με τα μάτια του. Απευθείας ματιά, καρφωτή, μάτια με μάτια…Ερωτήσεις χωρίς περιστροφές. Ερωτήσεις με κρίσεις, ύστερα από σκέψη για όσα ήθελε να μάθει.
- Έλα, τι θες, τον ρώτησα.
- Για πες μου έχουνε δίκιο οι Χριστιανοί, που καταδικάζανε τους Έλληνες;
Καλή ερώτηση αλλά επικίνδυνη για την ηλικία του.
Άρχισα:
«Είσαι Έλληνας και είσαι υπερήφανος γι΄αυτό. Πώς αισθάνεσαι όταν σου λένε οι παπάδες ότι ανήκεις στο γένος των χριστιανών; Ποιό είναι αυτό το γένος; Εσύ δεν είσαι γένος ελληνικό;
»Διαβάζεις τους Έλληνες φιλοσόφους και απορείς για την γνώση τους. Ακόμη και για τη θεολογία τους. Και πώς ξέρεις ότι ήτανε λάθος; Επειδή κάποιοι μας πείσανε ότι αυτά που μας λένε περί θεού και θρησκείας είναι θεόπνευστα; Μα ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής μας λέει ότι το θεό «Πώποτε είδε κανείς». Τότε όλες αυτές οι θεοφάνειες, πού οφείλονται και πώς δικαιολογούνται; Εντάξει δεν τον είδανε κατάματα, αλλά είδανε τους απεσταλμένους Του. »Εντάξει…Αλλά και πολλοί άλλοι βλέπουνε το θεό με την καρδιά, το νου, με την προσευχή τους.
Μας λένε γι΄ αυτά ότι είναι κατ΄ οικονομία και άλλα θεολογικά. Δηλαδή, ο θεός έκανε εξαιρέσεις στους εβραίους προπάτορες και εξαίρεσε τους Έλληνες προγόνους μας, από τη χάρη Του. Τι σόι θεός είν΄ αυτός;».
- Πώς τ΄ αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά;
- Προχώρα, μέχρις εδώ κι εγώ έτσι προβληματίζομαι.
«Όταν λένε οι χριστιανοί –και μάλιστα Έλληνες και κληρικοί- ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ασεβείς, ειδωλολάτρες, εθνικοί και ένα σωρό άλλα, που οι «πατέρες της Εκκλησίας» ως οχετός απαγγέλλουνε σε ψαλμούς στις εκκλησίες, αισθάνομαι προσβεβλημένος. Γιατί δεν μπορεί να είμαι περήφανος ότι είμαι χριστιανός και όχι Έλληνας. Είμαι πρώτα Έλληνας κι έπειτα χριστιανός, ορθόδοξος χριστιανός, γιατί η ορθοδοξία είναι η ελληνική ταυτότητα του χριστιανισμού. Ως έτσι συμβιβάζομαι! Κι αυτοί, οι αρχαίοι Έλληνες, αναζητούσανε το θεό, και τον βρίσκανε στα δέντρα, στα πουλιά, στα κύματα της θάλασσας, στον ουρανό, στο κελάηδισμα του κορυδαλλού, στο πέταγμα του χελιδονιού, στον κεραυνό και στην αστραπή, πίσω απ΄ όλα αυτά ήταν ο θεός. Ο μοναδικός θεός, που δεν ξεχωρίζει χριστιανούς, μουσουλμάνους, εθνικούς, δικά του παιδιά και παιδιά που δεν ανήκουνε σ΄ Αυτόν! Είναι μέσα μας και μας μιλά κάθε στιγμή με την καρδιά, με το μυαλό, με την ψυχή!».
- Έχεις δίκιο, κι εγώ έτσι το αισθάνομαι. Ως Έλληνας είμαι υπερήφανος για τους προγόνους μου, απάντησε ο γιος μου.
Κι εγώ θυμήθηκα πάλι τα λόγια του Καζαντζάκη:
«Δίνουμαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζομαι. Ο κόσμος μού φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο…Το βαθύ, ανθρώπινο χρέος μας είναι όχι να ξεδιαλύνουμε και να φωτίσουμε το ρυθμό της πορείας του Θεού, παρά να προσαρμόσουμε, όσο μπορούμε, μαζί του το ρυθμό της μικρής, λιγόχρονης ζωής μας».

VAL All rights reserved 2005