27.9.06

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Σίντνεϊ με τη συμμετοχή του δημοσιογράφου-συγγραφέα Β.Α. Λαμπρόπουλου, εφόρου δημοσίων σχέσεων του ΠΚΡ, ο οποίος ήταν ο κεντρικός ομιλητής σε εκδηλώσεις του Κέντρου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Ποίησης «Κωστής Παλαμάς» της ΑΧΕΠΑ: Στην πρώτη φωτογραφία ο Β.Α. Λαμπρόπουλος, ο γενική γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών κα Λίτσα Διακοβασίλη, η ηθοποιός κα Κική Μπέτυ και η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακώρυ δρ Ελισάβετ Κεφαλληνού. Στη δεύτερη ο Β.Α. Λαμπρόπουλος, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σίντνεϊ δρ Βρασίδας Καραλής, ο αρχισυντάκτης της ημερήσιας εφημερίδας «Ελληνικός Κήρυκας» κ. Μιχ. Μυστακίδης, η κα Ελένη Λιανού και ο κ. Κώστας Λιανός. Στη τρίτη φωτογραφία ο πρόεδρος του Κέντρου κ. Γιώργος Λιανός παραλαμβάνει από τον ομιλητή Β.Α. Λαμπρόπουλο τιμητικά διπλώματα και αναμνηστικές πλακέτες από τον όμιλο UNESCO Πειραιώς και Νήσων και το Πνευματικό Κέντρου Ρουμελιωτών.

ΣΥΜΠΟΣΙΟ

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗΣ
"ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ" ΤΗΣ ΑΧΕΠΑ ΣΤΟ ΣΙΝΤΝΕΪ

Συμπόσιο με θέμα «τα αρχαία ελληνικά μυστήρια» πραγματοποίησε το Κέντρο Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Ποίησης «Κωστής Παλαμάς» της ΑΧΕΠΑ στο Σίντνεϊ. Εισηγητής του θέματος ήταν ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Β.Α. Λαμπρόπουλος –έφορος δημοσίων σχέσεων του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών-ο οποίος έκανε μια εισαγωγική αναφορά στα αρχαία μυστήρια και κατόπιν επικέντρωσε το θέμα στο σημαντικότερο και γνωστότερο απ΄αυτά τα Ελευσίνια Μυστήρια για τη λατρεία της Δήμητρας και της Κόρης της Περσεφόνης. Μετά την εισήγηση οι συνδαιτυμόνες καταθέσανε τις απόψεις τους ή υποβάλανε ερωτήσεις για διευκρινίσεις του θέματος. Η εκδήλωση αυτού του είδους είναι η δεύτερη που οργανώνει το Κέντρο και είχε επιτυχία, κινητοποιώντας τις γνώσεις των παρόντων που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Η εκδήλωση κράτησε τρεισήμισι ώρες. Προλόγισε ο πρόεδρος του Κέντρου Γιώργος Λιανός ενώ συμποσίαρχος ήταν ο γραμματέας Γιάννης Καλλιμάνης. Στον εισηγητή προσφερθήκανε στο τέλος αναμνηστικά δώρα, μεταξύ των οποίων μία γελοιογραφική προσωπογραφία του, έργο του διάσημου καλλιτέχνη Τόνυ Ράφτυ.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πρώτοι Αχαϊκοί μύθοι, περιστρέφονται γύρω από την εκμάθηση της γεωργικής τέχνης και τα πρώτα οργώματα της γης, χωρίς όμως να ξεχνούν και την παρουσία του θεϊκού παράγοντα.
Σύμφωνα με ένα μύθο, ο Τριπτόλεμος, γιος του Κελεού, βασιλιά της Ελευσίνας, αναθρεμμένος από τη θεά Δήμητρα και διδαγμένος από αυτήν την τεχνική της γεωργίας, γυρίζοντας τη γη πάνω σε άρμα, που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες, έφτασε κάποτε στην Αχαΐα, όπου συνάντησε τον Εύμηλο, στον οποίο δίδαξε τον τρόπο της σποράς του σιταριού με άροτρο. Στη συνέχεια, ο Εύμηλος έχτισε έναν οικισμό, τον οποίο ονόμασε Αρόη (= άροση).
Ο γιος του Εύμηλου όμως, ονόματι Ανθείας ή Ανθέας, ως ανήσυχος νέος που ήταν, έζεψε τους δράκοντες στο άρμα για να σπείρει, χωρίς την άδεια του Τριπτόλεμου κι ενώ αυτός κοιμόταν, με αποτέλεσμα οι δράκοι ν΄ αγριέψουν και να σκοτώσουν το νεαρό επίδοξο γεωργό. Τότε, ο λυπημένος πατέρας του, έχτισε ένα νέο οικισμό, στη μνήμη του, με την ονομασία Άνθεια.
Αργότερα, ανάμεσα στα δύο αυτά πολίσματα, ιδρύθηκε η Μεσσάτη («στη μέση»), στην οποία ανατράφηκε ο θεός της αμπέλου Διόνυσος, κατά μία εκδοχή του μύθου, ενώ κατά μία άλλη, εκεί βρήκε ο Διόνυσος κρησφύγετο από τις επιβουλές των Τιτάνων. Για κάποιον από τους δύο παραπάνω λόγους ονομαζόταν και Διόνυσος Μεσατέας.
Πάντως, η άμπελος του Διόνυσου ευδοκίμησε στην Αχαϊκή γη, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δημιουργηθεί ο μύθος της «Εφημέρου Αμπέλου», η οποία φύτρωνε κατά την εορτή του θεού, στην αρχαία Αιγείρα. Μάλιστα, μέσα σ΄ ένα εικοσιτετράωρο, όπως λέει ο μύθος, το αμπέλι, όχι μόνο καρποφορούσε αλλά, ήταν έτοιμο για τρύγημα! Το κρασί, που κατανάλωναν οι εορτάζοντες, προερχόταν από τους καρπούς της «Εφημέρου Αμπέλου».
Με τους θεούς επίσης, συνδέονταν και τα αναβλύζοντα από βράχους ή από τη γη νερά, τα οποία είχαν ιαματικές και μαντικές ιδιότητες. Αναφέρονται, ως τέτοιες, η «Πηγή της Δήμητρας» στην Πάτρα, το «Λυσσόνερο» των Λουσών, η «Μισάμπελος Πηγή» στην Κλειτορία και άλλες.
Όσοι έπιναν νερό από τη «Μισάμπελο Πηγή», λέει ο μύθος, ξεχνούσαν και μισούσαν το κρασί και δεν ήθελαν πια ούτε να το μυρίσουν, ενώ το «Λυσσόνερο» γιάτρευε, όσους το έπιναν, από τη «μανία καταδίωξης», που είχαν προσβληθεί. Η δε «Πηγή της Δήμητρας», προφήτευε για τη γιατρειά ή όχι των αρρώστων.
Τα πιο φοβερά όμως, ήταν τα «Ύδατα της Στυγός» στο Χελμό, για τα οποία κάνει λόγο και ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». Γιατί, από τον ιερό βράχο της Στύγας έτρεχε το «απόκοσμο» (= ωγύγιον) νερό, που πήγαζε από τον Άδη, στο οποίο «Στύγιο Ύδωρ» οι Ολύμπιοι Θεοί έκαναν το φοβερότερο όρκο τους κατά τη διάρκεια του πολέμου τους με τους Τιτάνες.
Στα «Στύγια Ύδατα», αφηγείται ο μύθος, βούτηξε η Θέτις το γιο της Αχιλλέα, για να γίνει αθάνατος, αλλά το μέρος από το οποίο τον κράτησε έμεινε τρωτό, όπως απέδειξε το βέλος του Πάρη, που τον σκότωσε.
Ο μύθος στην Αχαΐα, περνάει και από το συνοικισμό Βασιλικό της Κοινότητας Καλεντζίου (νότιο άκρο) όπου διατηρούνται ερείπια μεγαλοπρεπούς αρχαίου οικοδομήματος που ονομάζεται Παλιοκλήσι. Τα ερείπια αυτά ερεύνησε το 1938 ο αρχαιολόγος Π. Νερατζούλης. Στη βορειοδυτική άκρη του ίδιου οικισμού, στο Γελαδινό, υπάρχει ο λόφος Παλατάκι. Εκεί διατηρείται ένα υπόγειο παλαιό οικοδόμημα. Η παράδοση λέει ότι εκεί κατοικούσε ένας βασιλιάς και η βασιλοπούλα του πνίγηκε σε κοντινή πηγή. Ο βασιλιάς, τότε, διέταξε και βούλωσαν την πηγή με μαλλιά και το νερό βγήκε στο Χατζούρι, στη θέση Άβυσσος.
Ένας μεγάλος, ωστόσο, πρωταγωνιστής της Αχαϊκής μυθολογίας, είναι ο ημίθεος Ηρακλής, το σπήλαιο του οποίου ήταν στην αρχαία πόλη Βούρα, πλησίον του σημερινού Διακοπτού και άνω του οικισμού Κάστρο του Δήμου Διακοπτού. Για το «Σπήλαιο του Ηρακλή», ο περιηγητής Παυσανίας γράφει:
«… Κατεβαίνοντας από τη Βούρα προς τη θάλασσα συναντά κανείς ποτάμι που λέγεται Βουραϊκός και βλέπει μέσα σε σπηλιά το άγαλμα του Ηρακλή». Ο ήρωας Ηρακλής, στον οποίο προσέτρεχαν οι Αχαιοί, είχε πολλές φορές βοηθήσει την Αχαΐα, όπως συνέβη με την εξουδετέρωση του «Ερυμάνθειου Κάπρου» (φοβερό αγριογούρουνο, που ζούσε στο όρος Ερύμανθος ή Ωλενός, οι επιδρομές του οποίου εμπόδιζαν την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας). Το ίδιο συνέβη, με τη σύλληψη της «Κερατύνης Ελάφου» στην αρχαία πόλη Κερύνεια. Επίσης, ο Ηρακλής, για την προστασία της Αχαΐας από την Ήλιδα και το βασιλιά της Αυγεία, έχτισε ένα απόρθητο, ίσως και «κυκλώπειο», περιτοίχισμα, το λεγόμενο «Τείχος Δυμαίων». Τότε, τη νεοϊδρυόμενη πόλη της Δύμης, μετέτρεψε σε ορμητήριό του, κατά των Επειών και των Ηλείων, κατορθώνοντας τη συντριβή των εχθρών του.

Ηρακλής

Εκτός των πολισμάτων της Αρόης, ΄Ανθειας και Μεσάτιδος, που αναγέρθηκαν με την έμμεση υπόδειξη της θεάς της γεωργίας Δήμητρας, και τα οποία, αργότερα, αποτέλεσαν τον πυρήνα της Πάτρας, θεόκτιστους οικισμούς συναντάμε και σε άλλες πολλές περιπτώσεις.
Την πανάρχαια πόλη Ωλενό, στη Δυτική Αχαΐα, ίδρυσε ο Ωλενός, ο γιος του θεού Δία και της «Δαναΐδος» Αναξιθέας. Μάλιστα, η προϊστορική πόλη χτίστηκε, ακριβώς στην ίδια περιοχή, όπου είχε ανατραφεί ο Δίας από την «Ωλενία Αίγα», γι΄ αυτό και, προς ένδειξη ευγνωμοσύνης, δόθηκε το όνομά της στο παιδί του ηγήτορα του Ολύμπου.
Άλλη θεόχτιστη πόλη, κατά τους μύθους, είναι η αρχαία Τρίτεια, πλησίον του σημερινού χωριού Αγία Μαρίνα του Δήμου Τριταίας, την οποία ίδρυσε ο Μελάνιππος, γιος του θεού ΄Αρη και της ιέρειας Τρίτειας.
Στην ίδια κατηγορία των θεόχτιστων πόλεων, μάλλον, ανήκει και το Αίγιο, το οποίο, κατά μία εκδοχή, χρωστά το όνομά του στην «αίγα», που ανέθρεψε τον Δία, διεκδικώντας από την Ωλενό το θεϊκό προτέρημα ή από την εξημέρωση των «αιγών», δηλαδή από την εξάπλωση της κτηνοτροφίας.
Πάντως, το σίγουρο είναι ότι το Αίγιο είναι άμεσα συνδεδεμένο με το φημισμένο Τρωικό Πόλεμο, από το λιμάνι του οποίου απέπλευσε ο μυκηναϊκός στόλος για τη μεγάλη εκστρατεία. Μαζί με τον Αγαμέμνονα, στην πρώτη για την ανθρωπότητα μεγάλη εκστρατεία, έλαβαν μέρος και οι τοπικοί ηγέτες Αμφίμαχος, Θάλπιος, Αλισός, Επειός και Αίας Τελαμώνιος, ο οποίος θάφτηκε στους αρχαίους Λουσούς του σημερινού Δήμου Καλαβρύτων.
Τέλος, θεόχτιστες πόλεις, κατά τη μυθολογία, ήταν η Βούρα, που πήρε το όνομά της («βους ωρείν» = φροντίδα ή βοσκή βοδιών) από τον ημίθεο Κένταυρο Δεξαμενό, η πόλη Αιγές, (από τη Γαία ή Γαίο, δηλαδή τη «Μητέρα Γη»), η πόλη Πελλήνη, από τον Τιτάνα Πάλλαντα και η πόλη Φαρρές από τον Φάρητα (γιο του Ερμή και της Φιλιμάδειας).

Αχιλλέας

Η κατάδυση, στα προϊστορικά βάθη των μύθων μας οδηγεί στην προελληνική εποχή των Πελασγών και τα παραπάνω δεν είναι και τα μοναδικά παραδείγματα.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, της πελασγικής προέλευσής του, είναι ο μύθος του Φόρκου ή και Φόρκυνος, ο οποίος ήταν κυρίαρχος των θαλασσών πριν τις κατακτήσει ο Ποσειδώνας. Έδρα του θεού Φόρκου, ήταν το «Αρύμνιον Άντρον», σπηλιά σε βραχώδη όρμο, πλησίον της πελασγικής πόλης Λάρισα, κοντά στο σημερινό Άραξο.
Από σπηλιά του Αράξου, κατά μία εκδοχή, εξορμούσαν οι άρχοντες των θαλασσών, που τόσο πολύ τρόμαζαν τους ναυτικούς, ώστε η περιοχή της σπηλιάς να ονομαστεί «Μαύρα Βουνά», ονομασία που επικρατεί μέχρι σήμερα.
Για την αποίκιση της Ελλάδας από τα νέα φύλα (Ίωνες, Αχαιούς και Δωριείς) η μυθολογία αναφέρει: Ο γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, ο βασιλιάς της Φθιώτιδας Έλληνας, άφησε διάδοχο του θρόνου του τον πρωτότοκο από τους τρεις γιους του Αίολο, ενώ τους άλλους δύο, τον Δώρο και τον Ξούθο, τους έστειλε να αποικίσουν άλλα μέρη. Και ο μεν Δώρος ίδρυσε τον Παρνασσό την αποικία των Δωριέων, ο δε Ξούθος, που παντρεύτηκε την Κρέουσα, κόρη του βασιλιά Ερεχθέα, κατοίκησε την Τετράπολη της Αττικής (Οινόη, Μαραθώνα, Προβάλινθο και Τρικόρυθο). Από την Κρέουσα, ο Ξούθος, απέκτησε ένα γιο, τον Αχαιό, ενώ από την ερωτική συνεύρεση της Κρέουσας με το θεό Απόλλωνα προήλθε ο έτερος γιος, ονόματι Ίωνας.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ - Ελευσίνα

Ελευσίνα

Κατά τις αρχαίες μυθικές παραδόσεις, πρώτος που συνοίκισε την περιοχή ήταν ο Κρόκων, που πήρε σύζυγο τη θυγατέρα του Κελεού Σαισάρα. Από αυτόν ονομαζόταν "βασίλεια του Κρόκωνος" τα ερείπια παλαιότατων ανακτόρων στην Ιερά Οδό. Υπήρχε επίσης παράδοση ότι επώνυμος της πόλης ήταν ο ήρωας Ελευσίς, γιος του Ερμή ή του Ωγύγη. Ο Κελεός αναφέρεται σαν γιος του Ελευσίνα. Σύζυγός του ήταν η Μετάνειρα και θυγατέρες του η Διογένεια, η Παμμερόπη και η Σαισάρα.
Αυτές δέχθηκαν την θεά όταν μάταια αναζητούσε την Περσεφόνη. Για ανταμοιβή, η θεά δίδαξε στον μεγάλο γιο του Κελεού Τριπτόλεμο τη σπορά και την καλλιέργεια των αγρών και τις μυστικές τελετές, που καθιστούν τον άνθρωπο μακάριο στην επίγεια και την μετά θάνατον ζωή. Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι όταν βασίλευε ο Κελεός, εισέβαλε ξένος στρατός υπό τον Εύμολπο από την Θράκη, που θεωρείται γιος του Ποσειδώνα και της Χιόνης ή κατά μια άλλη εκδοχή υπό τον γιο του Εύμολπου Ίσμαρο ή Ιμμάρδο. Ο Ιμμάρδος σκοτώθηκε σε μονομαχία με τον Ερεχθέα.
Η αλήθεια που περιέχεται στην παράδοση είναι ότι πράγματι Βοιωτοί, μεταξύ των οποίων πιθανότατα και λείψανα Θρακικών φύλων, που είχαν εγκατασταθεί σε πανάρχαια χρόνια στη Φωκίδα και τη Βοιωτία, βοήθησαν τους Ελευσίνιους στον πόλεμο κατά των Αθηναίων. Ο αγώνας υπήρξε σκληρός και τελικά οι Ελευσίνιοι νικήθηκαν. Αλλά και νικημένοι δεν παραδόθηκαν άνευ όρων. Κατά την παράδοση πάντοτε, ζήτησαν και επέτυχαν προνόμια, όπως την καθιέρωση του τίτλου της πόλης και την κοπή δικού τους νομίσματος και ακόμη το αποκλειστικό δικαίωμα στην τελετή των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Εύμολπος φέρεται σαν ο πρώτος που κατέγραψε "εις τρισχίλια έπη", δηλ. σε τρεις χιλιάδες στίχους, μεγάλο ύμνο για την άφιξη της Δήμητρας στα ανάκτορα του Κελεού, για τις τελετές και τα ιερά μυστήρια που παρέδωσε η θεά στον Τριπτόλεμο και τις θυγατέρες του Κελεού.
Από τον Εύμολπο και τον Κήρυκα, γιο του Εύμολπου κατά μια εκδοχή, προήλθαν τα δύο γένη ευπατριδών της Ελευσίνας, οι Ευμολπίδες και οι Κήρυκες, στα οποία είχαν ανατεθεί τα ανώτατα ιερατικά αξιώματα των μυστηρίων. Από αυτούς εκλεγόταν ο Ιεροφάντης, ο Δαδούχος, ο Ιεροκήρυξ κ.α.
Οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρουν, ποιοί υπήρξαν οι παλαιοί εκείνοι Ελευσίνιοι και ποιά ήταν η φυλετική τους σχέση με τους όμορους Αθηναίους. Ίσως να ήταν απόγονοι των φύλων που κατά καιρούς εγκαταστάθηκαν στην Αττική, προερχόμενα από το Βορρά και που η παράδοση ονομάζει αόριστα Πελασγούς.
Το γεγονός αυτό ενισχύεται και από την μαρτυρία της λατρείας της Δήμητρας σαν θεάς της καλλιέργειας της γης, όπως συμβαίνει και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου κατοικούσαν προελληνικά φύλα. Στους προελληνικούς αυτούς κατοίκους της Ελευσίνας προστέθηκαν τα Θρακικά φύλα, γιατί ο Εύμολπος αναφέρεται ρητά ότι καταγόταν από την Θράκη. Είναι άγνωστοι οι αγώνες που διεξήχθησαν από την πρώτη εισβολή των Θρακών στο Θριάσιο πεδίο. Η παράδοση αναφέρει, ότι παρά τις αρχικές εχθρικές διαθέσεις, ο Εύμολπος συνδέθηκε φιλικά με τον Κελεό.
Ακολούθησε ο αγώνας των φύλων αυτών με τους Ίωνες της Αττικής, που πρέπει να υπήρξε μακροχρόνιος και σκληρός. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, γιατί η επίκαιρη θέση της Ελευσίνας μεταξύ Αθηνών και Πελοποννήσου, η εύφορη πεδιάδα της, η λαμπρότητα του ιερού της, η γειτονία με τη Σαλαμίνα και ο ασφαλής κόλπος της, οδήγησε στην ανάγκη της προσάρτησης μιας περιοχής, που θα μπορούσε να απειλήσει, ακόμη και μικρή δύναμη αν διέθετε, ένα ισχυρό αντίπαλο είτε αυτός ήταν εγκατεστημένος στην Αττική είτε στη Μεγαρίδα. Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται στους αγώνες αυτούς, που δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθούν ως προς τον αριθμό, τον χρόνο και την διάρκεια. Βέβαιο είναι ότι κατέληξαν στη συνένωση της Ελευσίνας με την Αττική και ότι στους χρόνους του Σόλωνα η Ελευσίνα αποτελεί ένα από τους δυτικούς δήμους της Αττικής και ακολουθεί από τότε τις τύχες της Αθηναϊκής Πολιτείας.

Ποίηση

Οι «κόθορνοι»

Βάτραχοι που κοάζετε,
ψευτοπροφήτες,
νούμερα για βαριετέ,
που παίζετε στους δρόμους
και φωνάζετε στα μπαλκόνια,
αραδιάζοντας ελπίδες,
σκορπώντας όνειρα,
τσαλαπατώντας συνειδήσεις.
Εθνοπατέρες και μητέρες
τώρα στον ίδιο απατηλό δρόμο,
τής αλαζονείας και τής ψευτιάς.
Ουστ από ΄δω τσαρλατάνοι τής πολιτικής,
πολιτικάντηδες,
τεμπέλαροι,
ανεύθυνοι,
φυγάδες τής ζωής
και τής παραγωγής,
αποστήματα τής Δημοκρατίας
με πρόσχημα το Κοινοβούλιο.

«Κόθορνοι»,
Πάψτε να κοροϊδεύετε το λαό.


Μια νεράιδα

Αυτή η νεράιδα με τα γαλάζια μάτια
όλο γλύκα και ηδονή
κοιτάζουνε λες και αποζητάνε
να γευτούνε του έρωτα τούς καρπούς.

Με ξεγελάσανε και μένα
καθώς πίστευα στης νεράιδας το κάλεσμα.

Έτρεξα με την ψυχή
στο στόμα έτοιμος να παραδοθώ.
Εκείνη χαμογέλασε,
έγλειψε νωχελικά τα χείλη της…
τελευταία φορά την είδα,
ύστερα χάθηκε.

…………

Καλά μού τόλεγαν
πως στις μέρες μας
δεν υπάρχουν πια νεράιδες.


Η μικρή μου φίλη

Αυτά τα πράσινα μάτια
πώς με κοιτάζουνε με πάθος
και απορία;
Είναι τα μάτια
τής μικρής μου φίλης,
όλο αντίθεση
με το μαυριδερό κορμί της.
Κι εγώ ηδονίζομαι
να τα κοιτώ
μέσα από το τζάμι
καθώς κι εκείνη με κοιτά
αποζητώντας τη συντροφιά μου
και τη θαλπωρή τού δωματίου.
Αυτά τα πράσινα μάτια,
γοητευτικά, σαγηνευτικά,
είναι τα μάτια τής όμορφης
μαύρης γάτας μου!


Ο Καίσαρ

«Ο πόλεμος είναι ιδεολογικός»,
είπε ο πλανητάρχης.
Εννοεί από τη μια
η αλαζονεία τής δύναμης,
από την άλλη ο πατριωτισμός
και η επιθυμία τής ελευθερίας.
Από ΄δω ο ιμπεριαλισμός
με το καινούργιο του όνομα
«αμερικανισμός» -η pax Americana-
από ΄κει τα απελευθερωτικά
κινήματα με τη ρετσινιά
που τούς δόθηκε «τρομοκρατία».
Ο πόλεμος, λοιπόν, είναι ιδεολογικός:
Αντιμέτωποι μία απόχρωση
τού χριστιανισμού
με άλλες αποχρώσεις τού ισλαμισμού.
Οικονομικές, πολιτικές
διεκδικήσεις φορώντας για φερετζέ
τις θρησκείες.
Έτσι προέκυψε και ο Άγιος Πατέρας

Αμήν.


Δεν σε ξεχνώ

Έφυγα ένα βράδυ χειμωνιάτικο,
ήταν έτσι και η διάθεσή μου, βροχερή,
ψυχρή όντας η νύχτα,
παγωμένη η καρδιά μου.
Περάσανε χρόνοι τριάντα
κ΄ η οπτασία σου
στριφογυρίζει στο μυαλό μου,
η μορφή σου έρχεται
μπροστά μου,
είναι θαρρείς οι τύψεις
φαντάσματα τού παρελθόντος.
Μα ΄σύ δεν έσβησες
ό,τι κι αν έγινε.
Ξέρω πως έμεινες πιστή στις αναμνήσεις,
χωρίς να σ΄ αγγίξει άντρας
εγώ βρήκα καταφύγιο
σ΄ άλλης γυναίκας την αγκαλιά,
ματαίως πάντως,
γιατί το φάντασμά σου
καλύπτει τις μέρες μου,
στο μυαλό μου στροβιλίζει
η μορφή σου.
Η μορφή σου…
Η μορφή σου…
Πώς νάσαι άραγε τώρα
αγαπημένη θύμηση;
Πώς νάσαι;
Θέλω να ξέρω…να ξέρω…
ηρωίδα μου!


Έφυγες στ΄ αστέρια

Ήρθε η νύχτα.
Τα παραθύρια χτυπούν
καθώς ο αγέρας λυσσομανά,
τα δέντρα λυγίζουν,
η καρδιά μου βαρύθυμη
αποζητά την ζεστασιά τής ανάσας σου.
Είν΄ όλα κρύα τούτο το βράδυ.
Το ίδιο ήταν χτες
και προχτές ακόμη χειρότερα.
Είναι που λείπεις
-μήνες τώρα-,
και δεν πρόκειται να ΄ρθείς
γιατί σε πήραν τ΄ αστέρια.
Κρίμα να μην μπορώ
να γίνω γαλαξίας,
να σε συντροφεύω τα βράδυα,
όταν η παγωνιά τού σύμπαντος
κρυώνει τις καρδιές μας.


Αστόχησες θεέ μου!

Δεν τα ΄κάνες καλά
τα πράγματα θεέ μου!
Δεν με ΄μάθες να πολεμώ,
να παίζω με κανόνια,
να κοροϊδεύω τον κόσμο
και να μην αγαπώ.
Δεν τα ΄κάνες καλά θεέ μου,
κι ας λένε πως τα πάντα
«εν σοφία εποίησες»,
όχι, γιατί όποιος αγαπά πληγώνεται,
όποιος ασχολείται με έργα καλά
είναι το κοροΐδο της ζωής,
όσο για την άλλη ζωή,
ε, σ΄ αυτή πάλι οι πολεμοκάπηλοι
και οι μπερμπάντηδες
θα περνάνε καλύτερα.

Β.Α. Λαμπρόπουλος