23.1.06

Εκδήλωση αφιερωμένη στην Έξοδο του Μεσολογγίου

Ο Σύνδεσμος Ιστορικών Συγγραφέων οργανώνει εκδήλωση αφιερωμένη στην ΕΞΟΔΟ του Μεσολογγίου. Ομιλητής ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Β.Α. Λαμπρόπουλος, εκπρόσωπος του Κέντρου Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Ποίησης «Κωστής Παλαμάς» της ΑΧΕΠΑ-Σίντνεϊ, με θέμα: «Τα Γράμματα στην Τουρκοκρατία». Κείμενα θα διαβάσει ο Νίκος Παπουτσόπουλος. Θα προλογίσει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων Στάθης Παρασκευόπουλος. Η εκδήλωση θα γίνει την Κυριακή 9 Απριλίου, ώρα 11 π.μ., στην αίθουσα του Συλλόγου Αμπελιωνιτών, Αριστοτέλους 4, Αθήνα.

20.1.06

Ποιητικό Ημερολόγιο 2006

Από τις εκδόσεις «Ιωλκός» κυκλοφορεί το «Ποιητικό Ημερολόγιο 2006», που επιμελείται ο εκδότης-λογοτέχνης Γιάννης Κορίδης. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο που έκλεισε ζωή δέκα χρόνων και φιλοξενεί ένα ελληνικό ποιητικό πανόραμα από τον Όμηρο ως τις μέρες μας. Αρχαίοι ΄Ελληνες ποιητές, παλαιοί και νεώτεροι, που αποτελούν το πάνθεον της λογοτεχνίας μας και πλουτίζουν τις σελίδες του Ημερολογίου. Τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες του χρόνου κι ένας ποίημα, 365 μέρες κι ένας Έλληνας ποιητής. Ανάμεσα στους ανθολογούμενους διακρίναμε τη Μέλπω Αξιώτη, τον Τάκη Βαρβιτσιώτη, το Νικηφόρος Βρεττάκο, την Ταϋγέτη Γεωργίτση, τη Γιοβάννα, το Μιχάλη Γκανά, τη Διαλεχτή Γλέζου-Ζευγώλη, την Κική Δημουλά, το Βασίλη Δημουλά, τον Γεώργιο Δροσίνη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Αργύρη Εφταλιώτη, το Νίκο Ζουμπουλάκη, τον Κ.Π. Καβάφη, τον Έκτορα Κακναβάτο, τον Ανδρέα Κάλβο, τον Κ.Γ. Καρυωτάκη, το Γιάννη Κουτσοχέρα, το Β.Α. Λαμπρόπουλο, τον Ανδρέα Λασκαράτο, το Λορέντζο Μαβίλη, τον Απ. Μαγγανάρη, τον Κ. Μαϊστράλη, τη Μυρτιώτισσα, τον Παύλο Νιρβάνα, τον Κώστα Ουράνη, τον Κωστή Παλαμά, το Θανάση Παπαθανασόπουλο, το Ζαχαρία Παπαντωνίου, τον Τάκη Παπατσώνη, τον Τίτο Πατρίκιο, το Σαράντο Παυλέα, το Λάμπρο Πορφύρα, το Γιάννη Ρίτσο, το Γιώργο Σαραντάρη, το Γιώργο Σεφέρη, τον Άγγελο Σικελιανό, τον Άγγελο Σημηριώτη, τον Ηλία Σιμόπουλο, το Σωτήρη Σκίπη, τον Αντώνη Φωστιέρη, το Δημήτρη Χαλατσά, τον Ι.Μ. Χατζηφώτη, τον Χρήστο Χειμωνά, το Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Π. Χρονά, την Ελένη Χωρεάνθη κ.ά.π.
Πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια που βρήκε απήχηση στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό και τους λογοτέχνες.

Μειώσεις μισθών επιλεκτικά!

Σωστά τα μέτρα μείωσης μισθών προέδρων και γενικών διευθυντών των ΔΕΚΟ. Αλλά γιατί τόσο επιλεκτικά. Μόνο στις ΔΕΚΟ; Γιατί δεν μειώνονται οι μισθοί των διοικητών και υποδιοικητών τραπεζών, βουλευτών, νομαρχών και γιατί δεν κόβεται η χρήση κρατικών αυτοκινήτων από στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Γιατί να έχουν αυτοκίνητα οι διευθυντές γραφείων υπουργών λ.χ.; Γιατί να χρησιμοποιούνται υπηρεσιακά και αυτοκίνητα των ΟΤΑ ακρίτως από αντιδημάρχους, προέδρους δημοτικών συμβουλίων, κλπ. στελεχών. Γιατί η Κυβέρνηση δεν παίρνει δραστικά μέτρα, επαναλαμβάνοντας ό,τι ίσχυσε στη δεκαετία του ΄50 που εφάρμοσε η Κυβέρνηση Παπάγου, η οποία έκοψε και τα στρατιωτικά αυτοκίνητα από ένα βαθμό και κάτω. Ξέρετε πόση οικονομία θα γίνει; Ας κάνει τους υπολογισμούς του ο πολύς κ Αλογοσκούφης, ο οποίος ξέρει να βάζει φέσια στις λαϊκές τάξεις, ΜΟΝΟ.
Β.Α.Λ.

19.1.06

Οικογενειακή ευθύνη; Ε, όχι!

Γράφει ο
Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

Γιατί τάχα η κυρία Βαληνάκη κατέθεσε δύο ώρες στον Άρειο Πάγο σαν «κλέφτρα» νύχτα και στα μουλωχτά, κι έφυγε από την πίσω πόρτα; Για να μη θιγεί ο σύζυγος υφυπουργός, ή ο φίλος πρωθυπουργός ή η Κυβέρνηση συνολικά; Γιατί αυτή η επιχείρηση; Δεν είναι πολίτης αυτής της χώρας; Και γιατί τάχα εδώ ισχύουν κανόνες εξαιρετικής διαφορετικότητας, έναντι των άλλων πρωταγωνιστών ή συνενόχων του παραδικαστικού κυκλώματος; Και γιατί τάχα ο κ. Ε. Μεϊμαράκης βλέπει φασισμό στην υποτιθέμενη….οικογενειακή ευθύνη; Η συλλογική ευθύνη ήταν ανακάλυψη των αυταρχικών καθεστώτων. Το εφάρμοσαν οι ρωμαίοι, το εφάρμοσαν οι Οθωμανοί, το εφάρμοσαν οι ναζί, αλλά στα δημοκρατικά καθεστώτα, όταν η σύζυγος του Καίσαρος δεν φαινότανε τίμια…έπεφτε και ο Καίσαρ. Να σας θυμίσουμε ότι πριν από χρόνια παραιτήθηκε σημαντικός ευρωπαίος ηγέτης, γιατί αποκαλύφθηκε ότι η γραμματέας του ήταν κατάσκοπος; Τι ευθύνη είχε ο πολιτικός της προϊστάμενος; Mα την επιλογή της και ότι «κοιμότανε» που δεν ήξερε τι έκανε η γραμματέας του. Πολύ περισσότερο, που ο κ. Βαληνάκης δεν γνώριζε τι έκανε η σύζυγός του.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα ευρωπαίων ή άλλων πολιτικών, που παραιτήθηκαν, όταν προέκυψαν προβλήματα με συγγενείς τους (συζύγους, παιδιά, αδέρφια), ενώ σε άλλα αυταρχικά καθεστώτα αυτό ήταν σύνηθες (Ιράκ λ.χ.).
Διερωτώμεθα τι θα γινόταν αν στη θέση του κ. Βαληνάκη ήταν άλλος υφυπουργός, του οποίου η σύζυγος φέρεται αναμεμειγμένη στο παραδικαστικό κύκλωμα, για το οποίο βοά η αγορά. Ας βγουν οι βουλευτές στους δρόμους, στις επαρχίες, στις πλατείες να ακούσουνε τι λέει ο κόσμος. Εκφράζει τη βεβαιότητα ότι δεν είναι δυνατόν ο Κεχαγιόγλου να είναι ένοχος και οι συνεργάτες του στο γραφείο να μην γνωρίζανε πώς κερδίζανε τις δίκες. Κι έπειτα τι παιχνίδι είναι αυτό μεταξύ Γιοσάκη-Κεχιαγόγλου, ο ένας καταγγέλλει την κυρία Χριστίνα Βαληνάκη και ο άλλος την αμνηστεύει. Μας μυρίζει επιχείρηση εκβιασμού, ή μήνυμα(;), βοηθήσετε γιατί θα βγουν κι άλλα άπλυτα με σημαίνοντα πρόσωπα, οπότε το παραδικαστικό κύκλωμα θα μπλέξει πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, καναλάρχες, χρηματιστές κλ.π., κλ.π. Αν το πράγμα προχωρήσει θα δούμε πράγματα και θάματα.Επομένως, κύριε Μεϊμαράκη, όχι φασιστική νοοτροπία, αλλά πολιτική ευαισθησία αποτελεί η παραίτηση του Υφυπουργού Βαληνάκη. Φασισμός είναι άλλο πράγμα, ας πούμε η εν κρυπτώ και στο σκοτάδι ανάκριση της συζύγου του Χριστίνας. Ο δημόσιος διασυρμός του ζεύγους, είναι, πάντως, χειρότερος από την καταδίκη της…

17.1.06

Η γυναίκα του Καίσαρα και…η τσίπα

Γράφει ο
Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η κορυφή του παγόβουνου στην υπόθεση του παραδικαστικού κυκλώματος ήταν οι δηλώσεις του τέως Υφυπουργού Δημοσίας Τάξεως κ. Χρ. Μαρκογιαννάκη, σε βάρος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Λινού. Μία υπόθεση που από την αρχή φαίνεται ότι πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο πολιτικός και θύμα ο αφελής δημοσιογράφος, συνεργάτης, σφουγκοκωλάριος και υπάλληλός του.
Αποκαλύπτεται όμως μία νοοτροπία. Από τη μια ο Πρωθυπουργός και μέλη της Κυβερνήσεως επιθυμούν το ξεκαθάρισμα των βρώμικων λειτουργών της δικαιοσύνης και του παραδικαστικού κυκλώματος, στο οποίο εμπλέκονται, εκτός από τον Γιοσάκη και μητροπολίτες (!) και άλλοι δικηγόροι και η σύζυγος του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Βαληνάκη.
Πέσανε όλοι πάνω στην υπόθεση να βγάλουν εξαρχής λάδι την κυρία Χριστίνα Βαληνάκη και στην ερώτηση των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ο Υφυπουργός Εξωτερικών εξέφρασε την έκπληξή του, γιατί βουλευτές υποβάλουν ερώτηση στη Βουλή την ώρα που γίνονται ανακρίσεις, εμποδίζοντας έτσι τη…δικαιοσύνη. Αν δεν είναι αφελές και βλακώδες το επιχείρημα και η απάντηση, τότε ο κ. Βαληνάκης εξαπατά το Κοινοβούλιο και την Κοινή Γνώμη. Αλλά, προ πάντων, εξαπατά τον Πρωθυπουργό, του οποίου είχε την φιλία, τη συμπαράσταση και την πολιτική στήριξη. Ναι, αλλά γιατί και η ηγεσία της αντιπολιτεύσεως κάνει λίγο το «κορόιδο» στην υπόθεση Βαληνάκη; Νομίζουμε ότι το θέμα είναι, μάλλον, απλό. Ο κ. Βαληνάκης από την ώρα που ήρθε από το εξωτερικό διετέλεσε σύμβουλος στο ΥΠΕΞ των κ.κ. Κ. Παπούλια, Θ. Πάγκαλου και Γ. Παπανδρέου. Τώρα, πώς περνά στη ΝΔ είναι ένα άλλο μεγάλο ερώτημα. Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι ο Υφυπουργός, από οικογενειακή παράδοση, ανήκει στη ΝΔ, ίσως και λίγο πιο δεξιά και ότι υπηρετεί τυφλά τον φιλελευθερισμό της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης με ό,τι πολιτικά σημαίνει αυτό μαζί με τους δύο έτερους καθηγητές κ.κ. Βερέμη και Κουλουμπή.
Το ότι η κυρία Χριστίνα Βαληνάκη μετείχε αμέσως ή εμμέσως στο παραδικαστικό κύκλωμα φαίνεται ότι είναι σαφές, αφού ως συνεργάτις του έγκλειστου στον Κορυδαλλό προϊσταμένου της κ. Σάκη Κεχαγιόγλου, γνώριζε τα πάντα και ίσως προετοίμαζε και τους σχετικούς φακέλους.
Ας πούμε όμως ότι δεν είναι έτσι. Ότι η ανάκριση θα αποδείξει το αντίθετο, τι πρέπει να κάνει το ζεύγος Βαληνάκη αυτήν στιγμή; Ο μεν σύζυγος Υφυπουργός να δείξει ότι έχει τσίπα παραιτούμενος και η κυρία Χριστίνα να μιμηθεί το παράδειγμα της γυναίκας του Καίσαρα…να τον ακολουθήσει, ώσπου να τερματιστεί η δικαστική έρευνα.
Τσίπα και φιλότιμο πάνε μαζί, αν αυτοί από τους οποίους τα ζητάμε δεν είναι ξετσίπωτοι αφιλότιμοι!

13.1.06

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Ένα σύγχρονο κίνημα, που βρίσκει απήχηση και εκτός Ελλάδος, μεταξύ των ομογενών Ελλήνων, είναι η μελέτη των αρχαίων προγόνων. Αυτό, από τη μία πλευρά είναι καλό, γιατί οι Έλληνες γνωρίζουν τις ρίζες τους και μελετούν τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Ο αραβικός κόσμος και η Δύση από τον δέκατο αιώνα μ.Χ. μελετούσαν τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ιδίως τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον οποίο μεταφράσανε δύο φιλόσοφοι της Ανατολής, ο Πέρσης Αβικέννας, που γεννήθηκε στην Μπουχάρα και ο΄Αραβας Αβερρόης, που γεννήθηκε στην Κόρδοβα. Και τότε υπήρξε ένα κίνημα μελέτης των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Αριστοτέλη σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι φιλόσοφοι σε βυζαντινό χειρόγραφο
Στα χρόνια μας οι νέοι μελετούν τη μυθολογία, πολλά βιβλία εκδίδονται από μεγάλους και μικρούς εκδότες, πάρα πολλοί συγγραφείς δημοσιεύουν στοιχεία της ιστορίας, της μυθολογίας, της φιλοσοφίας και της ζωής των αρχαίων Ελλήνων. Η Εκκλησία στέκεται αντιμέτωπη σ΄ αυτό το κίνημα, αποκαλώντας «παγανιστές» όσους ασχολούνται με την προγονική μελέτη. Στρέφονται, δηλαδή, οι Έλληνες κληρικοί, κατά του…εαυτού τους. Έτσι αναβιώνει επιστροφή στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, όπου οι εβραιοχριστιανοί πολεμούσαν την ελληνική σκέψη, αποκαλώντας τους Έλληνες «εθνικούς» και «ειδωλολάτρες».

12.1.06

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών η εκδήλωση Υποδοχής των Πρωτοετών Φοιτητών του Τμήματος Φαρμακευτικής. Την εκδήλωση προλόγισε ο Πρύτανης τουΠ ανεπιστημίου, Καθηγητής κ. Χρήστος Χατζηθεοδώρου. Ακολούθησε σύντομη παρουσίαση του Τμήματος από τον Πρόεδρο κ. Χρίστο Κοντογιάννη, ενώ η παρουσίαση τουπροπτυχιακού προγράμματος σπουδών έγινε από τον Επικ.Καθηγητή κ. Σ. Νικολαρόπουλο. Μέρος της εκδήλωσης απετέλεσε η τελετή απονομής, για πρώτη φορά του Βραβείου «Δημήτριος Θεοδωρόπουλος», το οποίο θεσμοθετήθηκε από το Τμήμα Φαρμακευτικής στην μνήμη του εκλιπόντος Δημήτριου Θεοδωρόπουλου, Καθηγητού Οργανικής Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών και επί πολλά χρόνια διδάσκοντα του Τμήματος Φαρμακευτικής. Το Βραβείο «Δημήτριος Θεοδωρόπουλος» έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα και θα απονέμεται κάθε ακαδημαϊκό έτος σε φοιτητές των Τμημάτων Φαρμακευτικής και Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών, για επιβράβευση της καλύτερης πειραματικής διπλωματικής εργασίας. Συνοδεύεται από τιμητικό τίτλο και χρηματικό βραβείο. Η αξιολόγηση των υποψηφιοτήτων έγινε από εξωτερικούς αξιολογητές, καθηγητές ΑΕΙ, με ανταγωνιστικά κριτήρια (σημασία, πρωτοτυπία, αρτιότητα της πειραματικής προσέγγισης, συγγραφή, δημοσιεύσεις, βιογραφικό και αναλυτική βαθμολογία). Ακολούθησε ομιλία του Καθηγητή Παύλου Κορδοπάτη με θέμα «Δ. Θεοδωρόπουλος - Η γέννηση ενός Πανεπιστημίου», όπου έγινε αναφορά στις πρώτες δύσκολες μέρες του Πανεπιστημίου Πατρών και τις ενέργειες του τότε Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής Καθηγητή Δ. Θεοδωρόπουλου, οι οποίες ήταν καθοριστικές για την επιβίωση και ανάπτυξη του νέου πανεπιστημίου με διεθνώς ανταγωνιστικά πρότυπα αριστείας. Ιδιαίτερα συγκίνησε η ανάγνωση αποσπασμάτων από άρθρα που δημοσιεύθηκαν πριν από δεκαετίες, στα οποία ο Δ. Θεοδωρόπουλος προφητικά είχε προβλέψει τα προβλήματα διαχείρισης των αποτελεσμάτων της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας και αυτά που απορρέουν από την ανισότιμη πρόσβαση στα προϊόντα της επιστήμης και τεχνολογίας, προχωρώντας σε ριζοσπαστικές προτάσεις για την παράλληλη αναβάθμιση του τρίτου κόσμου. Η απονομή του Βραβείου και των τιμητικών επαίνων έγινε από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χ. Χατζηθεοδώρου. Βραβεύθηκε ο Αναστάσιος Παπαναστασίου,πτυχιούχος φαρμακοποιός, ο οποίος εκπόνησε διπλωματική εργασία στο Εργαστήριο Γενικής Βιολογίας του Τμήματος Ιατρικής υπό την επίβλεψη του Επίκουρου Καθηγητή Ιωάννη Ζαρκάδη με θέμα «Διπλασιασμός του γονιδίου του εβδόμου συστατικού του συμπληρώματος στην Ιριδίζουσα πέστροφα». Επίσης, απονεμήθηκαν δύο τιμητικοί έπαινοι στους υποψηφίους που κατά την αξιολόγηση κατετάγησαν στη 2η και 3η θέσηκαι ήταν αντίστοιχα: ο Ιωάννης Ταταρίδης, πτυχιούχος χημικός, που εκπόνησε διπλωματική στο Εργαστήριο Αναλυτικής Χημείας του Τμήματος Χημείας υπό την επίβλεψη του Καθηγητή Θεόδωρου Χριστόπουλου με θέμα «Ανάπτυξη μικροδιατάξεων(chips) για διαχωρισμούς DNA» και η Χριστίνα Λαμπροπούλου, η οποία εκπόνησε διπλωματική εργασία στο Εργαστήριο Μοριακής Φαρμακολογίας του Τμήματος Φαρμακευτικής υπό την επίβλεψη της Επικ. Καθηγήτριας Ευαγγελίας Παπαδημητρίου με θέμα «Επίδραση ρετινοειδών στη έκφραση αυξητικών παραγόντων». Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν μέλη της οικογένειας του εκλιπόντος. Η Μέλπω Θεοδωροπούλου (κόρη του καθηγητού Δημ. Θεοδωρόπουλου) απένειμε χρηματική υποτροφία εις μνήμην Δ. Θεοδωρόπουλου στην φαρμακοποιό Ελένη Σερέτη που απεφοίτησε πρόσφατα. Η επιλογή της κα Σερέτη έγινε από τη Γενική Συνέλευση του Τμήματος Φαρμακευτικής.

Ιουλιανό και Γρηγοριανό Ημερολόγιο - δημοσίευμα

Sydney 2006

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Ο "άγιος" των γραμμάτων
156 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

«Όσον δε παρέρχεται ο καιρός και γνωρίζομεν περισσότερον το έργον του, τόσον η εκτίμησίς μας μεγαλώνει και ο θαυμασμός μας γίνεται πλέον ένθερμος».

Ο ιερέας Γεώργιος Ρήγας σε επιστολή του προς τον εκδότη Ηλ. Δικαίο έγραψε για τα χριστιανικά τέλη του κυρ-Αλέξανδρου. Ζήτησε να προσέλθει ο ιερέας της Σκιάθου παπα-Ανδρέας Μπούρας και οι αδελφές του ζήτησαν να πάει μαζί στο σπίτι και ο γιατρός. Διηγείται ο π. Γεώργιος Ρήγας:
"Ο Παπαδιαμάντης προ πάντων ήτο Χριστιανός και χριστιανός ευσεβής. Μόλις, λοιπόν, είδε τον ιατρόν είπεν εις αυτόν: "Τι θέλεις συ εδώ;" "Ήρθα να σε δω", του λέγει ο ιατρός. "Να ησυχάσης", του λέγει ο ασθενής, "εγώ θα κάμω πρώτα τα εκκλησιαστικά και ύστερα να 'ρθής εσύ"... Μόνος του, ολίγας ώρας πριν αποθάνη, έστειλε να κληθή ο ιερεύς διά να κοινωνήση. "Ξεύρεις! Μήπως αργότερα δεν καταπίνω!", έλεγεν. ΄Ητο η παραμονή του θανάτου του και τότε του απονεμήθηκε το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος. Την εσπέραν της 2ας Ιανουαρίου 1911, παραμονήν του θανάτου του, "ανάψτε ένα κηρί", είπε "φέρτε μου κι ένα εκκλησιαστικόν βιβλίον". Το κηρίο ηνάφθη, επρόκειτο δε να έλθη και το βιβλίον, αλλά πάλιν αποκαμών ο Παπαδιαμάντης είπεν: "Αφήστε το βιβλίο. Απόψε θα ειπώ όσα ενθυμούμαι απ' έξω". Και ήρχισε ψάλλων τρεμουλιαστά "την χείρα σου την αψαμένην..." (πρόκειται για τροπάριο από τις Ώρες της εορτής των Φώτων που επέκειτο).
Αυτό ήταν και το τελευταίο ψάλσιμο του Παπαδιαμάντη, ο οποίος την ιδίαν νύκτα, κατά την 2αν μεταμεσονύκτιον, όταν εξημέρωνεν η 3η Ιανουαρίου, παρέδωκεν την ψυχήν του εις χείρας του Πλάστου. Η Σκιάθος όλη έκλαυσε και κλαίει διά την απώλειαν του Παπαδιαμάντη...".
Όπως διηγήθηκε μετά ο εξάδελφός του Α. Μωραϊτίδης, του Αγίου Βασιλείου, μετάλαβε για τελευταία φορά. Όταν βράδιασε καλά την ίδια μέρα, ανασηκώθηκε λίγο σαν ενθουσιασμένος από κάποια ανάμνηση.
Άκουγε σιωπηλός το τραγούδι του Αγίου Βασιλείου (πρόκειται για τα κάλαντα), το οποίο τραγουδούσαν τα παιδιά στο αγαπημένο του καφενείο, στην παραλία.
"Τι ωραία που το 'πανε στου Λάμπρου" ψιθύρισε και πρόσθεσε: "να 'μουν κι εγώ κει δα!".
Για το πένθος τότε στη Σκιάθο σχολιάζει ο καθηγητής - συγγραφέας κ. Π. Β. Πάσχος σε άρθρο του: "Σήμερον ημπορούμε να είπωμεν ότι όχι μόνον η Σκιάθος, αλλ' η Ορθόδοξος Ελλάς ολόκληρος εθρήνησε την κοίμησιν του Αλεξάνδρου. Όσον δε παρέρχεται ο καιρός και γνωρίζομεν περισσότερον το έργο του, τόσον η εκτίμησίς μας μεγαλώνει προς την υψηλήν τέχνη του και ο θαυμασμός μας προς το πρόσωπό του γίνεται πλέον ένθερμος". (από την έκδοση του περιοδικού "Ευθύνη", "Μνημόσυνο του Αλεξ. Παπαδιαμάντη", για τα 70χρονα από την κοίμησή του).Εκλεκτός ιερέας
Πατέρας του Αλέξανδρου ήταν ο ιερέας παπα-Αδαμάντιος Εμμανουήλ, από τον οποίο πήρε και το επίθετό του. Ήταν ένας έντιμος και αγαθός ιερέας και πολλά οφείλει σ' αυτόν ο άγιος των γραμμάτων μας. Είχε γεννηθεί στο Κάστρο της Σκιάθου το 1817. Στις 11 Φεβρουαρίου 1840 παντρεύτηκε την Γκιουλώ (1822-1896), κόρη του άρχοντα Αλέξανδρου Μωραΐτη, και τον Απρίλιο του 1842 χειροτονήθηκε ιερέας από τον Επίσκοπο Σκιάθου και Σκοπέλου Ευγένιο Οικονόμου. Απέκτησαν οκτώ παιδιά, τρεις γιους, τους Εμμανουήλ, Αλέξανδρο και Γεώργιο, και πέντε θυγατέρες, τις Ουρανία (η μόνη από όλα τα παιδιά που νυμφεύθηκε), Χαρίκλεια, Σοφούλα, Κυρατσούλα και πάλι Κυρατσούλα...
Ο π. Αδαμάντιος απεβίωσε στις 2 Ιουνίου 1895, σε ηλικία 78 ετών. Τότε ο γιος του, ο κυρ-Αλέξανδρος, εργαζόταν στην εφημερίδα "Ακρόπολις" και έγραψε για τον πατέρα του συγκινητική νεκρολογία, την οποία αναδημοσιεύει ο ιερέας της Σκιάθου π. Γεώργιος Αθ. Σταματάς στο πόνημά του "Ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Τριών Ιεραρχών Σκιάθου". Έτσι αρχίζει το κείμενό του:
"Σεμνοτάτη, πολλών ακολουθούντων, εγένετο η κηδεία του εν Κυρίω μεταστάντος εν γήρατι καλώ αιδεσιμωτάτου οικονόμου της εκκλησίας Σκιάθου Παπα-Αδαμαντίου, ήτις εν τω προσώπω αυτού εστερήθη ενός εκ των σεμνοτέρων και μάλλον ευπαιδεύτων εφημερίων. Εις γένος Λευιτικόν ανήκων, εκηδεύθη πλησίον των συγγενών του, ηγουμένων της Κουνιστρίας...".
Ο Παπαδιαμάντης αισθανόταν και για το λόγο αυτό έναν πολύ μεγάλο πνευματικο δεσμό με την Παναγία την Κουνιστρία. Δεν είναι πολύ γνωστό ότι με επιστασία και σημειώσεις του είχε εκδοθεί το 1903 η "Ιστορία της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου της Εικονιστρίας της εν τη νήσω Σκιάθω και της θαυμαστής ευρέσεως της αγίας αυτής εικόνος", την οποία είχε γράψει ο Σκιαθίτης Επιφάνιος Δημητριάδης "εις δόξαν της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και εις ωφέλειαν των αναγιγνωσκόντων και σωτηρίαν Επιφανίου του αμαρτωλού".
Στη δεύτερη έκδοση του μικρού αυτού βιβλίου, που έγινε το 1926 από το βιβλιοπωλείο του Ιωάννου Σιδέρη, ο εξάδελφος του Παπαδιαμάντη, Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, προσέθεσε Παρακλητικό Κανόνα ο οποίος ψάλλεται κατά τη λιτανεία της εικόνας και Πανηγυρική Ακολουθία για την εύρευσή της. Από το λόγιο εφημέριο του Ι. Μητροπολιτικού Ναού των Τριών Ιεραρχών Σκιάθου π. Γεώργιο Σταματά πληροφορηθήκαμε ότι έχει τυπωθεί και η έβδομη έκδοση του εν λόγω μικρού βιβλίου.

Χαμένα αντίγραφα Στον πρόλογό του, και απευθυνόμενος στους αναγνώστες του, ο Παπαδιαμάντης γράφει ότι το βιβλιάριο γράφτηκε στις αρχές του 1800 από τον Επιφάνιο Δημητριάδη και τα αντίγραφα του τετραδίου είχαν χαθεί επί πολλά χρόνια, ως ότου βρέθηκε ένα στο ΄Αγιον Όρος, το 1873, το οποίο είχε γράψει με το χέρι του ο Προηγούμενος της Ι. Μονής Δοχειαρίου μακαρίτης παπα-Ευλόγιος Μυρώδης, που επίσης καταγόταν από τη Σκιάθο. Κι αφού εξιστορεί το πώς έφτασε στα χέρια του, επιλέγει ο άγιος των γραμμάτων μας: "Το μικρόν τούτο τεύχος διανέμεται εις τους φιλευσεβείς χριστιανούς αντί προαιρετικής τινός εισφοράς, μελλούσης να χρησιμεύση προς επισκευήν και ανακαίνισιν μέρους του Ναού της Παναγίας της Κουνιστρίας, ετοιμόρροπου όντος. ΄Ερρωσθε. Εν Σκιάθω 1903, κατά Οκτώβριον. Α. Παπαδιαμάντης".
Στην ιστορική μονή μένει τώρα μια γυναίκα ως φύλακας. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Εικονιστρίας μεταφέρθηκε στον Ι. Ναό των Τριών Ιεραρχών το 1858, όπου φυλάσσεται ως σήμερα "αποτελώντας την καρδιά όλων των ευλαβών Σκιαθιτών, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί", όπως γράφει στο βιβλίο του ο π. Γεώργιος Σταματάς.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
[2]

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ο πεζογράφος δεν δημοσίευσε κανένα βιβλίο όσο ζούσε. Ωστόσο, ενενήντα και πλέον χρόνια μετά το θάνατό του, κατέχει ξεχωριστή θέση στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό της πατρίδας του και το έργο του, με τις πολυάριθμες μεταφράσεις και επανεκδόσεις είναι ευρέως διαδεδομένο ανά τον κόσμο. Όσο ζούσε, τα διηγήματα και οι νουβέλες του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά.
Δίκαια θεωρείται ο Ντοστογιέφσκι ή ο Ντίκενς της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η σύντομη ζωή του υπήρξε σκληρή και η φτώχεια δεν τον εγκατέλειψε μέχρι το θάνατο. Στο έργο του περιγράφει τη ζωή των φτωχών, των χηρών, των ορφανών, των αυτοεξόριστων λόγω της φτώχειας καθώς και τη ζωή των φτωχών γυναικών του δέκατου ένατου αιώνα, που ζούσαν κάτω από την τυραννία, αρχικά του πατέρα, έπειτα του συζύγου και αργότερα των παιδιών και πάντα κάτω από τη μιζέρια. Περιέγραψε δε αυτόν τον κόσμο με αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τη φύση, για τη ζωή του λαού στην Ελλάδα και ιδιαίτερα για τη ζωή στα νησιά. Προσπάθησε να δείξει την αντανάκλαση των μυστηρίων της ψυχής και του ανθρώπινου πόνου και να τα ξεδιαλύνει. Γι αυτό, το έργο του, πιάνοντας ρίζες στο νησί του, απέκτησε στη συνέχεια παγκόσμια σημασία.
Το κυριότερο έργο του Παπαδιαμάντη είναι αναμφισβήτητα η νουβέλα “Η φόνισσα”. Πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα, που το περιεχόμενό του “έχει την μεγαλειώδη απλότητα της αρχαίας τραγωδίας”, προκαλεί έντονες συγκινήσεις και η τραγική του ομορφιά βάζει σε σκέψεις. Η πρωταγωνίστρια, η γριά Φραγκογιανού και το πάθος της να σώσει τα μικρά κορίτσια από μια σκληρότατη ζωή, όπως αυτή που έζησε η ίδια, δεν ξεχνιούνται εύκολα. Η μαγεία της ποίησης του Παπαδιαμάντη και το καλοσυνάτο βλέμμα του προς την ανθρώπινη αδυναμία, φωτίζουν τα άλλα διηγήματα και τις νουβέλες του, αλλά στην “φόνισσα” η έντασή τους μάλλον φτάνει στο αποκορύφωμά της.Η τρομερή σύγκρουση ανάμεσα στην πεποίθηση ότι εκτελεί ένα αξιόλογο έργο και στην εξοργιστική τιμωρία της κοινωνίας και της θρησκείας δεν επιλύεται στην “Φόνισσα”. Η Φραγκογιανού, καταδιωγμένη, προσπαθεί να βρει καταφύγιο σε ένα ιερό χώρο και εισδύει στον στενόμακρο κόλπο που τον περιστοιχίζει, όταν η παλίρροια ανεβαίνει. Βρίσκεται μερικά βήματα από τον Άγιο Σώστη: “Δεν είχε πλέον έδαφος να πατήση, εγονάτισεν. Εις το στόμα της εισήρχετο το αλμυρόν και πιχρόν ύδωρ. Τα κύματα εφούσκωναν αγρίως, ως να είχαν πάθος. Εκάλυψαν τους μυκτήρες και τα ώτα της. Την στιγμήν εκείνην το βλέμμα της Φραγκογιαννούς αντίκρυσε το Μποστάνι, την έρημον βορειοδυτικήν ακτήν, όπου της είχον δώσει ως προίκα ένα αγρόν, όταν, νεανίδα, την υπάνδρευσαν και την εκουκούλωσαν, και την έκαμαν νύφην οι γονείς της.
“Ω να το προικιό μου! Αυταί υπήρξαν αι τελευταίαι λέξεις της. Η γραία Χαδούλα εύρε τον θάνατον εις το πέραμα του Αγίου Σώστη, εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον βράχον του ερημητηρίου με την ξηράν, εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης…”.

Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο νησί του, την Σκιάθο, έπειτα στην Χαλκίδα, τον Πειραιά και τη Βαρβάκειο Σχολή, το 1873, μπαίνει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ο καθηγητής του Κουμανούδης σημειώνει στον κατάλογό του ότι ο «Παπαδιαμάντης ακροάται τακτικώς», αλλά στο δεύτερο χρόνο δεν υπάρχει σημείωση και ο Παπαδιαμάντης δεν παίρνει ποτέ πτυχίο. Όταν τον ρώτησαν γιατί, αφού φοίτησε δυό χρόνια, δεν συνέχισε τις σπουδές του
[3] και να δώσει εξετάσεις, απάντησε «Και ποιός θα με εξετάσει;».

Προηγουμένως (1872) ο νεαρός Παπαδιαμάντης μαζί με το φίλο του Νικόλαο Διανέλο πηγαίνει στο Άγιο Όρος, έχοντας θρησκευτική έφεση και την επιθυμία να καρεί μοναχός. Ο Διανέλος μένει εκεί και ονομάζεται μετά την κουρά του Νήφων. Ο Παπαδιαμάντης, μετά από οκτώ μήνες παραμονής του στο Περιβόλι της Παναγιάς, το εγκατάλειψε γυρίζοντας στον κόσμο. Γι΄ αυτήν του την εμπειρία δεν μίλησε ποτέ. Φαίνεται όμως ότι αυτά που έμαθε και είδε στο Άγιο Όρος για το μοναχισμό δεν ταιριάζανε με όσα εκείνος είχε διδαχτεί και είχε μάθει στο νησί του από τον πατέρα του ιερέα παπά-Διαμαντή.
Δυο αναχωρήσεις, λοιπόν. Μία από την αγιοσύνη του Αγίου Όρους και μία από την επιστήμη. Για το Πανεπιστήμιο εξέφρασε μία απέχθεια γιατί κατάλαβε ότι το «ξόανο της επιστήμης» ήταν ταπεινά ντυμένο με ανθρώπινα πάθη, με κυνική προβολή αχαλίνωτων εγωισμών και δεν μπορούσε να δημιουργήσει «τον πρέποντα κανόνα ζωής». Τι απογοήτευση για το νεαρό ιδεολόγο Παπαδιαμάντη.
Τα ίδια αυτά χρόνια των σπουδών του δημοσιογραφεί, ενώ μονάχος του μαθαίνει γαλλικά και αγγλικά, μεταφράζοντας Βύρωνα, Σαίξπηρ, Θερβάντες και είναι ο πρώτος που μετάφρασε τον Ντοστογέφσκυ.
Φίλος του ο πρώτος ξάδερφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, που αργότερα έγινε μοναχός.
Με τη βοήθεια του Μωραϊτίδη γίνεται δεκτός στους λογοτεχνικούς κύκλους και στα λογοτεχνικά περιοδικά, δημοσιεύοντας συνεργασίες. Είναι η εποχή που κάνει την εμφάνισή της η Νέα Αθηναϊκή Σχολή με τους Παλαμά, Δροσίνη, Πολέμη, Καμπά, οι οποίοι με το έργο του Γιάννη Ψυχάρη «Το ταξίδι μου», εγκαινιάζει το κίνημα της δημοτικής γλώσσας. Ο Παπαδιαμάντης γι΄αυτό το κίνημα και την γλώσσα γράφει:
«Η γλώσσα η Ελληνική έπρεπε να βλέπει μακράν ως φάρον την λαμπράν αίγλην της αρχαίας, χωρίς να έχει τέρμα τον φάρον αυτόν».
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Παπαδιαμάντης είναι μια γλώσσα ευαισθησίας που αγγίζει την ανθρώπινη ψυχή. Είναι ιδιότυπη γλώσσα. Μια ποικιλία που περιέχει γλωσσικά στοιχεία από τη δημοτική, την καθαρεύουσα, την αρχαία ελληνική, την γλώσσα των Ευαγγελίων, την γλώσσα των θρησκευτικών ύμνων, την γλώσσα της μεσαιωνικής ποίησης και το γλωσσικό ιδίωμα του νησιού του, της Σκιάθου.
Τα έργα του κύρ Αλέξανδρου περιλαμβάνουν ορισμένα στοιχεία, όπως την αγάπη προς τον Χριστό, την αγάπη στους ανθρώπους της δουλειάς, τους δουλευτές της υπαίθρου, τους γεωργούς, τους βοσκούς, τους καπετάνιους, τους κυνηγούς και τους ψαράδες και, τέλος, σ΄ όλους εκείνους που με τη συμπεριφορά τους «ζωγραφούν τα ελληνικά έθη».
Ο κυρ Αλέξανδρος όμως ασχολείται και με τις γυναίκες. Νέες και γερόντισσες. Στη «Φόνισσα», λόγου χάρη, που θεωρείται από τα καλύτερα έργα του, ασχολείται με την περιθωριοποίηση της γυναίκας και την άνιση κατανομή των ρόλων σε βάρος των γυναικών. Καυτηριάζει τις καταστάσεις όπου οι γυναίκες είναι υποδουλωμένες στις πατριαρχικές ανδροκρατικές αντιλήψεις.
Οι κοινωνικές του ευαισθησίες και ο πατριωτισμός του φαίνονται σε μια σειρά από διηγήματα, όπως «τα δύο τέρατα», «οι χαλασοχώρηδες», «ο Καλόγερος» και άλλα πολλά. Ο Παπαδιαμάντης χτυπά την κοινωνική διαφθορά και την άθλια πολιτική κατάσταση μετά την πτώση του Χαρίλαου Τρικούπη, το 1897.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, όπως και άλλοι μεγάλοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες, πέθανε φτωχός, αγνοημένος από το κράτος.
Ήταν φτωχός, αλλά περήφανος. Δεν ζητούσε χρήματα και του αρκούσανε τόσα όσα να ζει απλά και μοναχικά.
Διηγούνται ότι μια μέρα περπατούσε στον δρόμο σκυφτός και με τα φτωχικά του ρούχα. Δίπλα του περνούσε με την άμαξά του ο πάμπλουτος Ανδρέας Συγγρός. Τον είδε και σταμάτησε την άμαξά του. Απευθυνόμενος στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, του πρότεινε να του δώσει χρήματα. Ο Παπαδιαμάντης, αρνήθηκε να τα πάρει.
- Γιατί, δεν είσαι φτωχός, ρώτησε απορημένος ο Συγγρός.
- Όχι, απάντησε ο Παπαδιαμάντης, είμαι πλούσιος. Και συνέχισε τον δρόμο του περήφανα.
******
Ο θάνατός του, στις 3 Ιανουαρίου 1911, γέμισε θλίψη τον σκεπτόμενο κόσμο. Την παραμονή του θανάτου του θυμήθηκε το κράτος να του απονείμει το παράσημο του «Σταυρού του Σωτήρος»! Τι ειρωνεία!
Όσο ζούσε ήταν αγνοημένος. Κανένας δεν είχε γράψει κριτική για το έργο του, εκτός από τον Παλαμά (1899) και τον Νιρβάνα (1906) και ορισμένα σημειώματα στην Αλεξάνδρεια.
Ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς χαρακτηρίζει την φυσιογνωμία των διηγημάτων ότι «δίνει την άυλη χαρά της τέχνης». Και τονίζει:
«Ένα περιβόλι είναι ο κόσμος που μας παρουσιάζει στις ιστορίες του. Παντού τα συγκεκριμένα και τα χειροπιαστά, ζωγραφιές των πραγμάτων, όχι άρθρα. Πρόσωπα, όχι δόγματα. Εικόνες, όχι φράσεις. Κουβέντες, όχι κηρύγματα, διηγήματα, όχι αγορεύσεις».
Ελεύθερος Τύπος".

9.1.06

Ιουλιανός: Κατά Γαλιλαίων

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι του Ιουλιανού, του λεγόμενου Παραβάτη. Προσέξτε ιδιαίτερα τι λέει για την Γέννεση αλλά και τούς "ορατούς θεούς" του Πλάτωνα.

*Αξίζει τώρα να δούμε λίγο από που μας ήρθε και πως ήταν η ιδέα του θεού στην αρχή, μετά να παραθέσουμε αυτά που λένε οι Εβραίοι και οι Έλληνες για το θείο, και μετά από αυτό να ξαναρωτήσουμε αυτούς που ούτε Έλληνες είναι ούτε Ιουδαίοι, αλλά ανήκουν στην αίρεση των Χριστιανών, για ποιο λόγο αντί για τη δική μας διδασκαλία διάλεξαν των Εβραίων, και επιπλέον, γιατί επιτέλους δεν είναι πιστοί μήτε σ' εκείνους, αλλά ξέκοψαν κι από κει και τράβηξαν δικό τους δρόμο -χωρίς να 'χουν ενστερνιστεί τίποτα το καλό και σπουδαίο, είτε από τα δικά μας, των Ελλήνων, είτε από των Εβραίων του Μωυσή. Θαρρείς κι ήταν Κήρες, μάζεψαν ό,τι ελαττώματα κουβαλούν και τα δυο έθνη: από τη μια την αθεΐα της ιουδαϊκής αβελτηρίας, κι από την άλλη τον ανήθικο και νωχελικό βίο της δικής μας ραθυμίας και χυδαιότητας και αυτό θέλησαν να το ονομάσουν υποδειγματική θεοσέβεια.
3. Το ότι η συνείδηση της ύπαρξης του θεού δεν είναι κάτι που διδάσκεται, αλλά την έχουν οι άνθρωποι από φυσικού τους, το αποδεικνύει πρώτα πρώτα ο κοινός σε όλους τους ανθρώπους ζήλος για το θείο. και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο βίο, είτε ατομικά είτε σε εθνικό επίπεδο. Γιατί όλοι, χωρίς να το 'χουμε διδαχτεί, πιστέψαμε σε κάποια θεία δύναμη, την ακριβή φύση της οποίας δεν είναι εύκολο να τη γνωρίζουν όλοι, αλλά ούτε και όσοι τη γνωρίζουν είναι δυνατό να μιλήσουν γι' αυτήν σε όλους [...] Σ' αυτήν λοιπόν την κοινή σε όλους τους ανθρώπους ιδέα, προστίθεται και μια άλλη. Με τον ουρανό και τους ορατούς θεούς του, όλοι δεθήκαμε με τέτοια φυσικότητα, που κι αν ακόμα κάποιος θεωρούσε ότι ο θεός είναι κάτι άλλο από αυτούς, θα τον έβαζε να κατοικήσει στον ουρανό, χωρίς να τον απομακρύνει από τη γη, αλλά θεωρώντας ότι εγκαθιστά το βασιλιά στο πιο σπουδαίο μέρος του σύμπαντος απ' όπου επιβλέπει και αντιλαμβάνεται τα όσα γίνονται στη γη.
4. Είναι ανάγκη να επικαλεστώ εδώ Έλληνες και Εβραίους για μάρτυρες; Δεν υπάρχει κανείς που να μην υψώνει τα χέρια στον ουρανό όταν προσεύχεται, επιπλέον, όταν ορκίζεται σε θεό ή σε θεούς, αν τελοσπάντων έχει κάποια ιδέα για το θείο, προς τον ουρανό στρέφεται. Δεν είναι αφύσικο να συμβαίνει αυτό στους ανθρώπους. Γιατί καθώς βλέπουν ότι από τα ουράνια σώματα κανένα δε μεγαλώνει ούτε μικραίνει ούτε ανατρέπεται ούτε παθαίνει τίποτα από τα όσα υφίστανται τα σώματα που κινούνται άτακτα, αλλά ότι η κίνηση του είναι αρμονική κι η διάταξή του συμμετρική, και οι φάσεις της σελήνης είναι καθορισμένες, κι επίσης ότι η ανατολή κι η δύση του ήλιου είναι καθορισμένες σε συγκεκριμένες πάντα εποχές, εύλογα πίστεψαν ότι ο ουρανός είναι θεός και θρόνος του θεού. Γιατί ένα ουράνιο σώμα, επειδή δεν μεγαλώνει με καμιά προσθήκη ούτε μικραίνει με αφαίρεση, και επειδή δεν το αγγίζει η μεταβολή από την αλλοίωση και την ανατροπή, είναι απρόσβλητο από κάθε φθορά και δεν δέχεται καμία επίδραση, επειδή εξάλλου είναι από τη φύση του αθάνατο και αναλλοίωτο, είναι καθαρό από κάθε είδους στίγμα, αιώνιο και αεικίνητο, όπως βλέπουμε, γυρίζει γύρω από το μεγάλο δημιουργό είτε διότι ωθείται από κάποια πιο ισχυρή και θεϊκή ψυχή που κατοικεί μέσα του, όπως ακριβώς, νομίζω, τα σώματά μας από την ψυχή μέσα μας, είτε επειδή προσέλαβε την κίνηση από τον ίδιο το θεό, περιστρέφεται σε έναν απέραντο κύκλο με ακατάπαυστη και αιώνια ορμή [...]
5. Οι Έλληνες τώρα, είναι αλήθεια, έπλασαν τους μύθους για τους θεούς απίστευτους και τερατώδεις. Είπαν δηλαδή ότι ο Κρόνος κατάπιε τα παιδιά του και αμέσως μετά τα ξέρασε. Μίλησαν ακόμα και για άνομους γάμους: δηλαδή ότι ο Δίας έσμιξε με τη μάνα του και, όταν έκανε παιδιά μαζί της, παντρεύτηκε την κόρη του, και μάλλον ούτε την παντρεύτηκε, αλλά, αφού έσμιξε απλώς μαζί της, την έδωσε σε κάποιον άλλο. Έπειτα έρχονται οι μύθοι για τον κατασπαραγμένο Διόνυσο και τη συγκόλληση των μελών του. Τέτοια πράγματα λένε οι μύθοι των Ελλήνων. Σύγκρινέ τους με τη διδασκαλία των Ιουδαίων, και με τον παράδεισο που φύτεψε ο θεός και με τον Αδάμ που έπλασε, και τη γυναίκα που δημιούργησε για χάρη του, διότι είπε ο θεός, "δεν είναι ωραίο ο άνθρωπος να είναι μόνος του, ας του φτιάξουμε ένα βοηθό που να του μοιάζει". Μόνο που αυτή σε τίποτα απολύτως δεν τον βοήθησε, αλλά τον εξαπάτησε και έγινε συναίτιος για να αποκλειστούν και αυτός και αυτή από τις παραδείσιες απολαύσεις.
6. Βέβαια, όλα αυτά είναι εντελώς μυθώδη. Γιατί, πως είναι δυνατό να αγνοεί ο θεός ότι το πλάσμα που δημιούργησε ως βοηθό, θα του 'βγαινε σε κακό και όχι σε καλό εκεινού που το δέχτηκε; Και το φίδι που μίλησε με την Εύα, ποια γλώσσα θα πούμε ότι χρησιμοποίησε; Μήπως την ανθρώπινη; Και σε τι διαφέρουν όλα αυτά από τους μύθους που έπλασαν οι Έλληνες; Αλλά μήπως και το να μην επιτρέψει ο θεός στους ανθρώπους που έπλασε να μάθουν να διακρίνουν το καλό από το κακό, δεν είναι υπερβολικά παράλογο; Γιατί, τι πιο ηλίθιο από τον άνθρωπο που δεν μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό; Αφού είναι προφανές ότι τα μεν κακά δεν θα τα αποφύγει, τα δε καλά δεν θα τα επιδιώξει. Και το πιο σημαντικό: ο θεός δεν επέτρεψε στον άνθρωπο να γευθεί τη φρόνηση, από την οποία δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει γι' αυτόν περισσότερο. Το ότι η διάκριση του καλού και του χειρότερου είναι έργο της φρόνησης, το αντιλαμβάνονται ακόμα και οι ανόητοι. Επομένως το φίδι είναι ευεργέτης μάλλον, και όχι καταστροφέας του ανθρώπινου γένους. Με βάση αυτά, πρέπει να πούμε ότι ο θεός είναι φθονερός. Γιατί όταν είδε τον άνθρωπο να μετέχει στη φρόνηση, προκειμένου να μη γευτεί, λέει, από το δέντρο της ζωής, τον ξαπόστειλε από τον παράδεισο λέγοντας ξεκάθαρα: "Να, ο Αδάμ έφτασε, σαν ένας από εμάς, να γνωρίζει το καλό και το κακό. Τώρα λοιπόν, μη τυχόν και απλώσει το χέρι, και πάρει, και φάει από το δέντρο της ζωής, και ζήσει αιώνια." Αν όλα αυτά δεν είναι μύθοι με κάποιο μυστικό νόημα -πράγμα που πιστεύω εγώ-, τότε οι διηγήσεις αυτές για τι θεό είναι γεμάτες από βλαστημίες. Γιατί το να μην ξέρει ότι αυτή που πλάστηκε για βοηθός, θα γίνει η αιτία της πτώσης, και το να απαγορεύει τη γνώση του καλού και του κακού, που είναι το μόνο πράγμα που φαίνεται να δίνει συνοχή στον ανθρώπινο νου, και επιπλέον το να φθονεί, μήπως ο άνθρωπος πάρει από το δέντρο της ζωής και από θνητός γίνει αθάνατος, αυτά είναι χαρακτηριστικά υπερβολικά φθονερού και μνησίκακου όντος.
7. Όσο για το τι πραγματικά πιστεύουν οι Εβραίοι και το τι εξ αρχής μας κληροδότησαν οι δικοί μας πρόγονοι, η δική μας θεωρία για τον άμεσο δημιουργό του κόσμου έχει ως εξής [...] Για τους θεούς που είναι ανώτεροι από αυτόν το δημιουργό ο Μωυσής δε μίλησε καθόλου ούτε και τόλμησε να πει κάτι για τη φύση των αγγέλων. Ποικιλοτρόπως και πολλές φορές, είπε ότι υπηρετούν το θεό, αλλά πουθενά δεν ξεκαθαρίζεται αν οι άγγελοι είναι δημιουργημένοι ή όχι, αν έχουν δημιουργηθεί από άλλον και άλλον είναι ταγμένοι να υπηρετούν, ή αν έγιναν με κάποιον άλλο τρόπο. Ενώ αναλύει διεξοδικά όσα έχουν να κάνουν με τον ουρανό και τη γη, και τον τρόπο που τακτοποιήθηκαν τα όσα υπάρχουν πάνω στη γη. Και για άλλα λέει ότι διέταξε ο θεός να γίνουν μόνα τους, όπως το φως και το στερέωμα, ενώ άλλα τα έκανε ο ίδιος, όπως τον ουρανό και τη γη, τον ήλιο και τη σελήνη και τα υπόλοιπα που υπήρχαν αλλά ήταν κρυμμένα μέχρι τότε, λέει ότι τα διαχώρισε, όπως το νερό, νομίζω, και τη στεριά. Σ' αυτά όμως δε τόλμησε να προσθέσει τίποτε για τη γένεση ή δημιουργία του πνεύματος, παρά μόνον ότι "και πνεύμα θεού περιφερόταν πάνω από τα νερά", το αν αυτό το πνεύμα είναι ή δεν είναι δημιούργημα δεν το ξεκαθαρίζει.
8. Εδώ ας κάνουμε μια σύγκριση, αν θέλετε, με τα λόγια του Πλάτωνα. Πρόσεξε τι λέει αυτός για το δημιουργό και τι τον βάζει να λέει στην κοσμογονία, για να αντιπαραβάλουμε την κοσμογονία του Πλάτωνα και του Μωυσή. Γιατί έτσι μπορεί να φανεί ποιος είναι καλύτερος και αντάξιος του θεού. Μήπως ο Πλάτων που λάτρεψε τα είδωλα, ή αυτός για τον οποίο η Γραφή λέει ότι ο θεός του μίλησε στόμα με στόμα. "Στην αρχή δημιούργησε ο θεός τον ουρανό και τη γη. Η γη ήταν αόρατη και ακατασκεύαστη, και σκοτάδι κάλυπτε την άβυσσο, και το πνεύμα του θεού περιφερόταν πάνω από τα νερά. Και είπε ο θεός το φως ημέρα και το σκοτάδι νύχτα. Και την πρώτη μέρα δημιουργήθηκε το βράδυ και δημιουργήθηκε το πρωί. Και είπε ο θεός: να δημιουργηθεί επιστέγασμα μεταξύ των υδάτων. Και ονόμασε ο θεός το θολωτό επιστέγασμα ουρανό. Και είπε ο θεός να συγκεντρωθεί σε ένα μέρος όλο μαζί το νερό που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό και να φανερωθεί η στεριά. Έτσι κι έγινε. Και είπε ο θεός να φυτρώσουν στη γη χορτάρια και δένδρα καρποφόρα. Και είπε ο θεός να δημιουργηθούν φωτεινά αστέρια στο στερέωμα του ουρανού, για να φωτίζουν τη γη. Και τα έβαλε ο θεός στο στερέωμα του ουρανού, ώστε να εξουσιάζουν την ημέρα και τη νύχτα."
9. Για την άβυσσο ή το σκοτάδι ή το νερό δεν λέει ο Μωυσής ότι τα δημιούργησε ο θεός, παρ' όλο που θα 'πρεπε να πει και γι' αυτά -αφού για το φως κάπου είπε ότι έγινε με διαταγή του θεού. Ο Μωυσής όμως δεν είπε λέξη -θαρρείς και πρόκειτε για πράγματα που δεν δημιουργήθηκαν- παρ' ό,τι τα μνημονεύει τόσες φορές. Χώρια που δε λέει τίποτα για τη γέννηση ή τη δημιουργία των αγγέλων ούτε για το πως εμφανίστηκαν, παρά μιλάει μόνο για τα ουράνια και επίγεια σώματα, λες και ο θεός δεν είναι δημιουργός κανενός άυλου, αλλά κάποιος που έβαλε σε τάξη το υλικό υπόστρωμα. Γιατί εκείνο το "η γη ήταν αόρατη και ακατασκεύαστη" δε σημαίνει παρά το ότι θεωρεί το υγρό και στερεό στοιχείο ύλη, και παρουσιάζει το θεό ως κάποιον που απλώς την έβαλε σε τάξη.
10. Aκου τώρα τι λέει ο Πλάτων για τον κόσμο: "Ολόκληρος ο ουρανός ή ο κόσμος -κι αν ταιριάζει περισσότερο να τον λέμε με κάποιο άλλο όνομα, ας τον ονομάσουμε έτσι- υπήρχε τάχα ανέκαθεν, χωρίς καμιά αρχική στιγμή γέννησης, ή μήπως δημιουργήθηκε, ξεκινώντας από κάποια αρχή; Δημιουργήθηκε, γιατί είναι ορατός και απτός και έχει σώμα. Όλα όμως τα πράγματα αυτού του είδους είναι αισθητά, και όπως δείξαμε, τα αισθητά με τον ορθό λόγο, πρέπει να πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι έμβιο ον προικισμένο με ψυχή και νου κι αληθινά γεννήθηκε χάρη στην πρόνοια του θεού."
11. Ας τα συγκρίνουμε ένα προς ένα τι και πως το λέει ο θεός του Μωυσή και πως ο θεός του Πλάτωνα; "Και είπε ο θεός ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και έτσι που να μας μοιάζει. Και ας κυριαρχήσουν στα ψάρια της θάλασσας και στα πετούμενα του ουρανού και στα ζώα και σ' όλη τη γη και σε όλα τα ερπετά που έρπουν πάνω στη γη. Και δημιούργησε ο θεός τον άνθρωπο, και τον έφτιαξε σύμφωνα με την εικόνα του, έκανε τους ανθρώπους αρσενικό και θηλυκό, λέγοντας: να αυξάνεστε και να πληθαίνετε και να γεμίσετε τη γη και να την κατακυριεύσετε. Και κυριαρχήστε στα ψάρια της θάλασσας και στα πετούμενα του ουρανού και σε όλα τα ζώα και σε όλη τη γη."
12. Aκου λοιπόν τώρα και τον λόγο που αποδίδει ο Πλάτων στον δημιουργό του σύμπαντος. "Θεοί, παιδιά Θεών, τα έργα που δημιούργησα εγώ και στάθηκα πατέρας τους, μπορεί, αν το θελήσω, να είναι αδιάλυτα. Βέβαια, κάθε τι που έχει δεθεί μπορεί και να λυθεί, το να θέλει όμως κανείς να διαλύσει κάτι που ταίριαξε καλά και λειτουργεί καλά είναι έργο κακής βούλησης. Ακριβώς επειδή γεννηθήκατε, δεν είστε ούτε αθάνατοι ούτε άφθαρτοι. Δε θα διαλυθείτε, βέβαια, ούτε και θα σας βρει ο θάνατος, μια που κληρονομήσατε τη βούλησή μου, που είναι δεσμός μεγαλύτερος και δυνατότερος από εκείνους που σας συνέχουν απ' όταν γεννηθήκατε. Τώρα λοιπόν μάθετε αυτό που θα σας αποκαλύψω. Υπολείπονται ακόμα τρία θνητά γένη που δεν έχουν γεννηθεί, και αν δεν γεννηθούν αυτά, ο ουρανός θα είναι ατελής. Γιατί δεν θα εμπεριέχει όλα τα γένη των έμβιων όντων, αν όμως αυτά τα δημιουργούσα εγώ ο ίδιος και τους έδινα ζωή, θα εξισώνονταν με τους θεούς. Για να είναι λοιπόν θνητά, και αφ' ετέρου για να έχει πληρότητα όλο αυτό το σύμπαν, στραφείτε εσείς, όπως είναι στη φύση σας, στη δημιουργία των ζωντανών όντων, μιμούμενοι τη δύναμη που άσκησα εγώ την ώρα της δημιουργίας σας. Και όσα από τα ζωντανά αξίζουν να είναι συνώνυμα με τους αθάνατους και ονομάζονται θεία και καθοδηγούν αυτά που θέλουν να υπακούν στο δίκαιο και σ' εσάς, θα σας τα παραδώσω εγώ αφού κάνω την αρχή και τα σπείρω. Τα υπόλοιπα είναι δική σας ευθύνη συνυφαίνοντας το θνητό με το αθάνατο, να κατασκευάζετε και να γεννάτε έμβια όντα και δίνοντάς τα τροφή να τα δυναμώνετε και όταν πεθαίνουν, πάλι να τα δέχεστε."
13. Για να μη σκεφτείτε όμως ότι αυτό είναι ονειροφαντασίες, μάθετε το εξής: Ο Πλάτων ονομάζει θεούς αυτά που φαίνονται, δηλαδή τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα και τον ουρανό αυτά όμως δεν είναι παρά το απείκασμα αυτών που δε φαίνονται. Ο ήλιος που βλέπουμε είναι ομοίωμα του νοητού, αυτού που δεν είναι ορατός. Και επίσης η ορατή για τα μάτια μας σελήνη και το καθένα από τα αστέρια, είναι ομοιώματα των νοητών. Ο Πλάτων λοιπόν ξέρει ότι εκείνοι οι νοητοί και αφανείς θεοί ενυπάρχουν και συνυπάρχουν με το δημιουργό και γεννήθηκαν και προήλθαν από τον ίδιο. Εύλογα λοιπόν ο δημιουργός στον Πλάτωνα λέει "θεοί", όταν μιλάει για τους αόρατους, και "παιδιά θεών", όταν φυσικά μιλάει για τους ορατούς. Όμως κοινός δημιουργός και των δύο είναι αυτός που κατασκεύασε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και τα αστέρια, και δημιούργησε στη σφαίρα των νοητών τα αρχέτυπά τους. Πρόσεξε πόσο καλά τα λέει παρακάτω. "Υπολείπονται τρία θνητά γένη", λέει, εννοώντας προφανώς το γένος των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών, μιας και το καθένα από αυτά ορίζεται με τους δικούς του όρους. "Αν λοιπόν", λέει, "καθένα από αυτά επίσης, το δημιουργούσα εγώ, θα ήταν απολύτως αναγκαίο να γίνει αθάνατο." Γιατί, τόσο για τους νοητούς θεούς, όσο και για τον ορατό κόσμο, καμιά άλλη αιτία δεν υπάρχει για την αθανασία, εκτός από το ότι είναι έργα του δημιουργού. Και λέγοντας ο Πλάτων, "ό,τι από αυτά είναι αθάνατο, αναγκαστικά τους έχει χαριστεί από τον δημιουργό", εννοεί την λογική ψυχή. "Όσο για τα υπόλοιπα", λέει, "εσείς να συνυφαίνετε το θνητό με το αθάνατο". Είναι λοιπόν φανερό ότι οι δημιουργικοί θεοί πήραν από τον πατέρα τους τη δημιουργική δύναμη και παρήγαγαν πάνω στη γη τα θνητά ζώα. Γιατί, αν ήταν να μη διαφέρει σε τίποτα ο ουρανός από τον άνθρωπο και ναι, μα το Δία, από το θηρίο και, τελικά, από αυτά τα ίδια τα ερπετά και από τα μικρά ψάρια που κολυμπούν στη θάλασσα, έπρεπε ο δημιουργός να είναι ένας και ο αυτός για όλα. Αν όμως είναι μεγάλο το χάσμα ανάμεσα στα αθάνατα και τα θνητά, και με καμιά προσθήκη δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο ούτε με αφαίρεση να μειωθεί, ούτε να υπάρξει ανάμειξη με τα θνητά και τα φθαρτά, ταιριάζει αιτία για τα θνητά αν είναι άλλοι θεοί και για να αθάνατα άλλοι.
14. Επειδή λοιπόν, όπως φαίνεται, ο Μωυσής δεν μπόρεσε να πραγματευθεί όλα όσα έχουν να κάνουν με τον άμεσο δημιουργό αυτού του κόσμου, ας συγκρίνουμε μεταξύ τους τις ιδέες που έχουν οι Εβραίοι και οι πρόγονοί μας για τα έθνη. Ο Μωυσής ισχυρίζεται ότι ο δημιουργός του κόσμου διάλεξε το έθνος των Εβραίων, ότι αφοσιώθηκε και φροντίζει εκείνο μόνο, και ότι σ' αυτόν τον ίδιο ανέθεσε την αποκλειστική μέριμνα. Όμως για τα άλλα έθνη, πως ή από ποιους θεούς διοικούνται, δεν λέει κουβέντα εκτός κι αν συμφωνήσει κανείς, ότι σ' αυτά παραχώρησε τον ήλιο και τη σελήνη. Γι' αυτά όμως θα μιλήσω λίγο αργότερα. Περιορίζομαι τώρα να αναφέρω ενδεικτικά ότι ο ίδιος ο Μωυσής κι οι προφήτες μετά απ' αυτόν και ο Ιησούς ο Ναζωραίος, αλλά ακόμα κι ο Παύλος, που ξεπερνά διεθνώς όλους τους αγύρτες και μάγους όλων των εποχών, ισχυρίζονται ότι μόνο του Ισραήλ και της Ιουδαίας είναι ο θεός και ότι οι Εβραίοι είναι ο εκλεκτός του λαός. Ακούστε λοιπόν αυτά τα λόγια, και πρώτα πρώτα του Μωυσή: "Κι εσύ θα πεις στον Φαραώ το Ισραήλ είναι ο πρωτότοκος γιος μου. Και πρόσταξα: άφησε ελεύθερο το λαό μου να με λατρέψει. Εσύ όμως δεν ήθελες να τον αφήσεις ελεύθερο." Και λίγο παρακάτω: "Και του λένε: ο θεός των Εβραίων μας έχει καλέσει. Θα βαδίσουμε λοιπόν μέσα στην έρημο τρεις ημέρες για να θυσιάσουμε στον κύριο το θεό μας." Και μετά από λίγο πάλι τα ίδια: "Ο κύριος και θεός των Εβραίων μ' έστειλε να σου πω: ελευθέρωσε το λαό μου για να σε λατρέψει στην έρημο."
15. Όμως το ότι ο θεός ενδιαφέρθηκε απ' την αρχή μόνο για τους Ιουδαίους, και ότι αυτοί ήταν ο εκλεκτός του κλήρος, δε φαίνεται να το 'παν μόνο ο Μωυσής και ο Ιησούς, αλλά και ο Παύλος, μάλιστα εδώ είναι να απορείς να τον Παύλο. Γιατί, όπως τα χταπόδια αλλάζουν χρώματα ανάλογα με τα βράχια, αυτός αλλάζει τα δόγματα για το θεό ανάλογα με τις περιστάσεις. Και άλλοτε διατείνεται ότι οι Ιουδαίοι μόνο είναι η κληρονομιά του θεού, άλλοτε πάλι, όταν θέλει να πείσει τους Έλληνες να πάνε με το μέρος του, λέει: "Ο θεός δεν είναι μόνο των Ιουδαίων αλλά και των εθνών ναι και των εθνών." Δίκιο θα έχουμε λοιπόν να ρωτήσουμε τον Παύλο: αν ο θεός δεν ήταν μόνο των Ιουδαίων αλλά και των εθνών, γιατί να χαρίσει μόνο στους Ιουδαίους τόσο μεγάλες προφητικές ικανότητες και τον ίδιο το Μωυσή και το χρίσμα και τους προφήτες και το νόμο και τα απίστευτα και τερατώδη που διαβάζουμε στους μύθους; Και τους ακούς να κραυγάζουν, "Ο άνθρωπος έφαγε ψωμί αγγέλων". Και τελικά τους έστειλε και τον Ιησού, ενώ σ' εμάς ούτε προφήτη ούτε χρίσμα ούτε δάσκαλο ούτε έναν κήρυκα να μας αναγγείλει ότι κάποτε, στο μέλλον, έστω και καθυστερημένα, θα φτάσει και σ' εμάς η φιλανθρωπία του. Και επιπλέον, για μυριάδες ή, αν θέλετε, για χιλιάδες χρόνια, έβλεπε αδιάφορος τους ανθρώπους από κει που ανατέλλει μέχρι εκεί που δύει ο ήλιος και από το νότο μέχρι το βορρά, βυθισμένους στην άγνοια και να λατρεύουν, όπως λέτε, τα είδωλα, -όλοι εκτός από ένα μικρό γένος που, για λιγότερο από δύο χιλιάδες χρόνια, είχε εγκατασταθεί σε ένα μέρος της Παλαιστίνης. Αν πράγματι είναι θεός όλων μας, και εξίσου δημιουργός όλων, γιατί αδιαφόρησε για εμάς; Επόμενο λοιπόν είναι να θεωρούμε ότι ο θεός των Εβραίων δεν είναι δημιουργός όλου του κόσμου και δεν εξουσιάζει τα πάντα, αλλά ότι, όπως είπα, είναι περιορισμένος και, καθώς η εξουσία του είναι πεπερασμένη, φανταζόμαστε ότι είναι ένας ανάμεσα στους άλλους θεούς. Πρέπει μήπως να σας δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή, επειδή εσείς ή κάποιος από τη φάρα σας έφτασε σε μιαν ασαφή ιδέα περί υψίστου θεού; Δεν είναι μερικότητες όλα αυτά; Ένας θεός που ζηλεύει γιατί δηλαδή να ζηλεύει και να εκδικείται τα παιδιά για αμαρτίες των γονιών τους;
16. Πλάι σ' αυτά, εξέτασε τώρα τα δικά μας. Οι δικοί μας φιλόσοφοι λένε ότι ο δημιουργός είναι πατέρας όλων και κοινός βασιλιάς, και ότι ανέθεσε όλα τα υπόλοιπα σε θεούς εθνάρχες και πολιούχους, καθένας από τους οποίους κηδεμονεύει το δικό του κλήρο με το δικό του τρόπο. Έτσι λοιπόν, επειδή για τον πατέρα τα πάντα είναι τέλεια και τα πάντα είναι ένα, ενώ στον κάθε θεό χωριστά υπερτερεί μια διαφορετική ικανότητα, ο Aρης κηδεμονεύει τα πολεμικά έθνη, η Αθηνά τα πολεμικά που διαθέτουν και φρόνηση, ο Ερμής τα συνετότερα κυρίως παρά τα τολμηρότερα, και την εκάστοτε ιδιοσυγκρασία των αρμοδίων θεών ακολουθούν τα έθνη που κηδεμονεύονται απ' αυτούς. Αν τώρα η εμπειρία δεν επιβεβαιώνει τα λόγια μας, τότε θα δεχτούμε ότι οι παραδόσεις μας είναι φαντασιοπληξίες και η προσπάθειά μας να πείσουμε μάταιη, και θα πρέπει να επαινέσουμε τις δικές σας ιδέες, αν όμως συμβαίνει εντελώς το αντίθετο, και η εμπειρία αιώνων επιβεβαιώνει αυτά που λέμε εμείς, ενώ με τις δικές σας θεωρίες δε φαίνεται να συμφωνεί σε τίποτα και πουθενά, γιατί εξακολουθείτε να ερίζεται σε τέτοιο βαθμό;
--------------------Τίποτα δεν γίνεται από το μη ον (μηδέν). Και αν αυτό που χάνονταν διαλύονταν σ αυτό που δεν υπάρχει, θα είχαν χαθεί όλα τα πράγματα, ακριβώς γιατί αυτό στο οποίο θα διαλύονταν θα ήταν το μη ον.

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

4.1.06

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών
και η εφημερίδα «Ρουμελιώτικη Εστία»
οργανώνουν εκδήλωση αφιερωμένη στις εφημερίδες
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ και ΑΙΤΩΛΙΚΗ,
που συμπλήρωσαν 182 και 185 χρόνια από την έκδοση τους,
με ομιλία, που θα πραγματοποιηθεί
την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2006, και ώρα 6.30 μ.μ.
στο μέγαρό του, αίθουσα ΔΕΛΦΟΙ,
με θέμα:
«ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
_______*_______
Ομιλητής ο δημοσιογράφος-συγγραφέας
Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Ρουμελιώτικη Εστία».

Θα προλογίσει
η Αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΠΟΥΡΔΑΡΑ
Καθηγήτρια Πανεπιστημίου

Κείμενα θα διαβάσει
ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Την εκδήλωση θα πλαισιώσει
η χορωδία των μουσικών συνόλων του Δήμου Αθηναίων,
υπό τη διεύθυνση του ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΠΕΡΗ.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει Ρουμελιώτικα δημοτικά τραγούδια
και μελοποιημένα ποιήματα του Κωστή Παλαμά.

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει.

Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
ΒΑΣ. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΑΡ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Επ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου Δικηγόρος

Σημ. Στο τέλος της εκδήλωσης θα επιδοθούν τιμητικές διακρίσεις του Κέντρου Ελληνικής Λογοτεχνίας και Ποίησης «Κωστής Παλαμάς» της ΑΧΕΠΑ (Σίντνεϊ) στον Υφυπουργό Εξωτερικών κ. Παν. Σκανδαλάκη, την Αντιδήμαρχο Αθηναίων κυρία Κέλλυ Μπουρδάρα, τον Πρόεδρο του ΠΚΡ κ. Βασίλη Α. Κόκκινο, επ. Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον Αντινομάρχη Πειραιώς κ. Γιάννη Μαρωνίτη, πρόεδρο του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων, τον Αντιδήμαρχο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου κ. Δημ. Μαντζουράτο και τον πρόεδρο του 21ου Συμποσίου Πεζογραφήματος και Ποίησης Σαλαμίνας κ. Ντίνο Κουμπάτη.