31.5.06

ΠΕΡΣΕΑΣ

Οι κάτοικοι στο Άργος λάτρευαν τον τοπικό τους ήρωα, τον Περσέα, με τις μεγαλύτερες τιμές. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και δόξα από τα κατορθώματά του, αλλά και από τη συνεχή πάλη του ενάντια στο κακό.

Άλλοτε τον βρίσκουμε ν' αντιμάχεται τη Μέδουσα, άλλοτε το τρομερό θαλάσσιο τέρας που είναι έτοιμο να κατασπαράξει την όμορφη Ανδρομέδα. Από μικρή ηλικία, ως βρέφος κι έπειτα ως έφηβος, γεύεται το πικρό μίσος των ανθρώπων, το οποίο προσπαθεί να ξεπεράσει είτε με την καλοσύνη του, είτε με τη δύναμή του. Με την πολύτιμη συμπαράσταση του Ερμή και της Αθηνάς ξεπερνά τις δυσκολίες που υψώνονται μπροστά του και αναδεικνύεται στις περιπέτειές του λαμπρός νικητής.

Παππούς του ήταν ο βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος που ανυπομονώντας ν' αποκτήσει διάδοχο για το θρόνο του κατέφυγε στις γνώσεις της Πυθίας στο μαντείο των Δελφών. Εκεί με δυσαρέσκεια έμαθε πως όχι μόνο δε θ' αποκτήσει γιο, αλλά ο γιος της μονάκριβης κόρης του Δανάης κάποτε θα τον σκοτώσει. Αυτός ο φοβερός χρησμός έμελλε να καθορίσει το μέλλον του Περσέα. Ο Ακρίσιος επιστρέφοντας στο παλάτι απογοητευμένος και σκυθρωπός, αποφάσισε ν' απομονώσει τη Δανάη για να μην παντρευτεί ποτέ. Την έκλεισε σ' ένα υπόγειο δωμάτιο, όπου ούτε οι λαμπρές αχτίνες του ήλιου, ούτε το ασημένιο φως του φεγγαριού την έβλεπαν. Η μόνη επαφή της με τον έξω κόσμο ήταν η παραμάνα της.

Η ομορφιά και τα κάλλη της Δανάης όμως σαγήνεψαν το βασιλιά των θεών. Γνωστός κατακτητής των γυναικών, τίποτε δε θα εμπόδιζε τον κυρίαρχο της φύσης να εκδηλώσει την αγάπη και τον παράφορο έρωτά του στη νέα κόρη. Πήρε λοιπόν τη μορφή χρυσαφένιας βροχής και κύλησε από τη στέγη του δωματίου.

Η νεαρή Δανάη τη δέχτηκε στους παρθενικούς της κόρφους και τότε ο Δίας παρουσιάστηκε σ' όλη του τη λαμπρότητα και το μεγαλείο. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Περσέας, που, αλίμονο, αν έπεφτε στα χέρια του Ακρίσιου. Με περισσή στοργή τον φρόντιζε η Δανάη, κρυφά, στο υπόγειο δωμάτιο, με τη βοήθεια της πιστής της τροφού.

Το ζωηρό παιδί, με τις φωνές του στο παιχνίδι, έγινε κάποτε αντιληπτό από τον παππού του. Τυφλωμένος από την οργή του δεν πίστευε τη μονάκριβη κόρη του όταν του έλεγε πως πατέρας του Περσέα ήταν ο ανώτερος απ' όλους τους θεούς και τους ανθρώπους. Ο άμοιρος Ακρίσιος προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μοίρα του με κάθε τρόπο, ξεχνώντας πως το τέλος του έχει καθοριστεί από τους παντοδύναμους θεούς. Χωρίς ίχνος στοργής κι αγάπης έκλεισε τη Δανάη και τον Περσέα σ' ένα κιβώτιο και τους έριξε στη θάλασσα με την ελπίδα πως δε θα τους ξαναδεί πια. Στιγμές φοβερής αγωνίας πέρασε η νεαρή μητέρα μέχρις ότου τα κύματα τους οδήγησαν σ' ένα μικρό νησί, τη Σέριφο. Ένας καλόκαρδος ψαράς, ο Δίκτης, είδε το κιβώτιο τη στιγμή που αμέριμνα έριχνε τα δίχτυα του στη θάλασσα. Έκπληκτος είδε να βγαίνει απ' αυτό μια πανέμορφη γυναίκα που με δάκρυα ευγνωμοσύνης ευχαριστούσε τον Δία κρατώντας στη στοργική αγκαλιά της το θεϊκό βρέφος.

Για μερικά χρόνια η ζωή τους κύλησε ήρεμα ώσπου σε νέες περιπέτειες θα τους εμπλέξει ο πόθος του Πολυδέκτη για τη γλυκιά Δανάη. Ο Πολυδέκτης ήταν ο πλούσιος αδερφός του Δίκτη κι ο άρχοντας του νησιού, που έβλεπε τον Περσέα ως εμπόδιο στην προσπάθειά του να κατακτήσει τη μητέρα του.

Το σχέδιο του Πολυδέκτη ήταν να ντροπιάσει τον ευγενικό νέο ώστε ν' αναγκαστεί να εγκαταλείψει το νησί και τη μητέρα του. Διέδωσε παντού ότι πρόκειται να παντρευτεί την Ιπποδάμεια και πως το δώρο που επιθυμούσε να πάρει από τον καθένα ήταν ένα άλογο.

Πού θα έβρισκε, όμως, ένα άλογο ο φτωχός κι άπορος Περσέας; Κοντά στον Δίκτη, όπου μεγάλωσε, έγινε κι ο ίδιος ένας απλός ψαράς. Καταλαβαίνοντας ότι ο σκοπός του βασιλιά ήταν να πληγώσει την αξιοπρέπειά του, πεισμάτωσε και σε μια στιγμή τόλμης κι απερισκεψίας του είπε με περιφρονητικό και περήφανο ύφος: "όχι ένα απλό άλογο αλλά και το κεφάλι της Γοργούς μπορώ να σου φέρω". Ο Πολυδέκτης δεν αρνήθηκε φυσικά την προσφορά, με τον όρο ότι μέχρι να γυρίσει θα κρατά τη μητέρα του όμηρο στο παλάτι του.

Ο Περσέας απομακρύνθηκε και κατέφυγε σε μια ερημική ακτή του νησιού. Κάθισε στα βράχια και ατενίζοντας την απέραντη θάλασσα σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα έφτανε στη Μέδουσα. Πώς θα πλησίαζε το αποκρουστικό αυτό τέρας με τα φιδίσια μαλλιά και τα αστραποβόλα μάτια; Πώς θα την αποκεφάλιζε αφού όποιος την αντίκριζε πέτρωνε;

Από τη δύσκολη θέση τον έβγαλε ο Ερμής ή κατ' άλλους η Αθηνά. Και οι δυο θεοί υπήρξαν πολύτιμοι βοηθοί του. Ο θεός τον συμβούλεψε πως για να βρει το δρόμο έπρεπε πρώτα να περάσει από τις Νύμφες και έπειτα από τις γερόντισσες θεές, τις Γραίες. Δίπλα στις πηγές του νησιού απ' όπου έρεε κρυστάλλινο νερό βρήκε τις καλόκαρδες Νύμφες που του έδωσαν φτερωτά πέδιλα για να τρέχει γρήγορα σαν τον άνεμο, το σκούφο του Άδη για να γίνεται αόρατος κι ένα σακίδιο για να βάλει το κεφάλι της Μέδουσας. Οι Γραίες κατοικούσαν στη δυτική άκρη του κόσμου, εκεί όπου αρχίζει το βασίλειο του Σκότους.

Η όψη τους ήταν αποκρουστική• το κωμικοτραγικό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι μοιράζονταν με βάρδιες το μοναδικό μάτι και το μοναδικό τους δόντι. Ο Περσέας, αόρατος, τις πλησίασε και τη στιγμή που έδινε η μια στην άλλη το μάτι τους τ' άρπαξε με αφάνταστη ταχύτητα. Τυφλές οι Γραίες αναγκάστηκαν να του μαρτυρήσουν το δρόμο για τις Γοργόνες.

Από τις τρεις αδερφές θνητή ήταν μόνο η Μέδουσα. Με τα όπλα που διέθετε και με την καθοδήγηση της Αθηνάς που του κρατούσε μια ασπίδα για να βλέπει εκεί τη Μέδουσα, στο καθρέφτισμά της, έκοψε το κεφάλι της και το έριξε στο σακίδιό του. Μάταια προσπαθούσαν οι αδερφές της να τον πιάσουν, αφού ήταν αόρατος κι έτρεχε γρήγορα σαν τον Ερμή.

Ο φτεροπόδαρος ήρωας επέστρεψε στην πατρίδα του γεμάτος ενθουσιασμό για το κατόρθωμά του. Χαρούμενος σκεφτόταν πώς θα μπορούσε ν' απελευθερώσει τη μητέρα του και να αποστομώσει τον Πολυδέκτη που αμφισβήτησε τις ικανότητές του. Πετώντας πάνω από την Αιθιοπία διέκρινε σε μια απότομη βραχώδη ακτή μια νέα κόρη δεμένη σ' ένα βράχο, απελπισμένη και δυστυχισμένη. Ήταν η κόρη του βασιλιά της χώρας, του Κηφέα, που τη θυσίαζε για να σωθεί η χώρα του από ένα φοβερό θαλάσσιο τέρας. Το κήτος αυτό το έστειλε ο Ποσειδώνας από οργή για την περήφανη βασίλισσα Κασσιόπη, που καυχιόταν πως είναι ομορφότερη από τις θαλάσσιες κόρες του, τις Νηρηίδες. Ο Περσέας, σαγηνεμένος από την ομορφιά της, την ερωτεύτηκε σφοδρά. Η ζεστή καρδιά του συγκινήθηκε με τα δάκρυά της. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάλεψε με το τέρας και μαζί με την Ανδρομέδα πια επέστρεψε στη Σέριφο. Έβγαλε από το σάκο του το κεφάλι της Μέδουσας και σε μια στιγμή πέτρωσε ο Πολυδέκτης κι όλοι όσοι το είδαν.

Ο ευγενικός ήρωας με τις δυο αγαπημένες του γυναίκες, τη μητέρα του και τη γυναίκα του, επιθυμούσε να συμφιλιωθεί και με τον παππού του. Ο Ακρίσιος όμως ούτε για μια στιγμή δεν ξέχασε το χρησμό. Απεγνωσμένα κατέφυγε στη Λάρισα για να μη συναντηθεί με τον εγγονό του. Με τα πιο αγνά και ειλικρινή συναισθήματα ο Περσέας τον ακολούθησε. Η τίμια και ευγενική του ψυχή έπεισαν τον πρόγονό του να επιστρέψει στην πατρίδα του. Είναι αδύνατον να ξεφύγει κάποιος απ' αυτό που η μοίρα του έχει "γράψει". Όταν ο Περσέας, σ' έναν αγώνα δισκοβολίας, πέταξε το δίσκο, άθελά του τραυμάτισε τον Ακρίσιο θανάσιμα. Έτσι βγήκε ο χρησμός αληθινός.

Η ψυχή του πονούσε και η καρδιά του τριβελιζόταν από τύψεις. Ο πόνος για το θάνατο του παππού του δεν τον άφησε να γίνει βασιλιάς στο Άργος. Προτίμησε ν' ανταλλάξει το βασίλειό του με αυτό του εξαδέλφου του, της Τίρυνθας. Εκεί έζησε με την αγαπημένη του Δανάη και τα επτά παιδιά τους.

Άλλοι λένε πως έφυγε και πήγε στην περιοχή της Ασίας, την οποία κατοίκησε με ους συνοδούς του και η περιοχή αυτή πήρε το όνομά του, Περσία!

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΙΛΙΘ...

Τα περισσότερα αλλά και τα βασικότερα στοιχεία της καταγωγής του μυθολογικού συμβόλου της Λίλιθ βρίσκονται στο Ζοχάρ, τη Βίβλο της Λαμπρότητας, ένα παλιό εβραϊκό καβαλιστικό έργο του δέκατου τρίτου αιώνα. Ωστόσο, με τα αρχέγονα χαρακτηριστικά του, τα χαρακτηριστικά, δηλαδή του θηλυκού όμορφου δαίμονα με τα μακριά μαύρα μαλλιά, ενυπάρχει, έστω και εν σπέρματι, στη σουμεριακή, βαβυλωνιακή, ασσυριακή, περσική, αραβική, τευτονική και φυσικά, εβραϊκή μυθολογία.

Στη Σουμερία, γύρω στην Τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., αναφέρεται ως Λιλ, πνεύμα του αγέρα αλλά και καταστροφικός άνεμος. Στους Σημίτες της Μεσοποταμίας κατονομάζεται σαφώς ως Λίλιθ. Αργότερα η ονομασία αυτή θα συνενωθεί με την εβραϊκή λέξη Layil (Λαγίλ), που σημαίνει νύχτα, και θ’ αποκτήσει τα οριστικά πλέον χαρακτηριστικά της. Γίνεται ο συγκεκριμένος προαναφερθείς θηλυκός δαίμονας της νύχτας, ο οποίος υποδουλώνει άντρες και γυναίκες που κοιμούνται μόνοι τους’ τους προκαλεί σεξουαλικά όνειρα, νυχτερινούς οργασμούς και βασανιστικές ονειρώξεις.

Ο βασικός μύθος ωστόσο της Λίλιθ ξεκινά από τη γραφή. Στη Γένεση Α 27 αναφέρεται: Και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα θεού εποίησεν αυτόν, άρρεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Όπως διαπιστώνει εύκολα κανείς, ο Αδάμ ή Άνθρωπος, αλλά και ο θεός επίσης, παρουσιάζονται εδώ ως ανδρόγυνοι. Γι’ αυτό και οι καβαλιστές υποστηρίζουν πως την ώρα που ο Ευλογημένος δημιούργησε-έπλασε τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, τον έπλασε ανδρόγυνο. Το πλάσμα αυτό είχε δύο φύλα και δύο όψεις, μία προς κάθε κατεύθυνση. Αργότερα ο ευλογημένος διαχώρισε τον Αδάμ σε δύο όντα, δίνοντας στο καθένα από μία πλάτη. Η Λίλιθ, είναι λοιπόν, το θηλυκό μέρος του Αδάμ ή Αδαμάχ, η θηλυκή εβραϊκή λέξη για τη γη και το χώμα, μία και το αρχικό αυτό πλάσμα φτιάχτηκε απ’ αυτά τα υλικά.

Ο διαχωρισμός του ανδρόγυνου Αδάμ έγινε για να του δοθεί μία σύντροφος, γιατί η εμπειρία του από την ενστικτώδη συμπεριφορά των ζώων του Παραδείσου, δηλαδή τη συνεύρεση του καθενός με το ταίρι του, τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του. Έτσι, ο θεός απέσπασε από τον Αδάμ το θηλυκό μέρος του για να του γίνει η σύντροφός του. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, και αφού είχε πραγματοποιηθεί ο διαχωρισμός, το ατελές προς ώρας πλάσμα Λίλιθ δέχτηκε την εωσφορική, δαιμονική επίδραση του ΣΑΤΑΝΑ, με αποτέλεσμα τα όντα που γεννούσε στη συνέχεια η Λίλιθ, μετά την ένωσή της με τον Αδάμ, να είναι διαβολικά-τερατόμορφα. Στο Ζοχάρ πάντα ο ραβίνος Συμεών δηλώνει:” Βρήκα γραμμένο σ’ ένα παλιό βιβλίο πως αυτό το θηλυκό δεν ήταν άλλο από την αρχική Λίλιθ που έμεινε μαζί του και συνέλαβε απ’ αυτόν”. (Ζοχάρ I, 34Β)

Στη συνέχεια, κάποια στιγμή η Λίλιθ εγκατέλειψε τον Αδάμ και κατέφυγε στις ερημιές της Ερυθράς Θάλασσας κι εκεί παντρεύτηκε με τον Διάβολο. Και τότε ο Ιεχωβά δημιούργησε, με τον γνωστό τρόπο, δηλαδή απ’ την πλευρά του Αδάμ, τη δεύτερη σύζυγο του, την υποτακτική Εύα. «Η Λίλιθ, για να εκδικηθεί την ανθρώπινη σύζυγο του Αδάμ, παρότρυνε την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό και να συλλάβει τον Κάιν, αδερφό και φονιά του Άβελ», σημειώνει ο Μπόρχες. Ο θεός την τιμώρησε για την εξαπάτηση της αθώας Εύας κόβοντας τα πόδια του ερπετού, τη μορφή του οποίου είχε πάρει. Γι’ αυτό, κατά μία εκδοχή, η Λίλιθ δεν έχει χέρια και πόδια για περιπτύξεις και εναγκαλισμούς.

Μετά το αρχέγονο μυθολογικό της σχήμα, η μορφή της ποικίλλει. Μια πρώτη εκδοχή την παρουσιάζει με σώμα ερεθιστικά όμορφης γυναίκας από το κεφάλι μέχρι τη μέση, αλλά από κει και κάτω είναι πύρινη φλόγα. Μια άλλη εκδοχή, η συνηθέστερη, τη θέλει από τη μέση και πάνω πάντα σαγηνευτική, προκλητική και ακαταμάχητη γυναίκα και από τη μέση και κάτω ερπετό. Στο Μεσαίωνα θα συναντηθεί ως Λίλι ή Λίλου δεν είναι πλέον φίδι αλλά φάντασμα της νύχτας ή τέρας ή δαίμονας «πού ρίχνεται σ΄αυτούς που κοιμούνται μονάχοι ή περπατούν στους έρημους δρόμους».

Η πιο διαδεδομένη παραλλαγή της είναι της γυναίκας με την υπνωτιστική ομορφιά, της οποίας όμως τα πόδια, παρόλο που είναι καλλίγραμμα, σκεπάζονται με πυκνές, σκληρές τρίχες, ιδιομορφία για την οποία ντρέπεται ιδιαιτέρως. Γι΄αυτό και δεν τα εκθέτει ποτέ σε κοινή θέα. Όταν, όμως, κάποιος άντρας τα δει κατά τύχη, είναι πλέον πολύ αργά γι’ αυτόν.

Όπως διαφαίνεται, ουσιαστικά η Λίλιθ είναι το πρωταρχικό, αρχέγονο πρότυπο του μετέπειτα βρικόλακα, του οποίου το μολυσμένο θανατηφόρο δάγκωμα ταξιδεύει ανάμεσα στους αιώνες. Εκτός από την επιθυμία του αίματος, η Λίλιθ έχει ακόμα την αρρωστημένη, ανίερη συνήθεια να παρακολουθεί αόρατη ζευγάρια που συνευρίσκονται κατά τη διάρκεια της νύχτας, με πρόθεση να κλέψει σπέρμα απ’ αυτά προκειμένου να δημιουργήσει νέους δαίμονες. Μισεί βαθύτατα τα παιδιά των ανθρώπων και τις μητέρες τους, επειδή τα δικά της είναι αποκρουστικά και τερατόμορφα, γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επέμβει στο μέλλον τους ή ακόμα να τα καταστρέψει.

Ο εβραϊκός μύθος της Λίλιθ παραπέμπει στον αρχαιοελληνικό μύθο του ανδρόγυνου’ επίσης δεν είναι και άσχετος με τον δαίμονα Άλην των Ελλήνων της Καππαδοκίας ή με τις πανάρχαιες εκείνες δοξασίες που θεωρούν γενικά ερμαφροδιτισμό ως πρώτη μορφή του ανθρώπου. Μεταγενέστερες ιουδαϊκές παραδόσεις ονομάζουν Λίλιν δαίμονες της νύχτας, πλάσματα αντίστοιχα με την ελληνική στρίγκλα, λάμια, μορμώ, Αελλώ και άλλα ανάλογα σκοτεινά μυθικά όντα.

(Βλπ. σχετικό κεφάλαιο στο βιβλίο του Β.Α. Λαμπρόπουλου «Αγγελος Σικελιανός, ο αρχάγγελος της ποίησης» και ποίημα του Αγγελου Σικελιανού με τίτλο Λίλιθ).

Το μυθολογικό υπόστρωμα του βαμπιρισμού

Οι βρυκόλακες, βουρδούλακες βαμπίρ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού θρύλου. Ένα κομμάτι που έχει το δικό του μυθολογικό υπόστρωμα πίσω από τις διακριτές εκφάνσεις της παγκόσμιας μυθολογίας. Για την Karen Thompson και τη μελέτη της για τη μυθολογία των βαμπίρ, οι βρυκόλακες αντιπροσωπεύουν ένα φάντασμα που έχει επιβληθεί μέσω του φόβου εδώ και αρκετούς αιώνες σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Οι δύο μύθοι που σχετίζονται με την προέλευση του βαμπίρ είναι παρόμοιοι και είναι πιθανώς, παραλλαγές στο ίδιο λαογραφικό μοτίβο. Ο πρώτος μύθος είναι η ιστορία της Λάμιας, της όμορφης βασίλισσας της Λιβύης που αγαπήθηκε από το Δία.

Ο δεύτερος μύθος αφορά στη Λίλιθ, την πρώτη σύζυγο του Αδάμ στη Βίβλο. Η Λίλιθ δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με τον Αδάμ, από τον ίδιο πηλό, και επομένως ήταν ίση του σε όλα τα πράγματα. Αρνήθηκε την υποακοή στον Αδάμ, έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά του. Οι άγγελοι βρήκαν την κρυψώνα της της και της είπαν ότι η τιμωρία της για την απομάκρυνσή της από τον Αδάμ ήταν πως θα πέθαιναν όλα τα παιδιά της. Βαθιά παραδομένη στη θλίψη, η Λίλιθ συλλογίστηκε την αυτοκτονία. Συγκινημένοι οι άγγελοι της έδωσαν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στη ζωή των νεογνών, για την πρώτη εβδομάδα από γέννησή τους. Σε πιο πρόσφατους χρόνους συναντάμε ξόρκια που αναφέρουν τη Λίλιθ με το όνομά της, για να την κρατήσουν μακριά από τα παιδιά. Ιδιαίτερη προσοχή λαμβάνεται έτσι ώστε να αποδοθεί το μωρό στη φύλαξη των αγγέλων, έτσι ώστε να προστατευθεί από τη ζηλοτυπία και της θλίψη της Λίλιθ για τα χαμένα παιδιά της. Η Λίλιθ έγινε αργότερα η σύζυγος, η υποτιθέμενη σύζυγος του Εωσφόρου, ο οποίος περιγράφεται επίσης συχνά ως φίδι. Τα παιδιά της ένωσής τους έζησαν και έγιναν γνωστά ως δαίμονες. Να σημειώσουμε πως και η Λίλιθ επίσης παραπλανούσε τους νεαρούς άνδρες και τους σκότωνε.

Τόσο η Λάμια όσο και η Λίλιθ έχουν μια ισχυρή σχέση με το φίδι. Σε μια από τις μεταφράσεις της Βίβλου, συγκεκριμένα τη Vulgata, η μετάφραση του ονόματος Λίλιθ είναι Λάμια. Η λέξη Λίλιθ σημαίνει επίσης κουκουβάγια που βγάζει οξύ και διαπεραστικό ήχο και φάσμα ή φάντασμα. Η Λάμια και η Λίλιθ αποπλανούσαν και οι δύο τα αρσενικά θύματά τους και και τα οδηγούσαν στο θάνατο. Η Ιστάρ, η μεσοποταμιακή θεά της γονιμότητας, σκότωσε τους εραστές της με τον ίδιο τρόπο, αλλά δε δαιμονοποίθηκε όπως οι προκάτοχοί της, γεγονός που υποδεικνύει θρησκευτικές συγκρούσεις σε πανάρχαιες εποχές για την επικράτηση του αρσενικού στοιχείου στη λατρεία και τη σταδιακή αντικατάσταση της θεάς μετις διμονοποιημένες όψεις της. Στην ίδια μακρινή αρχαιότητα η Λάμια και ο Λάμος ήταν παιδιά του Ποσειδώνα που λατρεύτηκαν ως θεοί. Η λατρεία τους έσβησε και υποβιβάστηκαν στη θέση δαιμόνων, όταν ήρθε ο Δίας στην εξουσία.

Ο φόβος του θανάτου και ο κάτω κόσμος

Ένας παράγοντας που συμβάλλει στη διαμόρφωση της ιδέας του βαμπίρ είναι ο φόβος των πρωτόγονων ανθρώπων για το θάνατο και οτιδήποτε συνδέεται μαζί του.. Κοινή στις πεποιθήσεις των πρωτόγονων ευρωπαϊκών λαών είναι η απαίτηση για ταφή του σώματος. Για να περάσει η ψυχή σε οποιοδήποτε είδος αστρικού κόσμου πέρα από το θάνατο, προϋποτίθεται ο ενταφιασμός του σώματος. Το σώμα κρατά το πνεύμα στη γη. Με αυτόν τον τρόπο το πνεύμα δεσμεύεται έως ότου το υλικό σώμα καλυφθεί από τη γη και πάρει δρόμο του προς τη διάλυση. Καθολική ανάμεσα στους Σλάβους είναι η πεποίθηση ότι μετά το θάνατο η ψυχή αιωρείται στη γη, κοντά στον τάφο, κι επισκέπτεται τους τόπους που γνώριζε εν ζωή. Στο τέλος των σαράντα ημερών προσπαθεί να επανεισέλθει στο σώμα της, που αποσυντίθεται στο μεταξύ. Η ψυχή αποκρούεται από την αποσύνθεση και αφήνει τη γη για το νέο αστρικό περιβάλλον της. Επίσης, κοινή πεποίθηση για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους της αρχαιότητας είναι η σχέση του φιδιού με την κατάσταση του θανάτου. Το φίδι εμφανίζεται πυκνά συχνά γύρω από τα νεκροταφεία και έτσι υποτίθεται ότι είναι η ενσωμάτωση της νεκρής ψυχής. Έγινε λοιπόν στο πέρασμα των αιώνων ένα σύμβολο του τάφου. Ο Ερμής, ο περαματάρης των νεκρών στον Άδη συμβολιζόταν συχνά με φίδι.

Οι αρχέγονοι λαοί δε θεώρησαν ποτέ ότι οι νεκροί διαχωρίζονται πλήρως από τους ζωντανούς. Ανάμεσα στους δύο κόσμους παρατηρείται μια έντονη αλληλεπίδραση με κοινές σφαίρες επιρροής. Γενικά θεωρούσαν πως οι νεκροί ζούσαν σε έναν κάτω κόσμο που συνδεόταν πολύ με τον τάφο. Αρχικά θεωρούσαν πως ο κάτω κόσμος ήταν το ακριβές αντίγραφο του κόσμου των ζώντων, μια πεποίθηση που ενισχύθηκε από το γεγονός ότι ο ήλιος φαινόταν να πηγαίνει στον κάτω κόσμο όταν έδυε τη νύχτα. Αργότερα δημιουργήθηκε η ιδέα του σκοτεινού και φρικτού κάτω κόσμου βάσει του τύπου του κάτω κόσμου που αφηγείται ο σουμερο-βαβυλωνιακός μύθος της Ιστάρ και της αναζήτησης του εραστή της Ταμούζ. Δεδομένης μάλιστα της αρχαιότητας του μύθου, είναι πολύ πιθανό οι ελληνικές και ρωμαϊκές απόψεις να αναπτύχθηκαν από τούτη τη μεσοποτάμια ιδέα της κόλασης. Για τους πρώτους Ρωμαίους, η ψυχή αναπαυόταν με το σώμα μέσα στον τάφο. Σκεύη της καθημερινότητας σχετικά με τη συντήρηση της ζωής τοποθετούνταν μέσα και γύρω από τον τάφο για να στηρίξουν την ψυχή στη μετθανάτια ζωή της.

Η συνέχιση της ύπαρξης της ψυχής μετά από το θάνατο υπογραμμίστηκε λεπτομερώς. Οι Έλληνες, επίσης, πίστευαν στην αθανασία της ψυχής. Σε μια αντίληψη της μετά θάνατον ζωής, η ψυχή κατοικούσε με το σώμα στον τάφο και διατηρούσε την ύπαρξή της εκεί. Ο τάφος περιείχε επίσης "είδωλα" τη φτερωτή μορφή του νεκρού στον οποίο άνηκε ο τάφος.

Με τον τάφο σχετιζόταν και το φίδι αντιπροσωπευτικό των συλλογικών δυνάμεων των νεκρών, των δυνάμεων της ζωής, της μετενσάρκωσης και της αθανασίας της φυλής, Μέσω αυτής της τελευταίας εικόνας ότι ο τάφος έγινε ναός του φιδιού. Μια άλλη αντίληψη για την εικόνα του κάτω κόσμου ήταν εκείνη σύμφωνα με την οποία όλες οι ψυχές συνυπήρχαν, η πιο κοινή εντύπωση της μετά θάνατον ζωής. Ο κάτω κόσμος ήταν σκοτεινός και θλιβερός και ο ήλιος ποτέ δεν έριχνε τις ακτίνες του στα δώματά του. Οι ψυχές αποκαλούνταν " σκιές" και περιγράφονταν ως αναιμικά φάσματα, χωρίς τη δύναμη της ομιλίας ή η δυνατότητα να ικανοποιούν οποιαδήποτε από τις ανθρώπινες επιθυμίες. Στην Οδύσσεια περιγράφεται πως όταν ο Οδυσσέας επισκέφτηκε τον κάτω κόσμο, έπρεπε να αίμα για τροφή στα πνεύματα, για να μπορέσουν να μιλήσουν.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι φοβούνταν ιδιαίτερα την επιστροφή μιας κακόβουλης ψυχής και λάμβαναν μέτρα για την ανάπαυσή της. Έτσι, η κηδεία και ο τρόπος ενταφιασμού είχαν ένα διπλό σκοπό: την προστασία των ζώντων από την περιπλάνηση των θαμμένων ψυχών και την επιβεβαίωση της ανάπαυσης των ψυχών στον κάτω κόσμο. Οι παραλλαγές που προέκυψαν στην πορεία του χρόνου, είχαν να κάνουν με τις ιδιαίτερες πτυχές αυτής πρακτικής που υπογράμμιζαν οι διαφορετικές φυλές με τα συγκεκριμένα έθιμά τους.

Προκειμένου να προστατευθούν οι ζωντανοί από τους νεκρούς, λαμβάνονταν ειδικές προφυλάξεις κατά τη διάρκεια της νεκρικής τελετής και στα μέσα του ενταφιασμού, όλες με στόχο να κρατήσουν τους νεκρούς στον τάφο. Πριν φύγει ο νεκρός από την κατοικία, οι συγγενείς περπατούσαν γύρω της τρεις φορές, μια πρακτική γνωστή ως κύκλωσις με την οποία υπενθύμιζαν στο σώμα ότι έπρεπε να παραμείνει στον τάφο. Κατά την απομάκρυνση του σώματος από την οικία λαμβανόταν ιδιαίτερη μέριμνα έτσι ώστε ο νεκρός, ακόμη και αν όλα τα άλλα αποτύγχαναν, να μην είναι σε θέση να βρεί τον τρόπο του πίσω στο σπίτι. Έβγαινε με τα πόδια μπροστά και τα μάτια δεμένα, έτσι ώστε δεν μπορούσε να "δει" πού πήγαινε. Δεδομένου επίσης ότι το βαμπίρ επέστρεφε πάντα για να επιτεθεί στους συγγενείς του πρώτα, αυτή η προφύλαξη ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Δεδομένου ότι η ψυχή μπορούσε να επιστρέψει από το ίδιο σημείο που χρησιμοποιήθηκε για την έξοδό της, συχνά το σώμα δε μεταφερόταν μέσω της πόρτας, αλλά μέσω κάποιου παραθύρου. Σε αρκετές περιπτώσεις γκρεμιζόταν ένα κομμάτι από τον τοίχο, περνούσε το σώμα και επισκευαζόταν κατόπιν. Το σκηνικό άλλαζε και το βαμπίρ δεν μπορούσε να επιστρέψει και να βλάψει την κατοικία και τους ενοίκους της.

Στον τόπο του ενταφιασμού λαμβάνονταν και άλλες προφυλάξεις. Το σώμα θαβόταν συχνά με το πρόσωπο προς τη γη για να μην μπορεί να βρει την έξοδο. Για να δεσμεύσουν το σώμα, ορισμένες πρωτόγονες φυλές της κεντρικής Ευρώπης έκοβαν τους τένοντες και τσάκιζαν τη σπονδυλική στήλη, προκειμένου να αποτρέψουν τη μετακίνηση, ενώ κάποιες άλλες προχωρούσαν σε ακρωτηριασμό του σώματος. Μόλις θαβόταν ο νεκρός, λίθοι συσσωρεύονταν πάνω από τον τάφο κι έτσι δεν μπορούσε να διαταραχθεί ο τάφος. Μερικές φορές ο ενταφιασμός γινόταν σε κάποια προσωρινή αλλαγή της κοίτης ποταμού, καθώς το νερό θεωρείται ακόμη και σήμερα αποτελεσματικός φραγμός για την περιπλάνηση οποιουδήποτε πνεύματος.

Για τους νεκρούς που αυτοκτονούσαν οι διαδικασίες ήταν διαφορετικές. Συνήθως οι αυτόχειρες θάβονταν σε σταυροδρόμια με την καρδιά τους τρυπημένη με ένα παλούκι και με τα μέλη ακρωτηριασμένα. Με αυτόν τον τρόπο οι ζωντανοί πίστευαν ότι προστατεύονταν από τους νεκρούς που αψηφούσαν τους νόμους της φύσης και έβαζαν μόνοι τους τέλος στη ζωή τους. Μια ζωή στην οποία δικαιοδοσία έχει μόνον ο θάνατος.

Από κείμενο του Κ. Καλογερόπουλου, (MA) in Anthropology

ΝΑΪΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού, ή Ναϊτών, που αποτέλεσε για σχεδόν 200 χρόνια μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις του 13ου αιώνα στην περιοχή των Αγίων Τόπων. Στρατιώτες, μοναχοί, αλλά και τραπεζίτες, που έθεσαν τη βάση του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος και ίσως θεματοφύλακες κάποιου μεγάλου, επικίνδυνου μυστικού, που προκάλεσε τελικά και την πτώση τους. Ιπποτικό τάγμα, δίνει μέχρι σήμερα τροφή σε υποθέσεις, μυθιστορήματα, ακόμα και σύγχρονες θεωρίες συνωμοσίας. Μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων οι Ναΐτες εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, όπου στις 13 Οκτωβρίου 1307 αρχίζει ο αφανισμός τους. Ο αριθμός 13 οφείλει τη φήμη του ως γρουσούζικος σε αυτό ακριβώς το συμβάν. [...] Ποιο ήταν το μυστικό των Ναϊτών Ιπποτών; Τα Γνωστικά ή Απόκρυφα Ευαγγέλια, που δεν εντάχθηκαν στην Καινή Διαθήκη, από τα οποία προκύπτει ότι ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ανδρόγυνο, είχαν σαρκικές σχέσεις και μια κόρη, τη Σάρα, η οποία κυοφορείτο την εποχή της Σταύρωσης; Ο "θησαυρός" που ανακάλυψαν στο Ναό του Σολομώντα, δηλαδή η Κιβωτός της Διαθήκης ή το Ιερό Δισκοπότηρο. ήταν η πραγματική πηγή της δύναμής τους, καθώς κατείχαν τον ίδιο το "Λόγο του Θεού";

Όλα αυτά που περιέχονται στο βιβλίο και την ταινία «Ο Κώδικας Ντα Βίντσι», δεν είναι καινούργια, αλλά κυκλοφορούν στην Ευρώπη επί αιώνες και ακολουθούν τους θρύλους πολλών φράγκων και άγγλων βασιλέων.

Μεροβιγγιανή Δυναστεία

Στις αρχές του 5ου αιώνα οι απόγονοι του Ιησού και της Μαγδαληνής, οι Fisher Kings, ενώθηκαν με τους Σικαμβριανούς Φράγκους με γάμο, και μια καινούργια γραμμή της Μεσσιανικής Δυναστείας ξεκίνησε. Αυτοί ήταν οι Μεροβιγγιανοί Βασιλείς, που εγκαθίδρυσαν την Γαλλική Μοναρχία.

Από την Μεροβιγγιανή διαδοχή, ένα άλλο κομμάτι της οικογένειας ίδρυσε το ανεξάρτητο Ιουδαϊκό Βασίλειο στην νότια Γαλλία: το Βασίλειο της Σεπτιμάνια, που τώρα είναι γνωστό ως Λανγκουεντόκ. Οι πρίγκιπες της Τουλούζ, της Ακουιτανίας και της Προβηγκίας συγγένευαν με την Μεσσιανική οικογένεια του Άγιου Δισκοπότηρου. Η Σεπτιμάνια εντάχθηκε στον Βασιλικό Οίκο του Δαυίδ το 768 και ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Σεπτιμάνια αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Καρλομάγνου.

Από τους Fisher Kings ήρθε και άλλο ένα παράλληλο κομμάτι της οικογένειας που μετείχε στην διαδοχή της Γαλλίας. Όπως οι Μεροβιγγιανοί Βασιλείς συνέχιζαν την πατριαρχική «αρσενική» κληρονομιά του Ιησού, η άλλη γραμμή διαιώνιζε την μητριαρχική κληρονομιά της Μαγδαληνής, σε μια «θηλυκή» γραμμή. Αυτές ήταν οι δυναστικές Βασίλισσες του Άβαλον στην Βουργουνδία, ο Οίκος των ντελ Ακς, που σημαίνει «από τα νερά», ένας οίκος αφιερωμένος στην Μαγδαληνή, όταν περιόδευε στην Θάλασσα της Προβηγκίας.

Όσοι θυμάστε τώρα τον μύθο του Αρθούρου σίγουρα αναγνωρίζετε την τρομερή σημασία που έχουν οι Μεσσιανική δυναστεία των Fisher Kings, οι Βασίλισσες του Άβαλον και ο Οίκος των ντελ Ακς (που στο Αρθουριανό ρομάντζο παραφράστηκε σε ντε Λακ).

Οι απόγονοι του Ιησού αποτελούσαν πάντοτε μια μόνιμη απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γιατί ήταν οι νόμιμοι ηγέτες της πραγματικής Ναζαρηνής Εκκλησίας.

Ο Ιησούς γεννήθηκε το 7 π.Χ. και τα γενέθλια του ήταν την 1η Μαρτίου, με «επίσημα» βασιλικά γενέθλια στις 15 Σεπτεμβρίου, για να ταιριάζει με τους κανόνες της Δυναστικής κληρονομιάς.

Τον 4ο αιώνα, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος εισήγαγε την 25η Δεκεμβρίου σαν την ημερομηνία γέννησης του Χριστού, για να πέφτει μαζί με την παγανιστική γιορτή του Ήλιου που γινόταν την ίδια μέρα. Αργότερα, στην Οικουμενική Σύνοδο του 664 που έγινε στο Γουίτμπυ, οι Επίσκοποι έκαναν το ίδιο και με την Κέλτικη γιορτή του Πάσχα (στα κέλτικα Εόστρε), που ήταν η Βασίλισσα της Άνοιξης και της Καρπερότητας, και «κόλλησαν» την γνωστή χριστιανική γιορτή, μαζί με αυτήν της Κέλτικης, και την έκαναν να συμπέσει με την Εβραϊκή γιορτή του Πάσχα (το γνωστό πέρασμα των Ιουδαίων).

Παρόλο τον πόλεμο που τους είχε επιβάλλει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι Μεσσιανικοί απόγονοι συνέχιζαν να κυριαρχούν, ιδρύοντας συνεχώς Ναζαρηνές και Κέλτικες Εκκλησίες και εγκαθιδρύοντας Βασίλεια στην Ευρώπη και κυρίως στην Βρετανία. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, γιατί κρατούσαν ένα ηθικό και κοινωνικό κώδικα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προσταγές της. Αυτό ήταν αρκετά φανερό όταν γύρω στον 13ο αιώνα, οι Ναΐτες Ιππότες, είχαν αναπτύξει τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, που οφείλονταν στην πεποίθηση τους για την Μητέρα του Δισκοπότηρου, την Βασίλισσα Μαρία Μαγδαληνή.

Προ των Μεσαιωνικών χρόνων η ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής ήταν αρκετά γνωστή και όχι μόνο μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων. Αλλά όταν ξεκίνησε η βάναυση Ιερά Εξέταση το «θεάρεστο» έργο της, όλη η Ναζαρηνή και Μεσσιανική κληρονομιά αναγκάστηκε να «θαφτεί» για να επιβιώσει. Γιατί όμως όλο αυτό το μένος εναντίον των Μεσσιανικών υποστηρικτών; Ίσως, επειδή οι Ναΐτες Ιππότες είχαν γυρίσει από τις Σταυροφορίες στους Άγιους Τόπους, φέρνοντας μαζί τους σημαντικά έγγραφα που υπονόμευαν το έργο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και έφτιαξαν τις δικές τους εκκλησίες σε αντίθεση με την Ρώμη. Αυτές ήταν τα μεγαλύτερα θρησκευτικά μνημεία που χτίστηκαν στον Δυτικό κόσμο: οι καθεδρικοί ναοί της Νότρ Ντάμ στην Γαλλία.

Παρά την σημερινή τους εμφάνιση, αυτοί οι εντυπωσιακοί Γοτθικοί Καθεδρικοί Ναοί δεν είχαν καμία σχέση με την τότε Χριστιανική Εκκλησία. Χρηματοδοτήθηκαν και χτίστηκαν από τους Ναΐτες Ιππότες και ήταν αφιερωμένοι στην Μαρία Μαγδαληνή-Νότρ Ντάμ, την οποίαν αποκαλούσαν «Δισκοπότηρο του Κόσμου». Αυτό φυσικά, ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που δίδασκε η εκκλησία, και οι επίσκοποι απάντησαν με αφιερώσεις άλλων ναών στην Μαρία, την Μητέρα του Χριστού. Παρήγγειλαν όμως, όλα τα έργα τέχνης που απεικόνιζαν την Μαρία, να την δείχνουν να φοράει μόνο μπλε και άσπρα χρώματα, ώστε να μην διεκδικεί ιερατικά αξιώματα από την αντροκρατούμενη Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Η Μαρία Μαγδαληνή, από την άλλη απεικονίζονταν πάντα, από τους λαμπρότερους καλλιτέχνες του κόσμου, φορώντας την κόκκινη τήβεννο του Καρδινάλιου η την μαύρη ρόμπα της Ναζαρηνής Ανώτατης Ιέρειας και η Εκκλησία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Το μόνο ίσως, που μπορούσαν να κάνουν -όπως και έγινε- ήταν να διακηρύξουν πως αυτή η πρακτική ήταν αμαρτωλή και αιρετική.

Ήταν, άλλωστε, και η εποχή αυτή που διάλεξε το Βατικανό να κηρύξει τον θεσμό του Δισκοπότηρου σαν αιρετικό. Η αυθεντική Ναζαρηνή Εκκλησία του Ιησού έγινε αυτό που λέμε «υπόγειο ρεύμα», βοηθούμενη από επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και άλλοι.

Εκείνες τις μέρες η εκκλησία «γυάλιζε» τα περισσότερα καλλιτεχνικά έργα, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό που «έβγαινε» προς τα έξω. Για ν΄ αποφύγουν την λογοκρισία οι πιστοί της παράδοσης του Δισκοπότηρου, έκαναν τα γραπτά τους αλληγορικά, με μυστικούς κώδικες και κρυφά μηνύματα, διανθισμένα με εσωτερικές γραφές, χαρτιά Ταρώ και συμβολικά καλλιτεχνήματα.

Μα γιατί ο μύθος του Δισκοπότηρου και τα κείμενα του Μέρλιν αποτελούσαν τέτοια απειλή για την Ρωμαϊκή Εκκλησία; Μάλλον επειδή αυτά τα κείμενα περιέγραφαν την πραγματική ιστορία του Δισκοπότηρου και της γραμμής αίματος που την ακολουθούσε, την οποία είχαν αποκηρύξει οι Πάπες και οι Επίσκοποι, που είχαν εκλεγεί για να συνεχίσουν την «Αποστολική Διαδοχή».

Η οποία Αποστολική Διαδοχή υποτίθεται πως είχε παραδοθεί σε αυτούς από τον πρώτο επίσκοπο Ρώμης, τον Απόστολο Πέτρο. Το μόνο πράγμα που έχει να κάνει κάποιος, είναι να κοιτάξει στα αρχεία των Αποστολικών Θεσμών, για να διαπιστώσει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Πέτρος δεν ήταν ποτέ Επίσκοπος Ρώμης η οπουδήποτε αλλού. Οι Αποστολικοί κανόνες αναφέρουν πως ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης ήταν ο Πρίγκιπας της Βρετανίας, Λίνος ο Α΄.

Τοποθετήθηκε εκεί από τον ίδιο τον Άγιο Πέτρο, και η θητεία του διήρκεσε περίπου 12 χρόνια. Από τα 1100 περίπου, οι πανίσχυροι Ναΐτες Ιππότες και οι Καθεδρικοί Ναοί τους αντιπροσώπευαν μια απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βγάζοντας στην φόρα την κληρονομιά του Ιησού και της Μαγδαληνής.

Οι Καρδινάλιοι γνώριζαν πως το δημιούργημα τους (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θα κατέρρεε αν άφηναν τους Μεσσιανικούς απογόνους να πάρουν το πάνω χέρι. Έπρεπε να διαλυθούν! Και έτσι, η βάναυση Ιερά Εξέταση εξαπέλυσε απάνθρωπο διωγμό εναντίον αυτών που παρέκκλιναν από τις διδαχές της.

Όλα ξεκίνησαν το 1208, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ έστειλε 30.000 στρατιώτες στο Λανγκουεντόκ, μια επαρχία της Νότιας Γαλλίας. Αυτό ήταν το σπίτι των Καθαρών, που έλεγαν πως ήταν οι Φύλακες ενός μεγάλου και ιερού θησαυρού-ένα μυστικό που μπορούσε να αναποδογυρίσει την Εκκλησία και την Χριστιανοσύνη. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε από τον Πάπα, Αλμπιγκεσιανή Σταυροφορία και κράτησε 36 χρόνια, στην διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες αθώων σφάχτηκαν, αλλά ο μυστικός θησαυρός ποτέ δεν βρέθηκε.

Το κύριο σώμα της Ιεράς Εξετάσεως ιδρύθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ, κατά την διάρκεια αυτής της σφαγής, το 1231, και τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή εναντίον όποιου υποστήριζε την αίρεση του Δισκοπότηρου. Έως το 1252, τα βασανιστήρια για τους «αιρετικούς» ήταν ήδη επιβεβλημένα καθώς και η εκτέλεση τους στην πυρά. Η λέξη «αίρεση» ήταν μια κατηγορία που φόρτωναν στα άτυχα θύματα τους, που υποχρεώνονταν να ομολογήσουν πως ήταν όργανα του διαβόλου. Όταν ομολογούσαν, τους εκτελούσαν. Αυτοί οι διωγμοί και τα μαρτύρια, συνεχίστηκαν για περισσότερα από 400 χρόνια, και επεκτάθηκαν σε Μουσουλμάνους, Εβραίους και Προτεστάντες. Η Ιερά Εξέταση παρόλα αυτά δεν διαλύθηκε ποτέ. Μόλις το 1965, μετονομάστηκε σε «Ιερό Συμβούλιο» και οι αρμοδιότητες του, θεωρητικά, ισχύουν μέχρι σήμερα.

Ανεξάρτητα από τους διωγμούς της Ιεράς Εξέτασης, το Ναζαρηνό Κίνημα ακολουθούσε τον σκοπό του, και η ιστορία του Δισκοπότηρου διαιωνίστηκε μέσα από την λογοτεχνία, όπως «το Μέγα Άγιο Δισκοπότηρο»(Grand Saint Grail) και η «Ανώτερη Ιστορία του Άγιου Δισκοπότηρου» (High History of the Holy grail). Αυτά τα κείμενα χρηματοδοτήθηκαν από τους Ναΐτες Ιππότες, από τους Οίκους του Δισκοπότηρου στην Γαλλία (Οίκος Champagne, Anjou κλπ) και σε αυτό το στάδιο, τα Αρθουριανά ρομάντζα έγιναν το δημοφιλές όχημα για την συνέχιση της παράδοσης του Δισκοπότηρου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δημοτικότητας ,οι Ναΐτες Ιππότες έγιναν στόχος της Ιεράς Εξέτασης το 1307, όταν ο Πάπας Κλήμης V και ο Βασιλιάς Φίλιππος IV, γνωστός ως Φίλιππος ο Ωραίος, συνεργάστηκαν για να τους διαλύσουν. Ο Φίλιππος συγκέντρωσε όλους τους Ναΐτες και τον Μεγάλο Μάγιστρο Ζακ ντε Μολέ τους οποίους μετά από βασανισμούς τους εξόντωσε. Η τεκτονική διδασκαλία έχει αφιερώσει ένα μεγάλο βαθμό μύησης, που ιστορεί τη σύλληψη και το θάνατο των Ναϊτών και του Ζακ ντε Μολέ. Τα παπικά στρατεύματα, όργωσαν κυριολεκτικά την Ευρώπη για να ανακαλύψουν τους περίφημους θησαυρούς των Ναϊτών και τα πολύτιμα έγγραφα τους, αλλά όπως συνέβη και στον πόλεμο με τους Καθαρούς, δεν βρήκαν απολύτως τίποτα. Παρόλα αυτά, πολλοί Ναΐτες βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, και όσοι σώθηκαν διέφυγαν σε άλλα μέρη στην Ευρώπη, μακριά από την Παπική εξουσία. Αλλά οι πιστοί των Ναϊτών δεν είχαν χαθεί εντελώς. Όσο τα στρατεύματα του Βατικανού έψαχναν μάταια να βρουν τον θησαυρό, αυτός και τα απόρρητα ντοκουμέντα τους βρίσκονταν κλειδωμένα στο Chapter House Treasury στο Παρίσι. Ήταν υπό την προστασία των Μεγάλων Ναϊτών Ιπποτών του Αγίου Αντωνίου (Templar Grand Knights of St Anthony) η όπως αλλιώς ονομάζονταν «οι Φύλακες Πρίγκιπες του Βασιλικού Μυστικού», οι οποίοι φόρτωσαν ένα βράδυ όλα τα μυστικά τους σε 18 γαλέρες του Στόλου των Ναϊτών στο Λα Ροσέλ.

Κατά το χάραμα, ο στόλος σαλπάριζε για την Σκωτία, και κατά την άφιξη, τους υποδέχτηκε ο Βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρούς, ο οποίος μαζί με όλο το Σκωτικό Έθνος βρισκόταν σε δυσμένεια από τον Πάπα, γιατί πολεμούσαν με τον Καθολικό Βασιλιά Εδουάρδο της Αγγλίας. Οι Ναΐτες και ο θησαυρός τους παρέμειναν στην Σκωτία και πολέμησαν στο πλάι του Μπρούς, το 1314 στην περίφημη μάχη του Μπάνοκμπέρν και κέρδισαν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από τον αφόρητο ζυγό των «κατακτητών» Άγγλων.

Μετά την Μάχη του Μπάνοκμπέρν, ο Μπρούς και οι Ναΐτες του Αγίου Αντωνίου, ίδρυσαν την νέα Τάξη των Μεγαλύτερων Αδερφών του Ροδόσταυρου στα 1317, από την οποία οι Βασιλείς των Σκώτων, έγιναν κληρονόμοι του τίτλου Μεγάλοι Δάσκαλοι, με τον κάθε διαδεχθέντα Βασιλιά Στιούαρτ να κρατάει τον επίσημο -όσο και μυστηριώδη- τίτλο του Πρίγκιπα του Σεν-Ζερμαίν.

Γιατί όμως, ο Βασιλιάς Αρθούρος ήταν τόσο σημαντικός για τους Ναΐτες Ιππότες και τα τάγματα του Δισκοπότηρου της Ευρώπης; Απλά, γιατί ο Αρθούρος ήταν «μοναδικός», με την έννοια, ότι ήταν συνεχιστής και κληρονόμος της Μεσσιανικής διαδοχής. Ο Αρθούρος παρουσιάζεται σαν γιος του Βασιλιά Αιντάν της Νταλριάντα (τα Δυτικά Χάιλαντς, η όπως αλλιώς λέγεται σήμερα, Αργκάιλ), ο οποίος ήταν ένας αυθεντικός Βρετανός Πέντραγκον, από την συγγένεια με τον αδερφό του Ιησού, Ιάκωβο. Γι αυτόν άλλωστε τον λόγο οι ιστορίες του Αρθούρου και του Ιωσήφ της Αριμαθαίας –ο οποίος μετά την σταύρωση του Ιησού πήρε την έγκυο Μαγδαληνή και έφυγαν για τη Γαλλία- είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στον μύθο του Δισκοπότηρου. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς, κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του Άβαλον, απόγονος της Μεσσιανικής κληρονομιάς από την μεριά της Μαγδαληνής.

Ένα πράγμα που πρέπει να τονίσουμε, είναι πως όλοι οι Μεσσιανικοί διάδοχοι, δεν θεωρούνταν ως Κυβερνήτες τόπων η κρατών, αλλά Κυβερνήτες του Λαού. Έτσι, οι Μεροβιγγιανοί μονάρχες, δεν ήταν Βασιλείς της Γαλλίας, αλλά Βασιλείς των Φράγκων, όπως και ο Βασιλιάς Αιντάν, ο Ρόμπερτ Μπρούς και οι διάδοχοι Στιούαρτ ήταν Βασιλείς των Σκώτων και όχι της Σκωτίας.

Αυτό φαίνονταν άσχημο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που προτιμούσε να έχει εξουσία πάνω στους Βασιλείς κρατών, ώστε να εξουσιάζει μέσω της θρησκείας, τους ανθρώπους. Αυτό που επεδίωκε η Παπική εξουσία, ήταν να «κατακτήσει» τους απλούς πολίτες, γι αυτό όποτε κάποια τέτοια Κυβέρνηση εμφανιζόταν, ερχόταν σε σύγκρουση με το Βατικανό.

Στα 751, οι Επίσκοποι κατάφεραν να απομακρύνουν την Μεροβιγγιανή διαδοχή της Γαλλίας και να ιδρύσουν μια καινούργια παράδοση, όπου οι Βασιλείς έπρεπε να εγκριθούν και να στεφθούν από τον Πάπα. Αλλά η εκκλησία δεν μπόρεσε να διασπάσει τις Μεσσιανικές επιρροές της Σκωτίας, παρόλο που τα παλιά Κέλτικα Βασίλεια της Αγγλίας είχαν υποκύψει στις δυνάμεις των Αγγλο-Σαξόνων από τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ακόμα και μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ευρώπη η Ναζαρηνή Εκκλησία επεβίωσε στην Ευρώπη. Η αρχή των Μεσσιανικών Μοναρχών ήταν αυτή της Υπηρεσίας προς τον συνάνθρωπο, σύμφωνα με τον κώδικα που πρώτος επέβαλλε ο Ιησούς όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στον Μυστικό Δείπνο. Έτσι, οι πραγματικοί Μεσσιανικοί Μονάρχες ήταν Βασιλιάδες και Φύλακες των παραδόσεων και των υπηκόων τους, αλλά ποτέ αφέντες τους. Το μήνυμα είναι σαφές: Ελευθερία, ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ και υπηρεσία προς αλλήλους.

Αυτό το μήνυμα είχε προσπαθήσει να περάσει και ο Ιησούς, όταν ήρθε σε αντιπαράθεση με τα Εβραϊκά Συμβούλια. Εκείνη την εποχή η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία βρίσκονταν υπό την Ρωμαϊκή Κατοχή, με τον Βασιλιά Ηρώδη και τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, να έχουν διοριστεί σε αυτές τις θέσεις από την Ρώμη. Όμως ποιος αντιπροσώπευε τον λαό; Ο λαός δεν ήταν Ρωμαίοι υπήκοοι, ήταν Ιουδαίοι, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι και λοιποί. Εκτός από αυτούς υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Σαμαρειτών, φυλών της Αραβίας και άλλων ξένων. Αυτούς ποιος τους αντιπροσώπευε; Η απάντηση είναι «κανείς», μέχρι που ο Ιησούς το έκανε αυτό αποστολή του.

Αυτή ήταν η αρχή του Δισκοπότηρου. Ανιδιοτελής υπηρεσία προς αλλήλους, μια αρχή που διαιωνίστηκε με τους Μεσσιανικούς Μονάρχες, που ο κανόνας τους έκανε «Κοινοτικούς Πατέρες» για τον λαό. Ο κώδικας του Δισκοπότηρου είναι βασισμένος στις αρχές της Ελευθερίας, της Αδελφότητας και της Ισότητας, και αυτό φάνηκε στην Αμερικανική και στην Γαλλική Επανάσταση, όπου και οι δυο πολέμησαν τον αυταρχισμό της Αριστοκρατίας. Τι αντικατέστησε αυτόν τον κώδικα; Τα μεγάλα κόμματα και οι κυβερνήσεις που δήθεν υπηρετούν τον λαό.

Όπως ο Βασιλιάς Αρθούρος, έτσι και οι Βασιλείς Στιούαρτ κατάγονταν και από τον Ιησού, αλλά και από τον αδερφό του Ιάκωβο. Για την ακρίβεια, από τα 1370 περίπου, ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής κληρονομιάς και κράτησαν την εξουσία στα χέρια τους, περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δυναστεία στην Ευρώπη. Βασίλεψαν για 317 χρόνια, ώσπου τους απομάκρυνε από την εξουσία η Αγγλικανική Εκκλησία το 1688.

20.5.06

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ;

Γράφει ο

Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

E-Mail: lvassilis@hotmail.com


Σε χρόνο ρεκόρ αναγκάστηκε σε παραίτηση ο γενικός γραμματέας κοινωνικών ασφαλίσεων Δημ. Κωστόπουλος, γιατί έκανε δηλώσεις, σχετικά με την απάτη στο χρηματιστήριο, λέγοντας ότι ο Κ. Καραμανλής έδωσε οδηγίες να μην αναφερθούν ονόματα όσων έπαιξαν σ΄ αυτό και αποκομίσανε χρήματα. Ο Δημ. Κωστόπουλος άφησε να εννοηθεί ότι ανάμεσα στα ονόματα των πρώην υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται και σημερινοί υπουργοί και στελέχη της ΝΔ. Με απλά λόγια, δηλαδή, ο Δημ. Κωστόπουλος μας είπε ότι η συγκάλυψη του χρηματιστηρίου έγινε και με απόφαση και εντολή του Πρωθυπουργού!

Ο Δημ. Κωστόπουλος είναι ένα παλαιό στέλεχος της παράταξης. Βρίσκεται σ΄ αυτήν από νέος, από φοιτητής, με πλούσια δράση στο φοιτητικό κίνημα και από τα ιδρυτικά μέλη της ΝΔ το 1974. Ήταν βουλευτής, πρόεδρος στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, κορυφαίο στέλεχος σε ανώτατα όργανα της ΝΔ και τώρα γενικός γραμματέας κοινωνικών ασφαλίσεων. Δεν είναι, επομένως, ένα τυχαίο στέλεχος. Είναι ένας πολιτικός με γνώσεις και εμπειρία. Αυτά που είπε πρέπει να τα είπε μετά από σκέψη και με γνώση λόγου. Τα λέει, άλλωστε, επανειλημμένα ο Μιλτιάδης Έβερτ, κάθε τόσο. Δεν είναι καινούργια, αλλά φαίνεται ότι επελέγη ο «αποκεφαλισμός» του Δημ. Κωστόπουλου, για να σκεπαστούν άλλα γεγονότα, μεταξύ των οποίων η παραίτηση του Γιώργου Βουλγαράκη, που έπρεπε να είχε γίνει αυτοβούλως, μετά την αποκάλυψη των στοιχείων των ευθυνών του από τον εισαγγελέα.

Είναι η παραίτηση του Δημ. Κωστόπουλου επιλεκτική. Δεν έχει την κάλυψη του Πρωθυπουργού, όπως ο Γιώργος Βουλγαράκης, ή προηγουμένως ο Σάββας Τσιτουρίδης ή ο Ι. Βαληνάκης, του οποίου η γυναίκα ήταν ανακατεμένη στο παραδικαστικό κύκλωμα. Σιγή επικρατεί γι΄ αυτούς.

Υπάρχει όμως και η ταμπακέρα. Καλά οι δηλώσεις Κωστόπουλου. Τα ΜΜΕ ασχολούνται μ΄ αυτήν και με τη διαδικασία παραίτησης, ε, και; Τι μας ενδιαφέρει αν τον κάλεσε ο Τσιτουρίδης και ύστερα από μιας ώρας συνάντηση παραιτήθηκε νυχτιάτικα; Ουδόλως μας ενδιαφέρει ο τρόπος της παραίτησης. Εμάς μας ενδιαφέρουν όσα είπε ο Δημ. Κωστόπουλος. Είναι αλήθεια ότι ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή να συγκαλυφθούν τα ονόματα γαλάζιων και πράσινων «παικτών» του χρηματιστηρίου; Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, της βρωμερής υπόθεσης που έβλαψε οικονομικά ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες.

Άρα, ο κ. Κώστας Α. Καραμανλής οφείλει να εξηγήσει αν αυτά που είπε ο Δημ. Κωστόπουλος αληθεύουν. Τώρα δεν μένει παρά να αποκαλυφθούν τα ονόματα των «παικτών» του χρηματιστηρίου. Ο κ. Μιλτιάδης Έβερτ είναι καιρός να κάνει αποκαλύψεις και να δώσει στη δημοσιότητα τα ονόματα, αλλιώτικα θα ψάξουμε εμείς οι δημοσιογράφοι και θα βγάζουμε ονόματα, γιατί όλο και κάποιους απ΄ αυτούς τους κυρίους τους γνωρίζουμε, ως νεόπλουτους χρυσοθήρες, που επωφεληθήκανε με την χρηματιστηριακή πυραμίδα!

Μια ανιαρή ταινία, ο κώδικας Da Vinci!

Γράφει ο

Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

E-Mail: lvassilis@hotmail.com


Γράφαμε προ ημερών για το βιβλίο και την ταινία «ο κώδικας Da Vinci”, που ξεσήκωσε τους ζηλωτές και άλλους ορθόδοξους χριστιανούς (;), αλλά και την ιερά Σύνοδο, ενώ στις τηλεοράσεις εμφανίζονται οι ίδιοι και ίδιοι καλόγεροι, ιερείς και θεολόγοι, παπαγαλάκια των εκπομπών, που ωρύονται κατά της ταινίας. Ε, λοιπόν, η ταινία προβλήθηκε και πήγαμε στην πρεμιέρα, να μη χάσουμε το κελεπούρι!

Είχαμε διαβάσει το βιβλίο και δεν μας είχε κάνει καμιά εντύπωση, γιατί αυτά τα γνωρίζαμε από τα απόκρυφα ευαγγέλια και τις διδασκαλίες των ναϊτών και των μασόνων (βλ. σχετικά δικά μας βιβλία και το Μαύρο Λεξικό της Μασονίας, εκδόσεις Ι. Βασδέκης). Πασίγνωστα μεσαιωνικά κατασκευάσματα, που λέγονται, γράφονται και ξαναγράφονται. Το άγιο δισκοπότηρο, το γκράαλ, και οι σχέσεις της Μαγδαληνής με τον Ιησού δεν είναι κάτι καινούργιο. Παμπάλαια. Πανάρχαια, η βιβλιογραφία είναι γεμάτη. Αμερικανοί, Γερμανοί, Έλληνες και άλλοι συγγραφείς γράφουν, έγραψαν και γράφουν συνεχώς για τα ίδια θέματα, ενώ το χόλυγουντ κάθε τόσο στα ιπποτικά έργα ασχολείται με τους ναΐτες, τους φύλακες του ναού των Ιεροσολύμων και το άγιο δισκοπότηρο, που ψάχνουν να το βρουν και υπάρχει σε κάποιο ναό των ναϊτών ή κάπου αλλού στη Γαλλία ή στην Αγγλία!

Η ταινία τώρα του Κώδικα Da Vinci, πληκτική πέρα ως πέρα, χωρίς καμιά δράση. Μπλα, μπλά, μπλά, μπλα κοκ. Το σενάριο ακολουθεί το βιβλίο κι απλώς ο θεατής βλέπει τους ηθοποιούς να απαγγέλλουν το κείμενο του βιβλίου. Σένα τέταρτο αρχίζουν οι θεατές να χασμουριόνται και να νυστάζουν. Να βαριούνται. Όσο για το περιεχόμενο; Αυτό ενοχλεί, ίσως περισσότερο την καθολική εκκλησία, εναντίον της οποίας στρέφεται ουσιαστικά ο συγγραφέας Νταν Μπράουν. Το Βατικανό όμως δεν αντιμετώπισε το θέμα με την ηλίθια φανατική θρησκομανία των δικών μας παλαιοημερολογιτών και ζηλωτών, φυλάκων της ορθοδοξίας.

Στον κινηματογράφο που πήγαμε εμείς, υπήρχε ησυχία, χωρίς συνωστισμό και ο κόσμος λιγοστός. Είχανε μαζευτεί όλοι στους κεντρικούς κινηματογράφους. Η επίθεση της Ιεράς Συνόδου, θρησκευτικών σωματείων, χριστιανικών φοιτητικών οργανώσεων κ.λπ. αύξησε τους θεατές που πήγανε από περιέργεια και, φυσικά, γέμισε τις τσέπες της παραγωγής της ταινίας, του σκηνοθέτη και του συγγραφέα. Αμήν.

Με του Βοριά τα φτερά

Νέα ποιητική συλλογή (σελ. 80, εικονογραφημένη, έκδοση Δεσμός και με τη συνεργασία του ελληνικού τμήματος του Κέντρου Ελληνικής Λογοτεχνίας και Ποίησης «Κωστής Παλαμάς» της ΑΧΕΠΑ Νέας Νοτίου Ουαλίας και Νέας Ζηλανδίας-Σίντνεϊ), από το δημοσιογράφο-συγγραφέα Β.Α. Λαμπρόπουλο, έφορο δημοσίων σχέσεων του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών και αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ρουμελιώτικη Εστία», κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες. Ο σχεδιασμός και η ηλεκτρονική επεξεργασία είναι του Αντώνη Β. Λαμπρόπουλου.

Προλογίζοντας την ποιητική συλλογή ο εκδότης Νίκος Παπαδόπουλος αναφέρει και τα εξής: «Η ποίησή του είναι αλληγορική, φιλοσοφική και συμβολική, αλλά πάντα ευαίσθητη, με νεανικό παλμό και εφηβικό σφρίγος…Δεν λείπει ο σαρκασμός και η ειρωνεία, που βρίσκονται κάτω από τις λέξεις».

Ο συγγραφέας Β.Α. Λαμπρόπουλος εξάλλου στην εισαγωγή ασχολείται με την ερωτική ποίηση, τους συγγραφείς και τους λογοτέχνες θέτοντας ερωτήματα και δίνοντας απαντήσεις, που αποτελούν αιώνια λογοτεχνικά θέματα.

ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI

Γράφει ο

Β.Α. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

E mail: lvassilis@hotmail.com


Επί ένα χρόνο εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα ασχολούνται με το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα Νταν Μπράουν «Κώδικας Da Vinci». Ο θόρυβος και οι συζητήσεις αναζωπυρώθηκαν με αφορμή την προβολή της ομότιτλης ταινίας σε 200 κινηματογράφους της Ελλάδος, για τους οποίους έχουν προπωληθεί ως την περασμένη Δευτέρα 100.000 εισιτήρια. Και με το θόρυβο που έγινε για το βιβλίο πουλήθηκαν 15 εκατομμύρια αντίτυπα μέσα σ΄ ένα μήνα.

Τώρα βγήκε η Εκκλησία, η οποία, με επιστολή της Ιεράς Συνόδου προς «το Λαό», εξηγεί τα «ψεύδη» που γράφονται σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού, τη Μαρία Μαγδαληνή και άλλα στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας.

Με λίγα λόγια η Εκκλησία γίνεται διαφημιστής της ταινίας, γιατί από περιέργεια θα τρέξουν πολλοί άνθρωποι, κινούμενοι είτε από αντικληρικό μένος, είτε ως ετερόδοξοι, είτε ως «μελετητές» να διαπιστώσουν αυτά που περιέχονται στην ταινία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία διαπράττει το ίδιο λάθος. Να καταφέρεται εναντίον ενός συγγραφέα, θέλοντας να ανασκευάσει το περιεχόμενο ενός βιβλίου του ή μιας ταινίας, κάνοντάς του έτσι διαφήμιση. Το ίδιο συνέβη με τις ηλιθιότητες του βιβλίου του Ανδρουλάκη, προηγουμένως με την ταινία του Σκορτσέζε ή παλιότερα με το μιούζικαλ «Ιησούς Χριστός Σούπερ Σταρ». Και τότε τι δεν είχε γραφεί, τι δεν είχε ειπωθεί για την ταινία, από μητροπολίτες και κληρικούς που δεν είχαν δει την ταινία. Θυμόμαστε λ.χ. ότι το Μάιο του 1974, που προβλήθηκε η ταινία στην Αθήνα βρισκόμαστε στο Λονδίνο για δημοσιογραφική αποστολή και επικοινωνούσαμε με το φίλο πολιό μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως κυρό Αμβρόσιο. Μας συμβουλευότανε για παρόμοια θέματα. Κι εμείς δεν είχαμε δει την ταινία. Σε μία συνομιλία μας, όταν το έργο άρχισε να παίζεται στις αίθουσες των Αθηνών, είπαμε στον Ελευθερουπόλεως «γιατί καταφέρεστε εναντίον της ταινίας, αφού δεν γνωρίζετε το περιεχόμενό της. Να πάτε να τη δείτε». Έμεινε άφωνος. Το συζήτησε με τον προστατευόμενό του αρχιμανδρίτη Αμβρόσιο Γιακαλή και βρήκαν την πρότασή μας ορθή. Έτσι, χωρίς τυμπανοκρουσίες, Ελευθερουπόλεως και ο αρχιμανδρίτης πήγαν στον κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟΝ και παρακολουθήσανε την προβολή του Σούπερ Σταρ. Μετά την προβολή, άλλαξε η στάση του μαχητικού και επιθετικού Ελευθερουπόλεως, γιατί:

  • Διαπίστωσε ότι τα αναφερόμενα κείμενα των Ευαγγελίων δεν ήταν διαστρεβλωμένα.
  • Οι σκηνές δεν ήταν προσβλητικές για το πρόσωπο του Ιησού.
  • Η ταινία αντιμετώπιζε το θέμα μ΄ έναν μοντέρνο τρόπο.

Έκανε τότε δηλώσεις υπέρ της ταινίας, αμνηστεύοντάς την.

Θέλουμε να πούμε τώρα ότι είναι μάλλον λάθος το γεγονός ότι η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε ένα τετρασέλιδο γράμμα προς το λαό, για να τον πείσει ότι το βιβλίο και η ταινία του Νταν Μπράουν για τον «Κώδικα Da Vinci» είναι γεμάτα ψεύδη. Ε, και; Εκατομμύρια άνθρωποι αγοράζουν το βιβλίο και εκατομμύρια άλλοι θα παρακολουθήσουν την ταινία, με τη βοήθεια και των Εκκλησιών.

Όλα όσα περιέχονται στο μυθιστόρημα για τον Κώδικα είναι πασίγνωστα σε μας που ασχολούμαστε με τέτοια θέματα. Αλλά και ο κόσμος τα γνωρίζει από δεκάδες βιβλία και ταινίες που έχουν παιχτεί για το Άγιο Δισκοπότηρο, την ζωή του Χριστού κ.λπ. Οι απόκρυφες οργανώσεις των ροδόσταυρων, των ναϊτών, των μασόνων κ.ά. τα λένε και τα διαδίδουν στις συγκεντρώσεις τους και στις στοές από το 1600! Τίποτε από τα στοιχεία του Νταν Μπράουν δεν είναι καινούργιο, περιλαμβάνονται, μερικά απ΄ αυτά και στα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια. Πολλά στοιχεία είναι αντλημένα απ΄ αυτά.

Πού είναι, λοιπόν, το καινούργιο στοιχείο του μυθιστορήματος και γιατί η επίσημη Εκκλησία ασχολείται μαζί τους; Έπρεπε να τα αγνοήσει, γιατί η επίθεση της Εκκλησίας, βοηθούντων και των ΜΜΕ, αυξάνει την ζήτηση του βιβλίου και της ταινίας.

Αυτή είναι η γνώμη μας, ότι, δηλαδή, η σιωπή, ή μια λακωνική δήλωση πέντε αράδων αρκούσε για ενημέρωση. Τίποτε άλλο. Ο διάλογος αυξάνει την περιέργεια και ενισχύει τη διαφήμιση! Λέμε…

"Εάλω! Η Πόλις εάλωωωω"!

1404 μ.Χ. Γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τον Μανουήλ Παλαιολόγο και την Ειρήνη Δράγαζη.

1437 μ.Χ. 27 Νοεμβρίου. Ο βασιλιάς Ιωάννης Παλαιολόγος - αδερφός του Κωνσταντίνου - πηγαίνει στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια για τον Τουρκικό Κίνδυνο. Στη θέση του στην Πόλη, μένει ο Κωνσταντίνος.

1439 μ.Χ. 6 Ιουλίου. "Άλωση της Ορθοδοξίας" επιχειρείται στην Ιταλία, αφού "υπογράφεται" στη Φλωρεντία η "Ψευδοένωση των εκκλησιών", από τον αδελφό του Κωνσταντίνου, βασιλέα Ιωάννη Παλαιολόγο. Αρνήθηκε τότε να υπογράψει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσου, έχων το αξίωμα του Έξαρχου της Συνόδου και Τοποτηρητού των Ανατολικών Πατριαρχών και ο αδερφός του Ιωάννης, Διάκονος και Αρχιφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, ο Επίσκοπος Σταυρουπόλεως Ησαΐας και ο Ιβηρίας που απείχε επίτηδες.

O άλλος αδελφός του βασιλιά Ιωάννη και του Κωνσταντίνου, ο Δημήτριος Παλαιολόγος, έφυγε από τη Φλωρεντία και πήγε στη Βενετία για να μην υπογράψει, έχοντας μαζί του τον Γεώργιο Σχολάριο, τον μετέπειτα Πατριάρχη δηλαδή Γεννάδιο, τον οποίο είχε επαναφέρει στην ευσέβεια ο Άγιος Μάρκος.

1443 μ.Χ. Σύνοδος των Ορθοδόξων Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στα Ιεροσόλυμα, που καταδικάζει την Ψευδοένωση και τη σύνοδο της Φλωρεντίας, καθώς και όλους τους Λατινόφρονες (Γκραικολατίνους) συμπεριλαμβανομένου του Αυτοκράτορα Ιωάννη και του νεορισθέντος Λατινόφρονα τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη τον οποίο καθαίρεσε.

Επίσης και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας αναθεμάτισε την εν Φλωρεντία Σύνοδο, τον δε Ρώσο Μητροπολίτη Ισίδωρο, που συνυπέγραψε τη Ψευδοένωση, έκλεισε στη φυλακή. Εκείνος όμως δραπέτευσε και έτρεξε στον Πάπα που τον έκανε Καρδινάλιο Πολωνίας.

1444 μ.Χ. 10 Νοεμβρίου. Η μάχη της Βάρνας, υπό τον Ιωάννη Ουνυάδη (εθνικός ήρωας των Ούγγρων), καταλήγει σε ήττα των ενωμένων χριστιανικών δυνάμεων. Η τελευταία μεγάλη ελπίδα σβήνει μπροστά στη φανατισμένη επέλαση των Οθωμανών. Κυρίως λαμβάνουν μέρος Πολωνοί και Ούγγροι, ενώ εκεί σκοτώνεται και ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Βλαδισλάβος Γ΄.

1448 μ.Χ. 30 Οκτωβρίου. Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος, σε βαθιά θλίψη, εξ αιτίας της συνεχούς ήττας των χριστιανικών όπλων, και της κοροϊδίας του Πάπα - που δεν του έστειλε καμία απολύτως βοήθεια, παρότι είχε υποσχεθεί στρατιωτική βοήθεια των ηγεμόνων της Δύσεως και είκοσι πολεμικά πλοία για έξι μήνες ή δέκα για ένα χρόνο.

1449 μ.Χ. 6 Ιανουαρίου. Στέφεται νέος βασιλέας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στην Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Μυστρά, όπου βρισκόταν. Στην Εκκλησία αυτή εργάστηκε, καθάρισε και στερέωσε τις αγιογραφίες - όπως σημειώνει στην "Πονεμένη Ρωμιοσύνη" του - ο Φώτης Κόντογλου.

1453 μ.Χ. 7 Απριλίου. Ο Μωχάμετ (Μωάμεθ) Β΄ αρχίζει την πολιορκία της Πόλης με 250.000 στρατό, έναντι7.000 μόλις υπερασπιστών (5.000 Έλληνες + 2.000 Γενουάτες, Βενετοί κ.α.). Η βοήθεια, την οποία προσδοκούσε - μετά το "συλλείτουργο" που είχε κάνει με το μαχαίρι στην καρδιά - ο Παλαιολόγος, δεν ήρθε. Μόνο ο Ιουστινιάνης έφτασε με 700 για να βοηθήσει. Ο Πάπας είχε πετύχει διπλή ΝΙΚΗ. Αφού πέτυχε το εξευτελιστικό "συλλείτουργο" ανοίγοντας δρόμο πολλών προς τη Ρώμη, τώρα θα πετύχαινε και την τέλεια υποταγή, αφού χωρίς Βασιλεύουσα, χωρίς Υπερασπιστή, η Ορθοδοξία θα ξεχνιόταν για πάντα.

1453 μ.Χ. 18 Απριλίου. Το ελληνικό Πυροβολικό χτυπά με εύστοχη βολή τα πυρομαχικά του τεράστιου κανονιού του Μωάμεθ, με αποτέλεσμα να σκάσει το κανόνι και να σκοτωθεί ο περίφημος κατασκευαστής του Ουρβανός! Ο Ουρβανός, Ούγγρος στην καταγωγή, εργαζόταν για λογαριασμό των Ελλήνων μέσα στην Πόλη αλλά εξαγοράστηκε από τον Μωάμεθ και έφυγε για να υπηρετήσει τους αλλόπιστους, φτιάχνοντας το μέγα κανόνι, που χρειάστηκαν 70 ζευγάρια βόδια να το σύρουν και χίλιοι άντρες και που όταν χτυπούσε σείονταν σαν σε ισχυρό σεισμό ο τόπος ολόκληρος!

1453 μ.Χ. 20 Απριλίου. Συγκλονιστική Ναυμαχία μπροστά στον Κεράτιο, όπου 4 μονάχα Δρόμωνες ναυμαχούν με 130 τουρκικά πλοία που είχαν πλημμυρίσει το Βόσπορο! Επικεφαλής των δικών μας ο γενναιότατος Φλαντανελλάς, που δεν δείλιασε ούτε στιγμή μπροστά στα τουρκικά κατάρτια που είχαν γεμίσει απειλητικά τη θάλασσα και ούτε καν πισωγύρισε την πλώρη του! Πρόκειται για μια από τις συγκινητικότερες παλικαριές της Ιστορίας! Η Ναυμαχία που ακολουθεί είναι επική! Επικεφαλής των Τούρκων είναι ο Βούλγαρος εξωμότης πλοίαρχος Μπαλτόγλου Σουλεϊμάν Μπέης που με ορμή πετάγεται να τσακίσει τον Φλαντανελλά! Ο λαός σκαρφαλώνει στα θαλάσσια τείχη και παρακολουθεί με αδιάκοπη προσευχή στην Παναγία Βλαχερνών!

"Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΑ" φωνάζουν τα πληρώματά και ορμούν με πρωτοφανή δύναμη απάνω στα τούρκικα που αρχίζουν να τα τσακίζουν ένα ένα και να τα καίνε! Τρεις ώρες κράτησε η θύελλα του Φλαντανελλά και διέλυσε κυριολεκτικά τον τουρκικό στόλο! Από τη λύσσα του ο ίδιος ο Μωχάμετ (Μεχμέτ - Μωάμεθ) σπιρούνισε το άλογό του και χώθηκε βαθιά στη θάλασσα ανήμπορος να σταματήσει την καταστροφή και τον διασυρμό του! "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια" ακουγόταν από τα θαλασσινά κάστρα και αντηχούσε η ψαλμωδία παντού καθώς χαλάρωνε η ανίκητη αλυσίδα του Κερατίου για να υποδεχθεί τους μεγάλους Ήρωες, αναριγώντας από χαρά και συγκίνηση!

1453 μ.Χ. 22 προς 23 Απριλίου. Ο Μεχμέτ (Μωάμεθ) δεν το βάζει κάτω και απαντά σχεδόν αστραπιαία μετά από δύο ημέρες, κάνοντας κάτι απίστευτο. Σε μια νύχτα, 22 προς 23 Απριλίου, περνάει πίσω από το Γαλατά, από τη στεριά, 72 πλοία, σέρνοντάς τα πάνω σε σανίδες αλειμμένες με λίπος και τα ρίχνει μέσα στον Κεράτιο Κόλπο! Με πυρπολικά αναχαιτίζουν τον τουρκικό στόλο που μπήκε στον Κεράτιο. Τα τουρκικά πλοία έτσι μένουν στην άκρη, από το φόβο της πυρπόλησής τους.

1453 μ.Χ. 5 Μαΐου. Ένα μικρό γρήγορο πλοιάριο γλιστρά νύχτα προς τον Ελλήσποντο. Ελπίδες ότι δήθεν έρχεται μεγάλη βοήθεια από τον Πάπα και στόλος της Βενετίας, σπρώχνει τον τελευταίο Αυτοκράτορα να στείλει την αποστολή, ώστε να απαντήσει τους Δυτικούς και τους πει να κάνουν φτερά, να βοηθήσουν.

1453 μ.Χ. 18 Μαΐου. Ένας τεράστιος τουρκικός πολιορκητικός Πύργος ξεφυτρώνει μπροστά στα κάστρα της Πόλης, ξεπερνώντας κατά πολύ το ύψος τους, μπαζώνοντας με πέτρες και χώματα την προστατευτική, αμυντική μας τάφρο, ώστε να φτάσει το τείχος και να κατεβάσει τότε την τεράστια πόρτα - καταπέλτη του τρίτου ορόφου, για να πηδήσουν απλά μέσα στην Βασιλεύουσα οι αμέτρητες χιλιάδες φανατισμένοι βάρβαροι της Ανατολής.

1453 μ.Χ. 22 Μαΐου. Επιστρέφει το ανιχνευτικό πλοιάριο, φέρνοντας την απελπισία. Κανένας! Πουθενά! Μήτε φλάμπουρο δυτικό, μήτε πουλί πετούμενο! ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΒΟΗΘΕΙΑ! ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ! Συννέφιασε το πρόσωπο του Παλαιολόγου και των άλλων αρχόντων. Σφίχτηκε από θυμό!

Άστραψαν τα μονογράμματα των Παλαιολόγων στο φως των κεριών. Βασιλεύ Βασιλέων Βοήθει Βασιλεύ,καθώς ο Κωνσταντίνος γονάτιζε μυστικά, μοναχός του στην Κυρά της Θεοφύλακτης και της έλεγε σιωπηλά το δικό του αβάσταχτο πόνο. Το είχε αποφασισμένο μέσα του και τώρα ακόμα πιο πολύ. Δεν θα έφευγε, αν και μπορούσε, αν και του το πρότειναν πολλοί για να σωθεί το Στέμμα και μια μέρα πάλι να ελευθερώσει την Πόλη, όπως παλιά με τους Φράγκους. Όχι, αυτός θα έμενε! Ως το τέλος.

1453 μ.Χ. 23 Μαΐου. Ο Μωάμεθ, στέλνει πρεσβεία στον Παλαιολόγο, για να πετύχει την παράδοση της Κωνσταντινούπολης που δεν έλεγε να πέσει με τίποτα, αλλά και για να παρατηρήσει την κατάσταση των πολιορκητών από μέσα και να σπείρει αν μπορούσε διχόνοια, αφού έταζε να φύγουν με τα πράγματά τους ανεμπόδιστα όσοι ήθελαν από την Κωνσταντινούπολη και αυτός ο βασιλιάς με τους δικούς του. Ο Πορθητής υποσχόταν πως δεν θα πείραζε απολύτως κανέναν! Αλλά αν έμεναν, με το που θα έμπαινε στην Πόλη, θα την κατέστρεφε, θα έσφαζε όλους τους άντρες και θα πουλούσε στα σκλαβοπάζαρα τα γυναικόπαιδα!

Κεραυνός χτύπησε τον απεσταλμένο του Μωάμεθ, σαν αντίκρισε την αποφασιστικότητα και την παλικαριά, στη ματιά του βασιλέα μας που με τη φωνή ολάκερης της Ρωμιοσύνης έδινε την ιστορική απάντησή του, μνημείο ανδρείας & τιμής αιώνιο:

"Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη.Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"

1453 μ.Χ. 24 Μαΐου. Ξεκινά μεγάλη λιτανεία με την Εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών, που ξαφνικά καταμεσής των δεήσεων πέφτει κάτω η Εικόνα και δεν σηκώνεται, όσο κι αν πασχίζουν Ιερείς και λαϊκοί, με τις χοντρέ στάλες ίδρωτα αγωνίας στα μέτωπα.! Είναι βαριά η Εικόνα, βαριά, εκείνη που μέχρι πριν την μετάφεραν με άνεση. Με χίλιες προσπάθειες και προσευχές, η Εικόνα σηκώθηκε στο τέλος, όπως θα σηκωνόταν κι ο λαός μας, με μύριους κόπους μετά τόσα χρόνια μαύρης σκλαβιάς.

1453 μ.Χ. 26 Μαΐου. Απελπισμένος στέκεται ο Μωάμεθ απέναντι. Είχε κάνει τα πάντα! Τα αδύνατα, έκανε δυνατά! Για πρώτη φορά στα χίλια και πλέον χρόνια της Ιστορίας της Πόλης, έσφιξε με τέτοια μαστοριά το λουρί γύρω από την άπαρτη Χριστιανική Πολιτεία. Είχε ξεριζώσει κάθε τι γύρω, είχε ζώσει στεριά και θάλασσα, είχε φτιάξει τα καλύτερα και μεγαλύτερα κανόνια που είδε ο κόσμος, είχε κάνει ως και τη στεριά θάλασσα και πέρασε τα πολεμικά του! Αμέτρητες επιθέσεις! Έτοιμος ήταν και εκείνος να το αποφασίσει. Μάταια ήταν όλα. Τρία χρόνια μιας τεράστιας, μελετημένης προετοιμασίας, πενήντα ημέρες σκληρής πολιορκίας και ο Κωνσταντίνος του μηνούσε λέει, πως δεν παρέδιδε την Πόλη και πως ήταν έτοιμος να πεθάνει εκείνος και όλοι οι Ρωμιοί ανά πάσα στιγμή! Τα μάτια των πρεσβευτών του, του είπαν όμως κι άλλα. Πως είναι αλύγιστοι οι Έλληνες. Μέσα στα τείχη στεκόταν ακόμα και αδιάφορα και περιφρονητικά στη θέα της τουρκικής πρεσβείας. Και εκείνος, ο Κωνσταντίνος και όλοι γύρω του, απολύτως άκαμπτοι. Δεν θα έπεφτε η Πόλη, λοιπόν.

Ξαφνικά, μια δυνατή φωνή διέκοψε τις αποφάσεις του! Ήταν ένας από τους Στρατηγούς του, που τον καλούσε να βγει από τη πολυτελή σκηνή του.

"Πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε, φώναξε λαχανιασμένος, κοίτα τον κουμπέ της Μεγάλης Εκκλησιάς των Ρωμιών! Κοίτα! "

Εκείνος είχε κιόλας βγει και στύλωνε τα μάτια του στον τρούλο της Αγια- Σοφιάς κι ύστερα κράτησε την ανάσα του για ώρα. Ολόκληρος ο τεράστιος τρούλος, το θαύμα εκείνο της τεχνικής, έκαιγε από αόρατη φωτιά, φλογιζόταν σαν σε καμίνι και η λάμψη του τύφλωνε! Έπειτα, έπειτα το φως ανέβηκε στα ουράνια και ο κουμπές αχνόσβησε σαν το σίδερο που βγαίνει από τη πυροστιά.

"Είδες αφέντη, έκανε με φανερό καμάρι ο Τούρκος. Ο Θεός τους, εγκαταλείπει τους Ρωμιούς"!

"Καλέστε το Πολεμικό μου Συμβούλιο, πρόσταξε όλο χαρά, ανάμικτη με δέος ο Πορθητής. Η πολιορκία θα συνεχιστεί! Η Πόλη θα πέσει! Να ετοιμαστεί Γενική Επίθεση από όλο το ασκέρι".

1453 μ.Χ. 28 Μαΐου, Δευτέρα. Μεγάλη λιτανεία πραγματοποιείται στη Βασιλεύουσα με κεφαλή τον Αυτοκράτορα. Όλος ο λαός και ο κλήρος, με δάκρυα στα μάτια, περιδιαβαίνει τα μισογκρεμισμένα τείχη και στο τέλος ο Κωνσταντίνος απευθύνει ψυχωμένο λόγο σε όλους, τους τελευταίους υπερασπιστές, τονώνοντας το ηθικό τους, στεριώνοντας την απόφαση θανάτου μέσα τους, κάνοντας όλα τα μάτια να δακρύσουν, ανάμεσα στις λαμπάδες και τα θυμιάματα που τύλιγαν τη Θεοσκέπαστη εκείνη τη νύχτα. Την τελευταία νύχτα της Πόλης.

Ύστερα, για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες, για πρώτη φορά μετά από την ασέβεια της 12ης Δεκεμβρίου, με το παπικό συλλείτουργο, πήγαν να Λειτουργήσουν στην Αγιά Σοφιά, που έμενε αλειτούργητη από τότε. Ορθόδοξη, γνήσια, ευπρόσδεκτη και πραγματική θα ήταν η Λειτουργία αυτή τη φορά,. Την τελευταία φορά. "Σώσον Κύριε τον λαόν σου" έβγαινε με θέρμη και πίστη από χιλιάδες στόματα.

"Συγχώρεσέ με Κύριε", ψιθύρισε με φόβο και δέος ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Κωνσταντίνος ΙΑ'. "Συγχώρεσέ με και δώσε μου ανδρείο τέλος".

1453 μ.Χ. 29 Μαΐου, Τρίτη. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει, όταν οι άπιστοι ουρλιάζοντας σα δαιμονισμένοι, ρίχτηκαν και πάλι στους ελάχιστους υπερασπιστές, που αναγκάζονταν να είναι διασπαρμένοι σε όλο το μήκος των τειχών, γιατί οι επιθέσεις εκδηλωνόταν ή μπορούσαν να εκδηλωθούν οπουδήποτε.

Καθώς οι Τούρκοι ορμούσαν, έβγαιναν ξοπίσω οι τρομεροί γενίτσαροι, τα καημένα αρπαγμένα παιδάκια που τα είχαν μεγαλώσει ως θηρία απάνθρωπα οι Τούρκοι. Οι γενίτσαροι παρακολουθούσαν ποιος Τούρκος στρατιώτης θα πισωγυρίσει και ορμούσαν και τον έσφαζαν μπροστά στους άλλους, ώστε περισσότερο φόβο να έχουν οι Τούρκοι πίσω, παρά εμπρός!

Ήταν ασταμάτητοι οι εχθροί. Και ρίχνονταν τρίτη φορά τώρα με την κύρια δύναμή τους στο πιο αδύνατο όπως πάντα σημείο των τειχών. Την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, δίπλα στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου!

Τώρα ο Μεχμέτης έστελνε ξεκούραστους, τις ειδικές του δυνάμεις, τον επίλεκτο στρατό με συνοδεία δέκα χιλιάδων Γενιτσάρων. Δεν σταμάτησαν τούτη τη φορά. Σύννεφο σκέπασε με τις σαγίτες τα κάστρα, για να μη ξεμυτίσει κεφάλι ρωμαίικο, ώστε να στηρίξουν οι άπιστοι σκάλες στα τειχιά και να φτάσουν απάνω. Και τόσο ούρλιαζαν και φώναζαν το όνομα του Αντίχριστου Αλλάχ και του προφήτη του θηρίου, του Μωάμεθ, που είχαν ξεκουφάνει τελείως τους υπερασπιστές, οι οποίοι είχαν όμως βάλσαμο στην καρδιά τους το γλυκύ όνομα του Χριστού.

Με τόση ορμή ανέβαινε τούτη το επίλεκτο κύμα που έσπαζαν οι σκάλες από τη μανία τους! Με ορμή άφταστη αμύνονταν όμως και οι πολιορκημένοι! Κι όλοι, γυναίκες, παιδιά, βοηθούσαν με κάθε τρόπο να χρησιμεύουν στους στρατιώτες των επάλξεων!

"Κρατάτε αδερφοί μου! Υποχωρούν", φώναξε γεμάτος χαρά ο βασιλιάς μας και είδαν όλοι ότι ξεψύχησε η δύναμη και η φωνή των Αγαρηνών και γέμισε δύναμη η ψυχή τους. Μα δεν πρόλαβαν να χαρούν πολύ.

"Τον Ιουστινιάνη! Χτύπησαν τον Ιουστινιάνη" φώναξε κάποιος καθώς ο αρχηγός της άμυνας, ο μόνος ξένος που φιλοτιμήθηκε να έρθει να βοηθήσει την Πόλη των Χριστιανών, διπλωνόταν στα δύο, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να μη φωνάξει από τον πόνο, να σταθεί όσο μπορούσε, αλλά δεν μπορούσε!

"Βασιλέα, γρήγορα το κλειδί της πόρτας" ψιθύρισε στον Κωνσταντίνο που έτρεξε σιμά του. "Πεθαίνω"

"Όχι, τώρα γενναίε Ιουστινιάνη. Σε παρακαλώ, μείνε εδώ, αν φύγεις"

"Πεθαίνω"

Λιγοψύχησαν οι δικοί του, οι ηρωικοί πολεμιστές του Ιουστινιάνη, βλέποντας τον αρχηγό τους βαριά λαβωμένο και πήγαν να τον ακολουθήσουν.

Αυτό ήταν. Χαλάρωσε η άμυνα, στην οποία κάθε πέτρα, κάθε κεραμίδι βυζαντινό, κάθε στρατιώτης, έπαιζε σημαντικότατο ρόλο! Και Θεέ μου! Θεέ μου! Από μια πόρτα, από την Κερκόπορτα είχαν μπει λίγοι Τούρκοι και σήκωσαν μία και μοναδική σημαία απάνω στα τειχιά!

Ουρλιαχτά ακούστηκαν, ενός πανικού, που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, αν έμενε στη θέση του ο Ιουστινιάνη, αν δε λαβωνόταν, αν, αν…

Με τη δύναμη όλων των γενεών των Ελλήνων ρίχτηκε στη μάχη τώρα ο ίδιος ο τελευταίος βασιλέας. Σήκωνε το σπαθί του και όταν το κατέβαζε απλώνονταν σωρός οι Τούρκοι, που βλέποντας πως κάτι συνέβαινε ξανάτρεξαν με καινούργια ορμή στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί που πολεμούσε σαν το λιοντάρι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος! Στο πιο αδύναμο μέρος της άμυνας!

Ο πανικός απλωνόταν, οι στρατιώτες του Ιουστινιάνη έφευγαν αν και απολύτως ζωτικοί για την άμυνα! "Οι Τούρκοι, οι Τούρκοι" ακούγονταν ακόμα πιο πολλές φωνές πανικού, βλέποντας το λυσσασμένο κύμα των Γενιτσάρων να σπάει τις αφύλακτες πια θέσεις των ανδρών του Ιουστινιάνη και να περικυκλώνει τον Αυτοκράτορα, που πολεμούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, με όλη την πνοή της ανδρείας του!

"Εάλω! Η Πόλις εάλωωωω"!

Δάκρυα σπαραγμού βγήκαν από τα σωθικά του σαν άκουσε εκείνο το "εάλω" Η Πόλη του, ό,τι αγάπησε, αυτό για το οποίο τόσο πάλεψε και ξαγρύπνησε, αυτή για την οποία διέπραξε τη μεγάλη ασέβεια, η Πόλη του Θεέ μου "εάλω"!

Γύρισε κατάκοπος το κεφάλι του ο Κωνσταντίνος. Ήταν πια ολομόναχος! Όλοι σχεδόν γύρω του είχαν πέσει σαν ήρωες!

"Δεν υπάρχει κανείς Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;" φώναξε με όλη τη δύναμή του καθώς το σπαθί του κατέβαινε με ορμή σε ένα Γενίτσαρο που ούρλιαξε από το πόνο, φοβούμενος μην πέσει ζωντανός στα χέρια των σκυλιών! Και σαν απάντηση ήρθε τότε ένα δυνατό χτύπημα που του έκοψε την ανάσα! Ένας Γενίτσαρος τον είχε λαβώσει πισώπλατα! "Εάλω η Πόλις" ακούστηκε μακάβρια η σπαραχτική φωνή. Και όπλισε με τέτοια δύναμη τον βασιλέα, που γύρισε τραυματισμένος και με μια σπαθιά πήρε το κεφάλι του άτιμου που τον χτύπησε!

Καινούριο κύμα Τούρκων χίμηξε από τα χαλάσματα μέσα! Όσοι είχαν απομείνει πάλευαν τώρα 1 με 20!

Γέμισε ο τόπος τούρκικα σαρίκια! Ένα δόρυ σφενδονίστηκε καταπάνω του και τον ήβρε τον ΗΡΩΑ στο στήθος! Χαλάρωσε η λαβή του! Λύγισαν τα γόνατα! Τα μάτια του έγιναν βαριά! Οι φωνές έπαψαν να ακούγονται! Τα ουρλιαχτά πια δεν τον άγγιζαν! Ο Αετός φτερούγιζε για τα ουράνια! Να βάλει μετάνοια πια μπροστά στον ολόλαμπρο θρόνο του Υψίστου Βασιλέως, να σμίξει με τους παλιούς ήρωες, που τον περίμεναν δακρυσμένοι στα ουράνια, κάτω από το Θρόνο του Κυρίου της Ζωής και της Ανάστασης! Είχαν προλάβει με απανωτές τους Πρεσβείες, με μπροστάρισα την ίδια τη Βασίλισσα των Αγγέλων και είχαν αποσπάσει τη μεγάλη και βεβαία υπόσχεσή Του.

Από την αρχαία ελληνική ιστορία

Οι μεταναστεύσεις

Η χώρα που καλείται σήμερα Ελλάς δεν ήταν μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλές δυσκολίες εγκατέλειπαν τις εστίες των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριο, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής δια ξηράς ή δια θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποίον είχε υπό την κατοχή του, τόσον μόνον όσον ήρκει δια την συντήρησή του. Ούτε πλούτο σώρευαν, ούτε την γη φύτευαν, τόσον μάλλον καθόσον αι εγκαταστάσεις των δεν ήσαν ωχυρωμέναι και ως εκ τούτου εφοβούντο μήπως από στιγμής εις στιγμήν άλλοι επιδρομείς επέλθουν και τους αφαιρέσουν κάθε τι που έχουν. Επειδή, εξ άλλου, πίστευαν ότι οπουδήποτε ημπορούν να εξασφαλίσουν την αναγκαία καθημερινή τροφή, μετανάστευαν όχι απροθύμως και δι' αυτό δεν ήσαν ισχυροί ούτε κατά το μέγεθος των πόλεων, ούτε κατά την πολεμική γενικώς παρασκευή. Αλλά τα ευφορώτερα προ πάντων διαμερίσματα υπέκειντο εις διηνεκείς μεταβολές των κατοίκων - όπως, λόγου χάριν, αι επαρχίαι, αι οποίαι σήμερον ονομάζονται Θεσσαλία και Βοιωτία, και το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου, εκτός της Αρκαδίας, και από την άλλη Ελλάδα τα καλύτερα μέρη. Διότι η ευφορία της γης έφερε αύξηση της δυνάμεως ορισμένων προσώπων, η οποία επροκάλει εμφυλίους σπαραγμούς, από τους οποίους τα διαμερίσματα αυτά εφθείροντο τόσον μάλλον, καθόσον ήσαν περισσότερο εκτεθειμένα εις εξωτερικές επιδρομές. Η Αττική, εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι το έδαφός της είναι ισχνό και πτωχό, υπήρξε ανέκαθεν απηλλαγμένη από στάσεις και δια τον λόγο αυτόν διατήρησε πάντοτε τους ιδίους κατοίκους. Και έχομε εδώ απόδειξη του ισχυρισμού μου ότι, λόγω της μεταναστεύσεως, τα άλλα μέρη της Ελλάδος δεν ηυξήθησαν εις πληθυσμό όπως η Αττική. Διότι οι δυνατότεροι από εκείνους, όσοι, ένεκα εξωτερικών πολέμων ή εσωτερικών στάσεων εξεδιώκοντο από την άλλη Ελλάδα, κατέφευγαν εις τας Αθήνας ως εις τόπον ασφαλή, και, πολιτογραφούμενοι, κατέστησαν την πόλη, ευθύς από τους παλαιότατους χρόνους, ακόμη πλέον πολυάνθρωπον, εις τρόπον ώστε επειδή η Αττική απέβη ανεπαρκής δια τον πληθυσμό της πόλεως οι Αθηναίοι απέστειλαν αποικίας εις την Ιωνία.

Το όνομα Ελλάς

Την αδυναμία, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησαν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθεί ακόμη εις όλη την χώρα, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέρα έκταση το Πελασγικό, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ' αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ' από την εποχή που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειά των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς πέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο μπορέσει να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέρα απόδειξη παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ονόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ακολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ' αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς. Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει δια τον λόγο, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθεί δια κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρεια εις άλλη, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινή επιχείρηση πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατεία ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρία της θαλάσσης.


Μετάφραση από την Ιστορία του Θουκυδίδη του Ελευθερίου Βενιζέλου

Βυζαντινό Γλωσσάρι

Ανεικονικές παραστάσεις

Συνθέσεις που περιλαμβάνουν φυτικό, ζωικό και γεωμετρικό διάκοσμο, χωρίς ανθρώπινες μορφές.

Ανθίβολο

Σχέδιο με διάτρητα περιγράμματα που χρησιμοποιούσαν οι βυζαντινοί ζωγράφοι για να αποτυπώσουν το σχέδιο στην επιφάνεια που ήθελαν να ζωγραφίσουν.

Αντιβόλαιον

Βιβλίο που αντέγραφαν οι Βυζαντινοί γραφείς.

Βάθος/Κάμπος

Η ενιαία σκουρογάλανη επιφάνεια στις συνθέσεις των τοιχογραφιών επάνω στις οποίες προβάλλεται το κεντρικό θέμα.

Βαμβύκιο ή βαμβύκινο

Είδος μαλακού χαρτιού που κατασκεύαζαν στη Βαμβύκη της Συρίας και το χρησιμοποιούσαν για τα χαρτώα βυζαντινά χειρόγραφα.

Βασιλική

Αρχιτεκτονικός τύπος ναού που επικράτησε κυρίως στην παλαιοχριστιανική περίοδο (4ος - 7ος αιώνας).

Δωδεκάορτο

Το Δωδεκάορτο περιλαμβάνει τις δώδεκα πιο σημαντικές εορτές της Ορθοδοξίας: τον Ευαγγελισμό, τη Γέννηση του Χριστού, την Υπαπαντή, την Βάπτιση, την Μεταμόρφωση, την Εις Άδου Κάθοδον, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή και την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Εικονογραφικό πρόγραμμα

Το σύνολο των παραστάσεων που κοσμούν το εσωτερικό του ναού.

Εικονολάτρες

Αυτοί που υποστήριζαν τη λατρεία των εικόνων.

Εικονομαχία

Χρονολογική περίοδος από τις αρχές του 7ου ως τα μέσα του 9ου αιώνα που σημαδεύτηκε από τις έριδες των εικονομάχων (των πολέμιων της λατρείας των εικόνων) με τους εικονολάτρες. Στην περίοδο αυτή πολλά έργα τέχνης καταστράφηκαν.

Ειλητάριο ή ειλητό

Τύπος βυζαντινού βιβλίου από πάπυρο περγαμηνή ή χαρτί που τυλίγεται γύρω από έναν άξονα και το κείμενο διαβάζεται κάθετα ή σπανιότερα οριζόντια.

Επιστύλιο

Το επάνω τμήμα του τέμπλου.

Κώδικας

Τύπος βυζαντινού βιβλίου που αποτελείται από μεγάλα κομμάτια περγαμηνής ή χαρτιού διπλωμένα δύο φορές στα δύο, τα τετράδια που δένονται όλα σε τόμο.

Μηνολόγιο

Εικόνα ή χειρόγραφο, όπου παριστάνονται άγιοι και σκηνές που γιορτάζουν τους συγκεκριμένους μήνες.

Παλαιολόγειος περίοδος

Χρονική περίοδος που ξεκινά το 1261 από την άνοδο του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου στο θρόνο και τελειώνει το 1453 με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους.

Παλαιοχριστιανική περίοδος

Χρονική περίοδος που ξεκινά το 330, έτος ίδρυσης της Κωνσταντινούπολης από το Μεγάλο Κωνσταντίνο, και διαρκεί μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα.

Παλίμψηστα

Γραμμένες περγαμηνές που ξεπλένουν και αποξέουν για να τις ξαναχρησιμοποιήσουν.

Προπλασμοί

Τα σκούρα χρώματα που απλώνει ο ζωγράφος σε μεγάλες πλατιές επιφάνειες προκειμένου να αρχίσει να πλάθει τις μορφές.

Σταυροειδής με τρούλο

Αρχιτεκτονικός τύπος ναού που εμφανίζεται τον 9ο αιώνα και έχει χαρακτηριστικό το σχήμα του σταυρού που εγγράφεται συνήθως σε ένα τετράγωνο.

Στάχωση

Το εξώφυλλο του βυζαντινού βιβλίου από ξύλινες πινακίδες, καλυμμένο με δέρμα. Οι πολυτελείς κώδικες ήταν διακοσμημένοι με πολύτιμες πέτρες, χρυσό, μαργαριτάρια και σμάλτο.

Τέμπλο

Φράγμα που χωρίζει το ιερό από τον υπόλοιπο ναό. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες τέμπλου:

α) μαρμάρινο,

β) ξυλόγλυπτο, κατασκευασμένο δηλαδή από ξύλο που κοσμείται με εικόνες, και

γ) κτιστό που κοσμείται με τοιχογραφίες.

Υδατόσημα (filigranes)

Σχέδια ζώων, πουλιών, λουλουδιών ή γραμμάτων που διακρίνονται σε φύλλα χαρτιού με τα οποία η κάθε χαρτοποιία διέκρινε τα προϊόντα της από μία άλλη.

Φώτα

Σύστημα λευκών λεπτών γραμμών που τοποθετούνται γύρω από τα μάτια ή στα σημεία τα οποία ο ζωγράφος θέλει να τονίσει τους όγκους.

Χρυσόβουλο

Αυτοκρατορικό έγγραφο που φέρει τη χρυσή σφραγίδα του αυτοκράτορα.